ေႂကြျပန္ေပါ့ ၾကယ္တပြင့္
က်မ၏ ဘေလာ့ပရိသတ္ လက္တဆုပ္စာေလး အတြက္ နာေရး ပို႔စ္ ၂ ခုကို ဆက္တုိက္ေရးရမည္ဟု ထင္မထား ခဲ့ ...။ ခုေတာ့ တပတ္ပဲျခားကာ ရင္းႏွီးသူ ၂ ဦး၏ နာေရးကို ေရးေနရသည္။
က်မတို႔က သူ႔ကို ဦးဗလ ဟု ေခၚၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ က်မက သူ႔ထက္ သူ၏ညီ ဆရာဥာဏ္ (မင္းလူ) ႏွင့္ ပို ရင္းႏွီးသည္။ က်မက ဆရာဥာဏ္ႏွင့္ ပိုရင္းႏွီးၿပီး က်န္သည့္ က်မတို႔ ဝမ္းကြဲ ေမာင္၊ ညီမ၊ အစ္မမ်ားက ဦးဗလႏွင့္ ပိုရင္းၾကသည္။
က်မက သူႏွင့္ ရင္းသည့္ ဆရာျပည့္ေခၚ ဦးေအာင္ျပည့္၏ တူမ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သူ ခင္မင္သည့္ ကိုႀကီး ေနာင္ ေခၚ ကာတြန္းအေနာင္၏ သမီး ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သူ႔အစ္ကို ေမာင္ဝဏၰေခၚ ေမာင္စိန္ေသာင္း၏ ခ်စ္ဇနီး ေဒၚခ်ိဳရည္၏ တူမ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို က်မက တျခားေသာ ဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမမ်ား ကဲ့သို႔ ဦးေလးတေယာက္လို မရင္းႏွီးခဲ့။ သူ႔ကို ဦးေလးသားခ်င္းလိုထက္ စာေရးဆရာ တေယာက္၊ အႏုပညာသမား တေယာက္အျဖစ္ ပို အမွတ္ထားသည္။
သူက က်မကို သိပင္ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟူ၍ ထင္မွတ္ၿပီး သာဓုၿခံသို႔ သြားတုိင္း ဆရာဥာဏ္ႏွင့္သာ လက္ဘက္ရည္ အတူေသာက္၊ ေထြရာေလးပါး စကားစၿမီေျပာၿပီး ျပန္လာျဖစ္သည္။ ဦးဗလႏွင့္ မေတြ႕ျဖစ္။ ေနာက္တခု သူက ဆရာဥာဏ္လို စာေရးဆရာ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ အဆိုေတာ္ ဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ျဖင့္ ကာထားသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို သိပ္မရင္းတာျဖစ္မည္။
က်မတို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ နာေရး၊ သာေရးကိစၥမ်ားသုိ႔ သူ လာေလ့ရွိေသာ္လည္း က်မႏွင့္ ဆံုေသာ္လည္း သူ႔ကို ထူးထူး ေထြေထြ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္။ ငါ့လို ပါမႊားကို သူက သတိထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ငါက ႏႈတ္မဆက္လည္း သူ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဟူသည့္ အထင္ႏွင့္သာ မသိလိုက္ဘာသာ ေနျဖစ္သည္။ ေနာက္တခု သူက လူႀကီး က်မက ကေလး ျဖစ္တာလည္းပါမည္။
က်မအထင္ နည္းနည္းလြဲပါသည္။ သူက က်မကို သိသည္။ သိတာက သူရင္းသည့္ ဆရာျပည့္တူမ၊ ကိုႀကီးေနာင္ သမီး အျဖစ္ မဟုတ္ဘဲ စာေပနယ္က စာေရးသူတေယာက္၊ စာနယ္ဇင္းသမား တေယာက္အျဖစ္ သိေနသည္။ က်မ နည္းနည္းလည္း အံ့ၾသမိသည္။ က်မတို႔ စကား မေျပာျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ... သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ ၾကေသာ္လည္း သူ က်မကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေၾကာင္း ဂ်ာနယ္တေစာင္ ဖြင့္ပြဲတခုတြင္ ဆံုၾကေတာ့ သိလိုက္ရသည္။
အဲဒီအခ်ိန္က အခုလို ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူျပင္းသည့္ ရာသီ ... ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၏ တခုေသာ ေႏြလယ္ပဲျဖစ္သည္။ က်မ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ (ဦးျမင့္) အသည္းအသန္ ေဝဒနာ ခံစားေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။
က်မက ဂ်ာနယ္ဖြင့္ပြဲသို႔ တုိက္ကလႊတ္ေသာေၾကာင့္သြားရသည္။ အဲဒီဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာျဖစ္သူ ကလည္း က်မႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ ျဖစ္တာပါသည္။ လူလည္း သိပ္ဖိတ္မထား၊ ဂ်ာနယ္က သိပ္ ထည္ထည္ ဝါဝါလည္း မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ ထို ဂ်ာနယ္ဖြင့္ပြဲတြင္ ဦးဗလ ေခၚ ထို သုေမာင္ႏွင့္ ဆံုသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္ တည္ရာက သဃၤန္းကၽြန္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာဆိုေတာ့ တၿမိဳ႕နယ္တည္းသားခ်င္းမ်ား အေနႏွင့္ အားေပး သည့္သေဘာႏွင့္ ေရာက္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ က်မက ေနာက္နား ခပ္က်က်မွာ ထုိင္ျဖစ္သည္။ သူက ဂ်ာနယ္ဖြင့္ပြဲတြင္ အထူးအားေပးစကား ေျပာၾကားသည္။ က်မက နားေထာင္သူ။ ပြဲၿပီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္၊ မုန္႔ တည္ခင္းဧည့္ခံသည္။ က်မက ထံုးစံအတုိင္း မသိလုိက္ဘာသာ ေနၿပီး မုန္႔စားေနသည္။ အဲဒီမွာ သူက က်မကို လာႏႈတ္ဆက္သည္။
“တူးတူးသာ ... သမီး ... ေနေကာင္းလား။ သမီးစာေတြ ေတြ႕တယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ဆက္ေရးေလ။ ဖတ္စရာ ဂ်ာနယ္က စာေလးေတြ ေကာင္းတယ္” ဆိုသည့္ သူ႔စကားကို ၾကားေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသ သြားသည္။
က်မလိုပါမႊား၏ စာေလး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ကို သူသိသည္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူကပဲ စကားေတြ ဆက္ေျပာသည္။ သူ႔ကားႏွင့္ အသင္းတိုက္ထိ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚသည္။ က်မကလည္း ေဒၚခ်ိဳရည့္အိမ္တြင္ ေရာက္ေနေသာ ဦးျမင့္ကို ဝင္ၾကည့္ရင္း ဂ်ာနယ္မ်ား ေပးရန္ရွိေသာေၾကာင့္ လိုက္သြားျဖစ္သည္။ ကားေပၚတြင္လည္း သူ စကားမ်ား ေျပာသည္။ က်မက ဦးျမင့္ဆီ လိုက္ခဲ့ဖို႔ေခၚေတာ့ “ေနာက္မွပဲ သြားၾကည့္ေတာ့မယ္” ဟု ေျပာသည္။ သူမလိုက္။ သူႏွင့္ အဲဒီကစၿပီး က်မႏွင့္ ရင္းႏွီးသြားသည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ကို ဦးေလးသားခ်င္းလို ပို ခင္မင္မိ သြားသည္။ က်မကို သူကလည္း ကေလး တေယာက္လို ဆက္ဆံသည္ကိုး။
ေနာက္မွ ဦးျမင့္ေျပာလို႔ သိရသည္က ဦးဗလက အရက္ကို ျဖတ္လိုက္ ျပန္ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ထံ မလာဖို႔ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ေအာ္ထားသည္တဲ့။
က်မ စိတ္မေကာင္း ...။ သူက ဦးျမင့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္သည္။ ေျပာမနာဆိုမနာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဦးျမင့္ ကလည္း သူ႔ဆို ေအာ္စရာရွိေအာ္၊ ဆူစရာရွိဆူသည္။ ဦးျမင့္ ဆူထားသည့္အခ်ိန္ဆို သူက တကယ့္ ကေလး တေယာက္လို ... မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္။
ဦးျမင့္ ကြယ္လြန္ေတာ့ ေရေဝးမွာ သူႏွင့္ဆံုသည္။ သူ ငိုေနေသာေၾကာင့္ က်မ စကား သြားမေျပာျဖစ္။ က်မ လည္း ငိုေနရသည္ကိုး ...။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မႏွင့္သူ အေတြ႕က်ဲပါးသြားသည္။ သူ႔သတင္းေတြေတာ့ မျပတ္ ၾကားေနရသည္။ အဓိက ၾကားရတာကေတာ့ သူ ေသာက္ေနဆဲ ဆိုတာပင္။
က်မ ျပည္ပေရာက္သြားေတာ့လည္း သူတို႔သတင္း အၿမဲ ေမးမိသည္။ အထူးသျဖင့္ က်မအေဒၚ ေဒၚခ်ိဳရည္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္တုိင္း “ဦးဗလႀကီးတေယာက္ ဘယ္လိုလဲ” ေမးျဖစ္သည္။ ထိုအခါ အေဒၚက “အရင္အတုိင္းပဲ ေပါ့ဟယ္။ ေသာက္တာပါပဲ” ဟုသာ ျပန္ေျဖၿမဲ။ စိတ္မေကာင္းေသာ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္။ လူႀကီးမ်ား ကို ဘယ္ကေလးက ေျပာလို႔ ရဖူးလို႔လဲ။ က်မ၏ တဦးတည္း က်န္ခဲ့ေသာ ဦးေလး အငယ္လည္း ဖုန္းတခါဆက္လ်င္ ေသာက္တုန္း၊ ေနာက္တခါဆက္ေတာ့ ျဖတ္ထားသည္၊ ေနာက္တခါ ဆက္ျပန္ေတာ့ မူးသံႏွင့္ ... ဆိုေတာ့ က်မအတြက္ မထူးဆန္းလွ။
တေလာက ဦးဗလ၏ တူႏွင့္ တူမေတာ္တို႔ က်မထံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိဳး၊ မိသားစု မ်ားအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ ထူးထူးျခားျခား သီးသန္႔ဆိုသလို ဦးဗလအေၾကာင္း က်မတို႔ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ စကားမ်ားထဲမွ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရလွ်င္ ဦးဗလတေယာက္ စိတ္လည္းက်ေနသည္ဟု တြက္မိသည္။ အသက္ေၾကာင့္လား၊ အရက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားမည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ သူ႔ အႏုပညာမ်ား က်မွ မက်သြားေသးဘဲ။
ေဆးရံုႏွင့္ အိမ္ကို အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္လို သေဘာထားကာ သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ လုပ္ေနသည့္၊ အရက္ကိုလည္း ျဖတ္လိုက္ ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနသည့္ သူ႔ကို စိတ္ပူမိသည္။
ရန္ကုန္မွာ အပူခ်ိန္ျမင့္တက္သည့္ကာလ ၾကားရသည့္သတင္းအရ ဦးဝဏၰ ေနမေကာင္း ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေဆးရံုလည္း တက္ရသည္။ အရမ္းပူေနသည့္ ကာလ ဆိုေတာ့ အေနခက္မည္ကို စိုးရိမ္မိသည္။ ဦးဝဏၰက ေဆးလိပ္လည္း ျဖတ္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ျဖစ္ေနသည္ဟု က်မ အေဒၚက ေျပာလာ သည္။ ဦးဗလကေတာ့ ပံုမွန္ပဲဟု ဆိုသည္။
ေနသိပ္ပူသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရက္ ႀကိဳက္သူမ်ားကို စိုးရိမ္သည္။ က်မ ေမာင္ငယ္ကို အရက္ မေသာက္ဖို႔ လွမ္းေျပာေတာ့ “ဘီယာပဲ ေသာက္တယ္” ဟု ဆိုသည္။ သူက ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုျဖင့္ “ဘီယာေတြ ေရာင္းအားတက္တယ္၊ အရက္ ေရာင္းအားက်တယ္” ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္ႀကိဳက္သူ မ်ားက အရက္ကိုသာ ေသာက္ခ်င္တတ္မွန္းသိေသာေၾကာင့္ က်မ စိတ္ပူမိျပန္သည္။
ဦးဗလတို႔ ေလးစားခ်စ္ခင္ အားက်ေသာ ဆရာႀကီး ေသာ္တာေဆြလည္း ကြယ္လြန္ခါနီးအထိ ေသာက္သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းလည္း အရက္ႀကိဳက္သည္။ ဆရာႀကီး မဟာေဆြကေတာ့ အရက္ေသာက္ရင္းပင္ စာေရးသည္ဟု ဆိုသည္။ ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္လည္း ေသာက္သည္။ စာေရးဆရာဆိုသည္မွာ အရက္ႏွင့္ တြဲေနသည္ဟုပင္ တခ်ိဳ႕က ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ စာမေရးသူမ်ားလည္း အရက္ေသာက္ၾက သည္ပင္။ ထားေတာ့ ....။
ေရွးေရွးက ဆရာ့ ဆရာႀကီးမ်ား အရက္ေသာက္ၾကသျဖင့္ လုိက္ေသာက္ရင္း ႀကိဳက္သြားသူမ်ား၊ လူငယ္ဘဝ အတတ္စမ္းရင္ ႀကိဳက္သြားသူမ်ား၊ သူမ်ားေျမႇာက္ေပးေသာေၾကာင့္ ေသာက္ရင္း ႀကိဳက္သြားသူမ်ား ... ထုိသို႔ ထိုသို႔ မ်ားစြာ ရွိေပလိမ့္မည္။
အရက္ႀကိဳက္သူျခင္း တူတူ ... အသက္အရြယ္၊ ကိုယ္ခံအား၊ ေသာက္သည့္အရက္၊ ေသာက္ႏႈန္း၊ ေသာက္ခ်ိန္ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားႏုိင္သည္။ သူက အသက္ ၈၀ ထိ ေနရလို႔ ငါလည္း ေနရလိမ့္မည္ဟု တိုင္းထြာ၍ မရႏုိင္။ က်မ ထံုးစံ စာေရးရင္း ေခ်ာ္ေတာေငါ့ေျခၿပီ။ ဦးဗလ နာေရးကို ေရးရင္းက အရက္ဋိကာ ခ်ဲ႕မိေခ်ၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္ ဆိုေသာ စကားက ေရွးလူႀကီးမ်ား အလကား ထားခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္။
အရက္ေၾကာင့္ပဲ ေသေသ၊ ေရာဂါေၾကာင့္ပဲေသေသ၊ ေမလလယ္ ဆိုေသာအခ်ိန္က ... ေတာ္ရံုေရာဂါအခံ ရွိသူတို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္သည့္ ကာလ မဟုတ္လား။ မီးမလာ၊ ေရမလာဘဲ အပူခ်ိန္ယခင္ထက္ ျမင့္တက္သည့္ ယခုႏွစ္တြင္ ပို ဆိုးေတာ့မေပါ့။
ဦးဗလက ေဆးရံုတင္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူေဆးရံုတင္ျခင္းက အဆန္းမဟုတ္၊ ခါတုိင္းလည္း တင္ေနက် ဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳး မိသဂၤဟမ်ားက “ေၾသာ္ ဟုတ္လား” ေလာက္ႏွင့္ပင္ ၿပီးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အခုက ခါတုိင္းလို မဟုတ္ ... အပူရွပ္ၿပီး ဖ်ားသည္၊ ဖ်ားၿပီး အသဲေယာင္ အသားဝါ ဝင္လာသည္ ... ထို႔ေနာက္ ... ၿငိမ္သက္စြာ ေလာကထဲမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
သူ႔ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို ထူးစြာ ေဖာ္စရာလိုမည္မထင္ပါ။ ဝမ္းနည္းသည္၊ ႏွေမ်ာသည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ထူးစြာ ေျပာဖို႔ လိုမည္ မထင္ပါ။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္ အဆိုေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္မင္းသား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ စာေရးဆရာ ... ထိုသို႔ ဆိုသည္ ႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ၿပီ။ က်မလို ပမႊားက သူ႔နာေရးအေၾကာင္း ေရးတာပင္ လြန္လွၿပီ။
ဦးေလးသားခ်င္း တေယာက္အတြက္ ေျပာခြင့္ရွိလ်င္ေတာ့ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာခ်င္သည္။ “တရက္ကေလးမ်ား ေစာင့္လိုက္ပါလား ဦးဗလရယ္” ဟူ၍သာ။ အပူထဲတြင္ နည္းနည္းေလးေတာင္ ေအးခြင့္မရဘဲ ေသခဲ့ရသည့္ အတြက္ ျဖစ္သည္။
ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး ... ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြ သည္းသည္ဟု ဆိုၾက သည္ကိုး ....။
က်မတို႔က သူ႔ကို ဦးဗလ ဟု ေခၚၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ က်မက သူ႔ထက္ သူ၏ညီ ဆရာဥာဏ္ (မင္းလူ) ႏွင့္ ပို ရင္းႏွီးသည္။ က်မက ဆရာဥာဏ္ႏွင့္ ပိုရင္းႏွီးၿပီး က်န္သည့္ က်မတို႔ ဝမ္းကြဲ ေမာင္၊ ညီမ၊ အစ္မမ်ားက ဦးဗလႏွင့္ ပိုရင္းၾကသည္။
က်မက သူႏွင့္ ရင္းသည့္ ဆရာျပည့္ေခၚ ဦးေအာင္ျပည့္၏ တူမ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သူ ခင္မင္သည့္ ကိုႀကီး ေနာင္ ေခၚ ကာတြန္းအေနာင္၏ သမီး ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သူ႔အစ္ကို ေမာင္ဝဏၰေခၚ ေမာင္စိန္ေသာင္း၏ ခ်စ္ဇနီး ေဒၚခ်ိဳရည္၏ တူမ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို က်မက တျခားေသာ ဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမမ်ား ကဲ့သို႔ ဦးေလးတေယာက္လို မရင္းႏွီးခဲ့။ သူ႔ကို ဦးေလးသားခ်င္းလိုထက္ စာေရးဆရာ တေယာက္၊ အႏုပညာသမား တေယာက္အျဖစ္ ပို အမွတ္ထားသည္။
သူက က်မကို သိပင္ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟူ၍ ထင္မွတ္ၿပီး သာဓုၿခံသို႔ သြားတုိင္း ဆရာဥာဏ္ႏွင့္သာ လက္ဘက္ရည္ အတူေသာက္၊ ေထြရာေလးပါး စကားစၿမီေျပာၿပီး ျပန္လာျဖစ္သည္။ ဦးဗလႏွင့္ မေတြ႕ျဖစ္။ ေနာက္တခု သူက ဆရာဥာဏ္လို စာေရးဆရာ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ အဆိုေတာ္ ဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ျဖင့္ ကာထားသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို သိပ္မရင္းတာျဖစ္မည္။
က်မတို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ နာေရး၊ သာေရးကိစၥမ်ားသုိ႔ သူ လာေလ့ရွိေသာ္လည္း က်မႏွင့္ ဆံုေသာ္လည္း သူ႔ကို ထူးထူး ေထြေထြ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္။ ငါ့လို ပါမႊားကို သူက သတိထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ငါက ႏႈတ္မဆက္လည္း သူ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဟူသည့္ အထင္ႏွင့္သာ မသိလိုက္ဘာသာ ေနျဖစ္သည္။ ေနာက္တခု သူက လူႀကီး က်မက ကေလး ျဖစ္တာလည္းပါမည္။
က်မအထင္ နည္းနည္းလြဲပါသည္။ သူက က်မကို သိသည္။ သိတာက သူရင္းသည့္ ဆရာျပည့္တူမ၊ ကိုႀကီးေနာင္ သမီး အျဖစ္ မဟုတ္ဘဲ စာေပနယ္က စာေရးသူတေယာက္၊ စာနယ္ဇင္းသမား တေယာက္အျဖစ္ သိေနသည္။ က်မ နည္းနည္းလည္း အံ့ၾသမိသည္။ က်မတို႔ စကား မေျပာျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ... သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ ၾကေသာ္လည္း သူ က်မကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေၾကာင္း ဂ်ာနယ္တေစာင္ ဖြင့္ပြဲတခုတြင္ ဆံုၾကေတာ့ သိလိုက္ရသည္။
အဲဒီအခ်ိန္က အခုလို ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူျပင္းသည့္ ရာသီ ... ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၏ တခုေသာ ေႏြလယ္ပဲျဖစ္သည္။ က်မ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ (ဦးျမင့္) အသည္းအသန္ ေဝဒနာ ခံစားေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။
က်မက ဂ်ာနယ္ဖြင့္ပြဲသို႔ တုိက္ကလႊတ္ေသာေၾကာင့္သြားရသည္။ အဲဒီဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာျဖစ္သူ ကလည္း က်မႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ ျဖစ္တာပါသည္။ လူလည္း သိပ္ဖိတ္မထား၊ ဂ်ာနယ္က သိပ္ ထည္ထည္ ဝါဝါလည္း မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ ထို ဂ်ာနယ္ဖြင့္ပြဲတြင္ ဦးဗလ ေခၚ ထို သုေမာင္ႏွင့္ ဆံုသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္ တည္ရာက သဃၤန္းကၽြန္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာဆိုေတာ့ တၿမိဳ႕နယ္တည္းသားခ်င္းမ်ား အေနႏွင့္ အားေပး သည့္သေဘာႏွင့္ ေရာက္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ က်မက ေနာက္နား ခပ္က်က်မွာ ထုိင္ျဖစ္သည္။ သူက ဂ်ာနယ္ဖြင့္ပြဲတြင္ အထူးအားေပးစကား ေျပာၾကားသည္။ က်မက နားေထာင္သူ။ ပြဲၿပီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္၊ မုန္႔ တည္ခင္းဧည့္ခံသည္။ က်မက ထံုးစံအတုိင္း မသိလုိက္ဘာသာ ေနၿပီး မုန္႔စားေနသည္။ အဲဒီမွာ သူက က်မကို လာႏႈတ္ဆက္သည္။
“တူးတူးသာ ... သမီး ... ေနေကာင္းလား။ သမီးစာေတြ ေတြ႕တယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ဆက္ေရးေလ။ ဖတ္စရာ ဂ်ာနယ္က စာေလးေတြ ေကာင္းတယ္” ဆိုသည့္ သူ႔စကားကို ၾကားေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသ သြားသည္။
က်မလိုပါမႊား၏ စာေလး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ကို သူသိသည္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူကပဲ စကားေတြ ဆက္ေျပာသည္။ သူ႔ကားႏွင့္ အသင္းတိုက္ထိ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚသည္။ က်မကလည္း ေဒၚခ်ိဳရည့္အိမ္တြင္ ေရာက္ေနေသာ ဦးျမင့္ကို ဝင္ၾကည့္ရင္း ဂ်ာနယ္မ်ား ေပးရန္ရွိေသာေၾကာင့္ လိုက္သြားျဖစ္သည္။ ကားေပၚတြင္လည္း သူ စကားမ်ား ေျပာသည္။ က်မက ဦးျမင့္ဆီ လိုက္ခဲ့ဖို႔ေခၚေတာ့ “ေနာက္မွပဲ သြားၾကည့္ေတာ့မယ္” ဟု ေျပာသည္။ သူမလိုက္။ သူႏွင့္ အဲဒီကစၿပီး က်မႏွင့္ ရင္းႏွီးသြားသည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ကို ဦးေလးသားခ်င္းလို ပို ခင္မင္မိ သြားသည္။ က်မကို သူကလည္း ကေလး တေယာက္လို ဆက္ဆံသည္ကိုး။
ေနာက္မွ ဦးျမင့္ေျပာလို႔ သိရသည္က ဦးဗလက အရက္ကို ျဖတ္လိုက္ ျပန္ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ထံ မလာဖို႔ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ေအာ္ထားသည္တဲ့။
က်မ စိတ္မေကာင္း ...။ သူက ဦးျမင့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္သည္။ ေျပာမနာဆိုမနာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဦးျမင့္ ကလည္း သူ႔ဆို ေအာ္စရာရွိေအာ္၊ ဆူစရာရွိဆူသည္။ ဦးျမင့္ ဆူထားသည့္အခ်ိန္ဆို သူက တကယ့္ ကေလး တေယာက္လို ... မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္။
ဦးျမင့္ ကြယ္လြန္ေတာ့ ေရေဝးမွာ သူႏွင့္ဆံုသည္။ သူ ငိုေနေသာေၾကာင့္ က်မ စကား သြားမေျပာျဖစ္။ က်မ လည္း ငိုေနရသည္ကိုး ...။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မႏွင့္သူ အေတြ႕က်ဲပါးသြားသည္။ သူ႔သတင္းေတြေတာ့ မျပတ္ ၾကားေနရသည္။ အဓိက ၾကားရတာကေတာ့ သူ ေသာက္ေနဆဲ ဆိုတာပင္။
က်မ ျပည္ပေရာက္သြားေတာ့လည္း သူတို႔သတင္း အၿမဲ ေမးမိသည္။ အထူးသျဖင့္ က်မအေဒၚ ေဒၚခ်ိဳရည္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္တုိင္း “ဦးဗလႀကီးတေယာက္ ဘယ္လိုလဲ” ေမးျဖစ္သည္။ ထိုအခါ အေဒၚက “အရင္အတုိင္းပဲ ေပါ့ဟယ္။ ေသာက္တာပါပဲ” ဟုသာ ျပန္ေျဖၿမဲ။ စိတ္မေကာင္းေသာ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္။ လူႀကီးမ်ား ကို ဘယ္ကေလးက ေျပာလို႔ ရဖူးလို႔လဲ။ က်မ၏ တဦးတည္း က်န္ခဲ့ေသာ ဦးေလး အငယ္လည္း ဖုန္းတခါဆက္လ်င္ ေသာက္တုန္း၊ ေနာက္တခါဆက္ေတာ့ ျဖတ္ထားသည္၊ ေနာက္တခါ ဆက္ျပန္ေတာ့ မူးသံႏွင့္ ... ဆိုေတာ့ က်မအတြက္ မထူးဆန္းလွ။
တေလာက ဦးဗလ၏ တူႏွင့္ တူမေတာ္တို႔ က်မထံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိဳး၊ မိသားစု မ်ားအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ ထူးထူးျခားျခား သီးသန္႔ဆိုသလို ဦးဗလအေၾကာင္း က်မတို႔ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ စကားမ်ားထဲမွ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရလွ်င္ ဦးဗလတေယာက္ စိတ္လည္းက်ေနသည္ဟု တြက္မိသည္။ အသက္ေၾကာင့္လား၊ အရက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားမည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ သူ႔ အႏုပညာမ်ား က်မွ မက်သြားေသးဘဲ။
ေဆးရံုႏွင့္ အိမ္ကို အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္လို သေဘာထားကာ သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ လုပ္ေနသည့္၊ အရက္ကိုလည္း ျဖတ္လိုက္ ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနသည့္ သူ႔ကို စိတ္ပူမိသည္။
ရန္ကုန္မွာ အပူခ်ိန္ျမင့္တက္သည့္ကာလ ၾကားရသည့္သတင္းအရ ဦးဝဏၰ ေနမေကာင္း ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေဆးရံုလည္း တက္ရသည္။ အရမ္းပူေနသည့္ ကာလ ဆိုေတာ့ အေနခက္မည္ကို စိုးရိမ္မိသည္။ ဦးဝဏၰက ေဆးလိပ္လည္း ျဖတ္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ျဖစ္ေနသည္ဟု က်မ အေဒၚက ေျပာလာ သည္။ ဦးဗလကေတာ့ ပံုမွန္ပဲဟု ဆိုသည္။
ေနသိပ္ပူသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရက္ ႀကိဳက္သူမ်ားကို စိုးရိမ္သည္။ က်မ ေမာင္ငယ္ကို အရက္ မေသာက္ဖို႔ လွမ္းေျပာေတာ့ “ဘီယာပဲ ေသာက္တယ္” ဟု ဆိုသည္။ သူက ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုျဖင့္ “ဘီယာေတြ ေရာင္းအားတက္တယ္၊ အရက္ ေရာင္းအားက်တယ္” ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္ႀကိဳက္သူ မ်ားက အရက္ကိုသာ ေသာက္ခ်င္တတ္မွန္းသိေသာေၾကာင့္ က်မ စိတ္ပူမိျပန္သည္။
ဦးဗလတို႔ ေလးစားခ်စ္ခင္ အားက်ေသာ ဆရာႀကီး ေသာ္တာေဆြလည္း ကြယ္လြန္ခါနီးအထိ ေသာက္သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းလည္း အရက္ႀကိဳက္သည္။ ဆရာႀကီး မဟာေဆြကေတာ့ အရက္ေသာက္ရင္းပင္ စာေရးသည္ဟု ဆိုသည္။ ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္လည္း ေသာက္သည္။ စာေရးဆရာဆိုသည္မွာ အရက္ႏွင့္ တြဲေနသည္ဟုပင္ တခ်ိဳ႕က ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ စာမေရးသူမ်ားလည္း အရက္ေသာက္ၾက သည္ပင္။ ထားေတာ့ ....။
ေရွးေရွးက ဆရာ့ ဆရာႀကီးမ်ား အရက္ေသာက္ၾကသျဖင့္ လုိက္ေသာက္ရင္း ႀကိဳက္သြားသူမ်ား၊ လူငယ္ဘဝ အတတ္စမ္းရင္ ႀကိဳက္သြားသူမ်ား၊ သူမ်ားေျမႇာက္ေပးေသာေၾကာင့္ ေသာက္ရင္း ႀကိဳက္သြားသူမ်ား ... ထုိသို႔ ထိုသို႔ မ်ားစြာ ရွိေပလိမ့္မည္။
အရက္ႀကိဳက္သူျခင္း တူတူ ... အသက္အရြယ္၊ ကိုယ္ခံအား၊ ေသာက္သည့္အရက္၊ ေသာက္ႏႈန္း၊ ေသာက္ခ်ိန္ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားႏုိင္သည္။ သူက အသက္ ၈၀ ထိ ေနရလို႔ ငါလည္း ေနရလိမ့္မည္ဟု တိုင္းထြာ၍ မရႏုိင္။ က်မ ထံုးစံ စာေရးရင္း ေခ်ာ္ေတာေငါ့ေျခၿပီ။ ဦးဗလ နာေရးကို ေရးရင္းက အရက္ဋိကာ ခ်ဲ႕မိေခ်ၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္ ဆိုေသာ စကားက ေရွးလူႀကီးမ်ား အလကား ထားခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္။
အရက္ေၾကာင့္ပဲ ေသေသ၊ ေရာဂါေၾကာင့္ပဲေသေသ၊ ေမလလယ္ ဆိုေသာအခ်ိန္က ... ေတာ္ရံုေရာဂါအခံ ရွိသူတို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္သည့္ ကာလ မဟုတ္လား။ မီးမလာ၊ ေရမလာဘဲ အပူခ်ိန္ယခင္ထက္ ျမင့္တက္သည့္ ယခုႏွစ္တြင္ ပို ဆိုးေတာ့မေပါ့။
ဦးဗလက ေဆးရံုတင္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူေဆးရံုတင္ျခင္းက အဆန္းမဟုတ္၊ ခါတုိင္းလည္း တင္ေနက် ဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳး မိသဂၤဟမ်ားက “ေၾသာ္ ဟုတ္လား” ေလာက္ႏွင့္ပင္ ၿပီးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အခုက ခါတုိင္းလို မဟုတ္ ... အပူရွပ္ၿပီး ဖ်ားသည္၊ ဖ်ားၿပီး အသဲေယာင္ အသားဝါ ဝင္လာသည္ ... ထို႔ေနာက္ ... ၿငိမ္သက္စြာ ေလာကထဲမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
သူ႔ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို ထူးစြာ ေဖာ္စရာလိုမည္မထင္ပါ။ ဝမ္းနည္းသည္၊ ႏွေမ်ာသည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ထူးစြာ ေျပာဖို႔ လိုမည္ မထင္ပါ။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္ အဆိုေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္မင္းသား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ စာေရးဆရာ ... ထိုသို႔ ဆိုသည္ ႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ၿပီ။ က်မလို ပမႊားက သူ႔နာေရးအေၾကာင္း ေရးတာပင္ လြန္လွၿပီ။
ဦးေလးသားခ်င္း တေယာက္အတြက္ ေျပာခြင့္ရွိလ်င္ေတာ့ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာခ်င္သည္။ “တရက္ကေလးမ်ား ေစာင့္လိုက္ပါလား ဦးဗလရယ္” ဟူ၍သာ။ အပူထဲတြင္ နည္းနည္းေလးေတာင္ ေအးခြင့္မရဘဲ ေသခဲ့ရသည့္ အတြက္ ျဖစ္သည္။
ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး ... ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြ သည္းသည္ဟု ဆိုၾက သည္ကိုး ....။
Tuesday, May 18, 2010
|
Labels:
ေႂကြလြင့္သူ
|
This entry was posted on Tuesday, May 18, 2010
and is filed under
ေႂကြလြင့္သူ
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment