ဘဝဆက္တုိင္း ပန္းေတြနဲ႔ေဝ
“တနဂၤေႏြသားသမီးက တခုခုေကာက္ၾကတယ္ ... စိတ္ေကာက္ရင္ေကာက္၊ မေကာက္ရင္ ဆံပင္ေကာက္ ... မေကာက္ရင္ ဖင္ေကာက္” လို႔ ဦးဝဏၰက မႀကီးကို စ လိုက္ေတာ့ မႀကီးက “ဦးဝဏၰကေကာ ဘာေကာက္လဲ” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ ဦးဝဏၰ ျပန္မေျဖႏုိင္ခင္မွာပဲ အဘြားက “သူကလား ... သူက သူမ်ားေတြ က်သမွ် လိုက္ေကာက္တာေလ” လို႔ ပက္ခနဲ ျပန္ေျပာလိုက္လို႔ က်မတို႔အားလံုး အံ့လည္းၾသ၊ ရယ္လည္း ရယ္မိၾက ... ဦးဝဏၰဆို မ်က္ရည္လည္တဲ့အထိ ရယ္ေနတာ ... အခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။
အဲဒီဦးဝဏၰ ဆိုတာကေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အငယ္ဆံုး အေဒၚ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ ေယာက္်ား စာေရးဆရာ၊ ဒါရိုက္တာ ေမာင္ဝဏၰပါ။
၂၀၁၀ ထဲမွာ စာေရးခ်င္စိတ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခါင္းပါးေနခဲ့တယ္။ ၂၀၁၁ မွာေတာ့ ဘေလာ့ေလးကို အသက ္ျပန္သြင္းမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ဆန္းမွာ ပို႔စ္ အသစ္ကို နာေရးတခုနဲ႔ စရလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ထားခဲ့ဘူး။
၁၁ ရက္ေန႔ မနက္က ဦးဝဏၰ ဆံုးၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်မ ရုတ္တရက္ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ဖုန္းမဆက္ရဲဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕မွာ ႏွလံုးမေကာင္းတဲ့ ေရာဂါရွိတယ္။ ေနာက္ ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳက သိပ္ အခ်စ္ႀကီးတယ္။ ဘြားဘြား ဆံုးတုန္းက၊ က်မ ပါပါ ဆံုးတုန္းက၊ ေနာက္ ဦးျမင့္ (ဦးေအာင္ျပည့္) ဆံုးတုန္းက ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ငိုတာေတြကို က်မ ျမင္ဖူးထားတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ငိုတဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္သိမ့္သူ၊ ျပဳစုသူက ဦးဝဏၰေလ။ အခု ဦးဝဏၰ ဆံုးသြားေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ဘယ္သူက ႏွစ္သိမ့္မွာလဲ ဆိုတာ က်မ စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းမဆက္ရဲတာပါ။ ဖုန္းထဲမွာ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ငိုရႈိက္လိုက္ရင္ က်မလည္း မႏွစ္သိမ့္တတ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မပါ ငိုမိမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်မွ မရဲတရဲနဲ႔ က်မ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အသံက သိပ္ကို တည္ၿငိမ္ေနတာ က်မ အံ့ၾသတႀကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဝမ္းနည္းတဲ့ၾကားက ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အတြက္ က်မ စိတ္ေအးသြားတယ္။ တႏွစ္ေလာက္ ... သူ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို ျပဳစု လိုက္ရၿပီပဲ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳဟာ က်မ သိသေလာက္ေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ တေယာက္ပါ။ သားသမီးေတြအတြက္၊ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ အသက္ရွင္ေနတဲ့သူလို႔ က်မေတာ့ ယံုၾကည္တယ္။
က်မ အေတြးေတြက ဟိုးအေဝးႀကီးကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္ ...
က်မတို႔ သန္လ်င္အိမ္မွာ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ လာေနၿပီး ေက်ာင္းတက္တဲ့ကာလေပါ့။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက အငယ္ဆံုး အေထြးဆံုး ... ပါပါက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမေပမယ့္ သားအဘလို ျဖစ္ေနတာ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ အပ်ိဳအရြယ္ ... စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ... အဲဒီတုန္းက သေဘၤာေခတ္။ က်မက စာေရးခ်င္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ... လူႀကီးေတြေျပာသမွ် ... အကုန္လိုက္မွတ္ထားခဲ့တာပါ။
က်မ ဦးေလးအငယ္ ဦးညြန္႔ (ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အထက္က ... သူက ေကာင္းညြန္႔နာမည္နဲ႔စာေရးတယ္။ ျမဝတီေခတ္က အယ္ဒီတာ) က အၿမဲ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက ငယ္ငယ္က သိပ္လွတာကိုး ... ဒီေတာ့ ပိုးတဲ့ ပန္းတဲ့သူေတြလည္း မ်ားတာေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ ထူးျခားတာ ၃ ေယာက္ေလာက္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပိုးတဲ့သူေတြေပါ့။ ဒါရိုက္တာေပါက္စ ေမာင္ဝဏၰရယ္၊ ေနာက္ ၂ ေယာက္ကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ တေယာက္ သမဝါယမက အရာရွိေလး တေယာက္ရယ္ထင္တယ္။ ဒီ ၃ ေယာက္ကို ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ေရြးရခက္ ေနေတာ့ ဦးညြန္႔ကို တုိင္ပင္သတဲ့။ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ေငြေၾကးအားျဖင့္၊ ရုပ္ရည္အားျဖင့္ ဦးဝဏၰက ေအာက္ဆံုး အဆင့္မွာ ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ကိုကိုညြန္႔ ခ်ိဳရီ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ” ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဦးညြန္႔က ဦးျမင့္ (ဦးေအာင္ျပည့္) ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ဝဏၰကို အမွတ္ေပးတယ္။ က်မအေဖေကာ၊ ဦးေလးေတြေကာက အႏုပညာ သမားေတြ ဆိုေတာ့ အားလံုး ဦးဝဏၰကို အမွတ္ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ေရြး၊ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ သေဘာတူတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက ဦးဝဏၰကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။ သူတို႔ အသက္လည္း ေတာ္ေတာ္ ကြာတယ္ ... ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ၂ ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာေတာ့ က်မ မ်က္ျမင္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဦးဝဏၰကို သူ႔ ေယာက္ဖေတြျဖစ္တဲ့ ပါပါတို႔ ညီအစ္ကိုေတြက သိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္။
က်မ အေတြ႕အႀကံဳအရ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ဦးဝဏၰကို စိတ္ဆိုးတာ တခါပဲ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးညြန္႔ရဲ႕ အိမ္မွာပဲေပါ့။ က်မတို႔က ခပ္ငယ္ငယ္ ကေလးသာသာအရြယ္။ ပါပါတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ စုဆံုၾကတဲ့ ပြဲ တပြဲပါ။
က်မ ပါပါက လံုးဝ အရက္မေသာက္တတ္ဘူး။ ဦးညြန္႔နဲ႔ ဦးဝဏၰတို႔က ေရေရလည္လည္ ေသာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ (ဦးဝဏၰတို႔ ဦးျမင့္တို႔ အရက္ျဖတ္လိုက္ေပမယ့္ ဦးညြန္႔က ဒီေန႔ထိ မျဖတ္ဘူးလို႔ ၾကားပါတယ္)။ အဲဒီေန႔က ဦးျမင့္ေတာ့ မရွိဘူး။ သူက အဲဒီအခ်ိန္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ သရုပ္ေဆာင္၊ က်ဴရွင္ဆရာလည္း လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်မတို႔ သိပ္မျမင္ၾကရပါဘူး။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြက ဦးညြန္႔ေယာကၡမ ဆရာႀကီး ဦးတက္တိုးနဲ႔ ေဒၚႏုယဥ္တို႔ ၿခံထဲမွာ ေျဗာင္းသတ္ေအာင္ ေဆာ့ၿပီး ေမာေမာနဲ႔ လူႀကီးေတြ ျပင္ေကၽြးတဲ့ ညေနစာ စားၿပီးခ်ိန္မွာ ဦးညြန္႔နဲ႔ ဦးဝဏၰက မ်က္ရိပ္ျပၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ခ်ည္းထြက္ရင္ ေဒၚေဒၚခ်ိဳတို႔က မလႊတ္ဘူး ဆိုတာသိေတာ့ အားလံုးရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္တဲ့ ပါပါ့ကိုပါ အပါေခၚပါတယ္။ ပါပါက မေသာက္တတ္ေပမယ့္ သူ႔ညီနဲ႔ ေယာက္ဖကို ခ်စ္ေတာ့ လိုက္သြားေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ... အဲဒီေနရာနဲ႔ နီးတဲ့ မီးရထားဟိုတယ္မွာ သြားေသာက္ၾက တယ္ေပါ့။
က်မ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေမေမက အရမ္းကို စိတ္ပူေနၿပီ။ ဦးညြန္႔မိန္းမ ေဒၚရည္ေလးက ... လူတကာကို အားနာတတ္ေတာ့ ေမေမ့ကို အလကားေနရင္း အားေနၿပီ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကေတာ့ ဦးဝဏၰကို က်ိန္းေနတာေပါ့။ ညဥ့္ ေတာ္ေတာ္နက္ေတာ့မွ သိုင္းကြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး နင္းလာတဲ့ ပါပါ့ကို ခပ္ေထြေထြ ပံုစံနဲ႔ ဦးဝဏၰရယ္ ဦးညြန္႔ရယ္က တြဲလာပါတယ္။ အိမ္ထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ ပါပါက ထိုးအန္ပါေတာ့တယ္။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ... မေသာက္တတ္တဲ့ သူတို႔ အစ္ကိုႀကီးကို တိုက္ရပါ့မလားဆိုၿပီး ေဒၚေဒၚခ်ိဳတို႔ ပြက္ခ်က္က ... ဦးဝဏၰဆိုတာ ၿငိမ္ကုတ္လို႔။ နဂိုကတည္းက ဦးဝဏၰက အေန အရမ္းေအးတာကိုး ...။ ဦးညြန္႔ကိုေတာ့ ေဒၚရည္ေလးက သိပ္မႏုိင္ဘူး ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳပဲ ပတ္ရမ္းတာပါ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း အစ္ကိုဆိုေတာ့ သိပ္ မေျပာသာတာနဲ႔ ... ဒဂံု ၁ ေက်ာင္းေနာက္မွာေနတဲ့ ပါပါ့ေအာက္က ေဒၚေဒၚသန္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚ ... ေဒၚေဒၚသန္းပါ ေရာက္လာၿပီး ဦးညြန္႔ကို ဆူ ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳက ဦးဝဏၰကို ပြမ္တဲ့ ... ပါပါ အရက္ေသာက္မိတဲ့ ကိစၥ ေတာ္ေတာ့္ကို ေျပာစမွတ္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ က်မအေဖအရက္ေသာက္တာကို က်မ အဲဒီတခါပဲ ျမင္ဖူးတယ္ ဆိုပါေတာ့။ တရားခံကေတာ့ ဦးဝဏၰနဲ႔ ဦးညြန္႔ေပါ့။
ဦးဝဏၰ စိတ္ဆိုးတာလည္း က်မ တခါပဲ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ သူကေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။
သန္လ်င္မွာ ... ေဒြး၊ ဇင္ဝိုင္း၊ မ်ိဳးသႏၱာထြန္း၊ ဆုဒါလီတို႔နဲ႔ ရယ္စရာေမာစရာ ကားႀကီး လာရိုက္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အားေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ရိုက္ကြင္းမွာလိုအပ္တာေတြ သြားကူ ေပးၾကတဲ့အခ်ိန္ ... တရုန္းရုန္းေပါ့။ ေနရာက က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားေျခရင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပါ။ အဲဒီေနရာက ဇရပ္ကေလးေတြနဲ႔ ရြာေလးလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရုပ္ရွင္ရိုက္ရတာ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာေပါ့။
ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းထဲကို ရုုပ္ရွင္မွာပါသမွ်လူေတြအကုန္ ေရာက္ေနၾကေတာ့ သူတို႔အလွည့္မေရာက္မခ်င္း အားေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပိုကာအေပ်ာ္ဝုိင္း ကစားေနၾကတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ မင္းေမာ္ကြန္းက မင္းသားမျဖစ္ေသးဘူး။ ၉ တန္းလားပဲ ရွိေသးတာပါ။ သူ႔အေဖရဲ႕ ရိုက္ကြင္းကို လိုက္လာရင္း သူ႔အေဖ ကားရုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔အေဖရဲ႕ ေနရာဝင္ထုိင္ ကစားေပးေနပါတယ္။
ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း ထုတ္လုပ္သူဆိုေတာ့ ဦးဝဏၰကားရုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအားေနေတာ့ ဖဲဝိုင္းမွာ ခဏတျဖဳတ္ ဝင္ထုိင္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းက ဦးပဥၨင္းႀကီးက အရမ္းသေဘာေကာင္းၿပီး ... ဦးဝဏၰတို႔ရိုက္ကြင္းက လုိအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် ကူညီေပးပါတယ္။ ကူညီေပးလြန္းလို႔ အားလံုး အားနာရတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးပဥၨင္းႀကီးက ေတာ္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္တတ္ပံုရတယ္။ တရက္ေတာ့ ဆုဒါလီနဲ႔ ဇင္ဝိုင္းရဲ႕ အခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိုက္ပါတယ္။ ဆုဒါလီက လွထံု ေနရာက သရုပ္ေဆာင္ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ အတုႀကီး တပ္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္ပါတယ္။
ဖဲဝိုင္းက ေက်ာင္းအဝင္ဝက ေျမစိုက္ အုတ္ဇရပ္ကေလးမွာပါ။ အဲဒီမွာ ရုပ္ရွင္သမားေတြလည္း နားေနၾက ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး ... ဖဲရိုက္ရင္း ေဒၚေဒၚခ်ိဳ သတိလစ္ တက္သြားလို႔ ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဦးဝဏၰကလည္း ရိုက္ကြင္းျဖဳတ္ခါစ ... ပစၥည္းေတြေတာင္ မသိမ္းရေသးဘူး။ သူ႔မိန္းမ သတင္းၾကားေတာ့ အူယားဖားယားနဲ႔ ေျပးသြားၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေမးျမန္းၾက၊ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ႏွာႏွပ္သူေတြက ႏွပ္ၾကနဲ႔။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းစံု သိရတာပါ။
ဆုဒါလီက သူ႔ဆံပင္တုႀကီးကို ျပဴတင္းေပါက္နားက ခံုေပၚမွာ ခၽြတ္တင္ၿပီး အဝတ္အစားလဲေနတုန္း ... ဦးပဥၨင္းႀကီးက ျပဴတင္းေပါက္နားကို ေရာက္လာ ... ဆံပင္တုႀကီးကိုေတြ႕ေတာ့ ... ယူေဆာင္းၾကည့္ပါသတဲ့ ... အဲဒီမွာ ျပဴတင္းေပါက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ဖဲရုိက္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက သဃၤန္းဝတ္နဲ႔ ဆံရွည္ႀကီးကိုလည္း ေတြ႕ေရာ လန္႔ၿပီး သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားရတာပါ။ အားလံုးလည္း ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ... ဦးဝဏၰႀကီး စိတ္ဆိုးေနေတာ့ ဘယ္သူမွ မရယ္ရဲၾက ...နဲ႔ ဦးပဥၨင္းလည္း လန္႔ၿပီး ထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ဦးဝဏၰက သူ႔မိန္းမ ဒီလိုျဖစ္ရလို႔ စိတ္အရမ္း ဆိုးေနေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ အစစအရာရာ ကူညီထားတဲ့ ဦးပဥၨင္းျဖစ္ေလေတာ့ သူ႔ေဒါသကို ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္တာေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းလည္း ဦးဝဏၰက အဲဒီ ေက်ာင္းေလးမွာ တရားသြားထုိင္၊ တရားသြားေဆြးေႏြးတာေတြ လုပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ကာတြန္း ဦးခ်စ္ေဆြကလည္း အဲဒီနားမွာေနေတာ့ သူတို႔ အၿမဲ ဆံုၾက ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾက လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဦးဝဏၰကို စိတ္ဆိုးတာ အဲဒီတခါပဲ ေတြ႕ဖူးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေနတာပဲ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူက က်မတို႔ ကေလးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဦးဝဏၰလည္း ဦးဗလ (သုေမာင္)လို နားမေကာင္းပါဘူး။ သူတို႔အေဖ ဦးသာဓုနဲ႔ တူတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ နားမေကာင္းသူေတြဟာ စကားေျပာရင္ အသံ အရမ္း က်ယ္ရင္က်ယ္၊ မက်ယ္ရင္ ဂရုစိုက္ေျပာလို႔ အရမ္းကို တိုးပါတယ္။ ဦးဝဏၰက ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားပါ။ က်မလည္း နားတဘက္ေလးပါတယ္။ က်မကေတာ့ စကားေျပာရင္ က်ယ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မနဲ႔ ဦးဝဏၰ စကားေျပာရင္ တေယာက္ေျပာတာ တေယာက္ ေသခ်ာ မၾကားၾကဘဲနဲ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ “အင္း” လိုက္ ... ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္နဲ႔ ... အဆင္ေျပေနတာပါပဲ။
ဒီစာရဲ႕ အစကေတာ့ ... က်မ ဘြားဘြား ... ပါပါတို႔ အေမ မေသခင္က အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ေဆြမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာ အလွဴလုပ္ရင္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲတသိုက္ ဆံုေနၾကပါ။ ဦးဝဏၰကေတာ့ လူႀကီးဝိုင္းရယ္လို႔လည္း မဟုတ္ဘဲ ေထာင့္တေထာင့္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေနတတ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ျပန္ခ်င္မွ ထျပန္ပါတယ္။ က်မတို႔ ဘြားဘြား မေသခင္က သတိေမ့တဲ့ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ျပန္တယ္ ေျပာမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဟိုး ... ၿမိဳ႕လွ တုန္းက သူ ေစ်းဆိုင္တည္ခဲ့တာေတြ ကုန္ကူးခဲ့တာေတြကို ျပန္ျပန္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွေတြက ဘြားကို ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာၾက ... ရယ္ၾက ေမာၾက လုပ္ရင္ ဦးဝဏၰပါ လာထိုင္ၿပီး ရယ္ေနေလ့ ရွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဘြားဘြားက ဦးဝဏၰကို “ဟဲ့ ... နင္က ကုန္ကားေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာ မဟုတ္လား။ နင့္မိန္းမ ေနေကာင္းလား” လို႔ ေမးရင္ ဦးဝဏၰကလည္း အလိုက္သင့္ေျဖ ... က်မတို႔ကေတာ့ ဒါရိုက္တာကို ဒရိုင္ဘာလို႔ ေျပာတဲ့ ဘြားကို ရယ္ၾက။ ဦးဝဏၰ အလုိက္သင့္ေျဖတာေတြကို ရယ္ၾကနဲ႔ ... ေပ်ာ္စရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။
ဦးဝဏၰရဲ႕ အႏုပညာေတြ၊ ရုပ္ရွင္ကားေတြ၊ စာေပေတြကိုေတာ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ပရိသတ္က သိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဦးဝဏၰရဲ႕ စရိုက္နဲ႔ ရိုးသားမႈေတြ၊ မိသားစုအေပၚ သိပ္ခ်စ္တာေတြ၊ သူ႔အႏုပညာ အတြက္ ေခါင္းမာတာေတြကို သတိရေနမိပါတယ္။ ေျပာစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။
ေအးေဆး ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းတဲ့ ဦးဝဏၰအျဖစ္၊ က်မတို႔ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ဦးဝဏၰအျဖစ္ ႏွေမ်ာသလို ... အစားထုိး မရတဲ့ အႏုပညာရွင္ တေယာက္အျဖစ္လည္း က်မ သိပ္ႏွေမ်ာမိပါတယ္။
ေဒၚေဒၚခ်ိဳနဲ႔ ဖုန္းေျပာေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အသံက သိပ္ကို တည္ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ က်မေျပာၿပီးပါၿပီ။ က်မရဲ႕ ဦးညြန္႔ကေတာ့ အရက္ေတြေသာက္ၿပီး ေထာင့္တေထာင့္မွာ ထုိင္ေနတယ္တဲ့ ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ေျပာတာပါ ... “နင့္ဦးညြန္႔ကေတာ့ ေျပာလို႔လည္း ရေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက က်မကို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းလို အစ္ကိုလို တြယ္တာခ်စ္ခင္ရတဲ့သူ ၃ ေယာက္စလံုး မရွိေတာ့ဘူးကိုး ...။ ပထမဆံုးထြက္သြားတာက ဦးျမင့္၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးဗလ၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးဝဏၰ ...။ ဒီလူေတြ အကုန္လံုးကို က်မလည္း ခ်စ္တယ္။ က်မ သူတို႔ကို အသက္ရွည္ရွည္နဲ႔ အႏုပညာေတြ ဖန္တီးေနတာ ျမင္ခ်င္တယ္။ အႏုပညာ မာနေတြတခြဲသားနဲ႔ ရိုးသားမႈေတြ ယွက္သန္းေနတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို က်မလြမ္းတယ္။ က်မအတြက္ အစားထုိးမရတဲ့ ဦးေလးေတြ ... ႏုိင္ငံအတြက္ အစားထိုးမရတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ... သူတို႔ကို ေစာေစာေခၚတဲ့ ေသမင္းကို က်မ မုန္းလိုက္တာ။
ဒီေန႔ ၃ နာရီဆို ဦးဝဏၰရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး ... ေရေဝးမွာ ... အေတာ္ေလး စည္ေနမွာ က်မ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြ ထဲမွာ နာေရးဆိုရင္ က်မက ပန္းျခင္းလုပ္ေပးေနက် ... ဦးျမင့္အထိ က်မ ပန္းျခင္း လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဦးဝဏၰအတြက္ေတာ့ က်မ စိတ္ထဲကပဲ ပန္းတျခင္း အလွဆံုးျပင္ေပးေနမိတယ္။ အဲဒီပန္းျခင္းမွာ ႏွင္းဆီေတြ ခ်ည္း ပါမယ္ ... ဒါေပမယ့္ ေရာင္စံု မဟုတ္ဘူး .... အျဖဴအမည္း ... ခင္ယုေမေခါင္းေပၚက ျဖတ္ခနဲ ျပဳတ္က် သြားတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ။ အျဖဴအမည္း ႏွင္းဆီေတြ ...။ ေဝေနမယ့္ ႏွင္းဆီေတြ ...။
ငါသည္
သူ႔ကိုခ်စ္၏
ထိုသို႔ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္
ခံစားရေသာ ဒုကၡသည္
ႀကီးစြ။
ထိုဒုကၡသည္ ႀကီးစြာေသာ ပီတိကိုျဖစ္ေစ၏
ဟိသစၥံ ဤစကားမွန္၏။
ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္
ငါသည္
ဘဝဆက္တုိင္း “ခ်စ္တတ္ေသာကိုယ္”
ျဖစ္လို၏။
ပန္းေတြနဲ႔ေဝ ဝတၳဳမွာ ေရးထားတဲ့စာသားေလးကို သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္ကမ္းစာရြက္မွာ ေရးထားတာပါ။ ဘဝဆက္တုိင္း ခ်စ္တတ္ေသာကိုယ္ ျဖစ္ရပါလို၏ တဲ့လား ဦးဝဏၰရယ္။
ဘဝဆက္တိုင္း ပန္းေတြနဲ႔ ေဝေနပါေစလို႔ ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္မယ့္ ဦးဝဏၰအတြက္ စိတ္ထဲက ပန္းတျခင္းနဲ႔အတူ သမီး ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ ...။
အဲဒီဦးဝဏၰ ဆိုတာကေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အငယ္ဆံုး အေဒၚ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ ေယာက္်ား စာေရးဆရာ၊ ဒါရိုက္တာ ေမာင္ဝဏၰပါ။
၂၀၁၀ ထဲမွာ စာေရးခ်င္စိတ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခါင္းပါးေနခဲ့တယ္။ ၂၀၁၁ မွာေတာ့ ဘေလာ့ေလးကို အသက ္ျပန္သြင္းမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ဆန္းမွာ ပို႔စ္ အသစ္ကို နာေရးတခုနဲ႔ စရလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ထားခဲ့ဘူး။
၁၁ ရက္ေန႔ မနက္က ဦးဝဏၰ ဆံုးၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်မ ရုတ္တရက္ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ဖုန္းမဆက္ရဲဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕မွာ ႏွလံုးမေကာင္းတဲ့ ေရာဂါရွိတယ္။ ေနာက္ ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳက သိပ္ အခ်စ္ႀကီးတယ္။ ဘြားဘြား ဆံုးတုန္းက၊ က်မ ပါပါ ဆံုးတုန္းက၊ ေနာက္ ဦးျမင့္ (ဦးေအာင္ျပည့္) ဆံုးတုန္းက ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ငိုတာေတြကို က်မ ျမင္ဖူးထားတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ငိုတဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္သိမ့္သူ၊ ျပဳစုသူက ဦးဝဏၰေလ။ အခု ဦးဝဏၰ ဆံုးသြားေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ဘယ္သူက ႏွစ္သိမ့္မွာလဲ ဆိုတာ က်မ စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းမဆက္ရဲတာပါ။ ဖုန္းထဲမွာ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ငိုရႈိက္လိုက္ရင္ က်မလည္း မႏွစ္သိမ့္တတ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မပါ ငိုမိမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်မွ မရဲတရဲနဲ႔ က်မ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အသံက သိပ္ကို တည္ၿငိမ္ေနတာ က်မ အံ့ၾသတႀကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဝမ္းနည္းတဲ့ၾကားက ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အတြက္ က်မ စိတ္ေအးသြားတယ္။ တႏွစ္ေလာက္ ... သူ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို ျပဳစု လိုက္ရၿပီပဲ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳဟာ က်မ သိသေလာက္ေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ တေယာက္ပါ။ သားသမီးေတြအတြက္၊ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ အသက္ရွင္ေနတဲ့သူလို႔ က်မေတာ့ ယံုၾကည္တယ္။
က်မ အေတြးေတြက ဟိုးအေဝးႀကီးကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္ ...
က်မတို႔ သန္လ်င္အိမ္မွာ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ လာေနၿပီး ေက်ာင္းတက္တဲ့ကာလေပါ့။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက အငယ္ဆံုး အေထြးဆံုး ... ပါပါက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမေပမယ့္ သားအဘလို ျဖစ္ေနတာ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ အပ်ိဳအရြယ္ ... စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ... အဲဒီတုန္းက သေဘၤာေခတ္။ က်မက စာေရးခ်င္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ... လူႀကီးေတြေျပာသမွ် ... အကုန္လိုက္မွတ္ထားခဲ့တာပါ။
က်မ ဦးေလးအငယ္ ဦးညြန္႔ (ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အထက္က ... သူက ေကာင္းညြန္႔နာမည္နဲ႔စာေရးတယ္။ ျမဝတီေခတ္က အယ္ဒီတာ) က အၿမဲ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက ငယ္ငယ္က သိပ္လွတာကိုး ... ဒီေတာ့ ပိုးတဲ့ ပန္းတဲ့သူေတြလည္း မ်ားတာေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ ထူးျခားတာ ၃ ေယာက္ေလာက္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပိုးတဲ့သူေတြေပါ့။ ဒါရိုက္တာေပါက္စ ေမာင္ဝဏၰရယ္၊ ေနာက္ ၂ ေယာက္ကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ တေယာက္ သမဝါယမက အရာရွိေလး တေယာက္ရယ္ထင္တယ္။ ဒီ ၃ ေယာက္ကို ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ေရြးရခက္ ေနေတာ့ ဦးညြန္႔ကို တုိင္ပင္သတဲ့။ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ေငြေၾကးအားျဖင့္၊ ရုပ္ရည္အားျဖင့္ ဦးဝဏၰက ေအာက္ဆံုး အဆင့္မွာ ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ကိုကိုညြန္႔ ခ်ိဳရီ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ” ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဦးညြန္႔က ဦးျမင့္ (ဦးေအာင္ျပည့္) ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ဝဏၰကို အမွတ္ေပးတယ္။ က်မအေဖေကာ၊ ဦးေလးေတြေကာက အႏုပညာ သမားေတြ ဆိုေတာ့ အားလံုး ဦးဝဏၰကို အမွတ္ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ေရြး၊ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ သေဘာတူတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက ဦးဝဏၰကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။ သူတို႔ အသက္လည္း ေတာ္ေတာ္ ကြာတယ္ ... ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ၂ ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာေတာ့ က်မ မ်က္ျမင္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဦးဝဏၰကို သူ႔ ေယာက္ဖေတြျဖစ္တဲ့ ပါပါတို႔ ညီအစ္ကိုေတြက သိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္။
က်မ အေတြ႕အႀကံဳအရ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ဦးဝဏၰကို စိတ္ဆိုးတာ တခါပဲ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးညြန္႔ရဲ႕ အိမ္မွာပဲေပါ့။ က်မတို႔က ခပ္ငယ္ငယ္ ကေလးသာသာအရြယ္။ ပါပါတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ စုဆံုၾကတဲ့ ပြဲ တပြဲပါ။
က်မ ပါပါက လံုးဝ အရက္မေသာက္တတ္ဘူး။ ဦးညြန္႔နဲ႔ ဦးဝဏၰတို႔က ေရေရလည္လည္ ေသာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ (ဦးဝဏၰတို႔ ဦးျမင့္တို႔ အရက္ျဖတ္လိုက္ေပမယ့္ ဦးညြန္႔က ဒီေန႔ထိ မျဖတ္ဘူးလို႔ ၾကားပါတယ္)။ အဲဒီေန႔က ဦးျမင့္ေတာ့ မရွိဘူး။ သူက အဲဒီအခ်ိန္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ သရုပ္ေဆာင္၊ က်ဴရွင္ဆရာလည္း လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်မတို႔ သိပ္မျမင္ၾကရပါဘူး။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြက ဦးညြန္႔ေယာကၡမ ဆရာႀကီး ဦးတက္တိုးနဲ႔ ေဒၚႏုယဥ္တို႔ ၿခံထဲမွာ ေျဗာင္းသတ္ေအာင္ ေဆာ့ၿပီး ေမာေမာနဲ႔ လူႀကီးေတြ ျပင္ေကၽြးတဲ့ ညေနစာ စားၿပီးခ်ိန္မွာ ဦးညြန္႔နဲ႔ ဦးဝဏၰက မ်က္ရိပ္ျပၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ခ်ည္းထြက္ရင္ ေဒၚေဒၚခ်ိဳတို႔က မလႊတ္ဘူး ဆိုတာသိေတာ့ အားလံုးရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္တဲ့ ပါပါ့ကိုပါ အပါေခၚပါတယ္။ ပါပါက မေသာက္တတ္ေပမယ့္ သူ႔ညီနဲ႔ ေယာက္ဖကို ခ်စ္ေတာ့ လိုက္သြားေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ... အဲဒီေနရာနဲ႔ နီးတဲ့ မီးရထားဟိုတယ္မွာ သြားေသာက္ၾက တယ္ေပါ့။
က်မ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေမေမက အရမ္းကို စိတ္ပူေနၿပီ။ ဦးညြန္႔မိန္းမ ေဒၚရည္ေလးက ... လူတကာကို အားနာတတ္ေတာ့ ေမေမ့ကို အလကားေနရင္း အားေနၿပီ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကေတာ့ ဦးဝဏၰကို က်ိန္းေနတာေပါ့။ ညဥ့္ ေတာ္ေတာ္နက္ေတာ့မွ သိုင္းကြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး နင္းလာတဲ့ ပါပါ့ကို ခပ္ေထြေထြ ပံုစံနဲ႔ ဦးဝဏၰရယ္ ဦးညြန္႔ရယ္က တြဲလာပါတယ္။ အိမ္ထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ ပါပါက ထိုးအန္ပါေတာ့တယ္။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ... မေသာက္တတ္တဲ့ သူတို႔ အစ္ကိုႀကီးကို တိုက္ရပါ့မလားဆိုၿပီး ေဒၚေဒၚခ်ိဳတို႔ ပြက္ခ်က္က ... ဦးဝဏၰဆိုတာ ၿငိမ္ကုတ္လို႔။ နဂိုကတည္းက ဦးဝဏၰက အေန အရမ္းေအးတာကိုး ...။ ဦးညြန္႔ကိုေတာ့ ေဒၚရည္ေလးက သိပ္မႏုိင္ဘူး ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳပဲ ပတ္ရမ္းတာပါ။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း အစ္ကိုဆိုေတာ့ သိပ္ မေျပာသာတာနဲ႔ ... ဒဂံု ၁ ေက်ာင္းေနာက္မွာေနတဲ့ ပါပါ့ေအာက္က ေဒၚေဒၚသန္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚ ... ေဒၚေဒၚသန္းပါ ေရာက္လာၿပီး ဦးညြန္႔ကို ဆူ ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳက ဦးဝဏၰကို ပြမ္တဲ့ ... ပါပါ အရက္ေသာက္မိတဲ့ ကိစၥ ေတာ္ေတာ့္ကို ေျပာစမွတ္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ က်မအေဖအရက္ေသာက္တာကို က်မ အဲဒီတခါပဲ ျမင္ဖူးတယ္ ဆိုပါေတာ့။ တရားခံကေတာ့ ဦးဝဏၰနဲ႔ ဦးညြန္႔ေပါ့။
ဦးဝဏၰ စိတ္ဆိုးတာလည္း က်မ တခါပဲ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ သူကေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။
သန္လ်င္မွာ ... ေဒြး၊ ဇင္ဝိုင္း၊ မ်ိဳးသႏၱာထြန္း၊ ဆုဒါလီတို႔နဲ႔ ရယ္စရာေမာစရာ ကားႀကီး လာရိုက္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အားေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ရိုက္ကြင္းမွာလိုအပ္တာေတြ သြားကူ ေပးၾကတဲ့အခ်ိန္ ... တရုန္းရုန္းေပါ့။ ေနရာက က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားေျခရင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပါ။ အဲဒီေနရာက ဇရပ္ကေလးေတြနဲ႔ ရြာေလးလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရုပ္ရွင္ရိုက္ရတာ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာေပါ့။
ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းထဲကို ရုုပ္ရွင္မွာပါသမွ်လူေတြအကုန္ ေရာက္ေနၾကေတာ့ သူတို႔အလွည့္မေရာက္မခ်င္း အားေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပိုကာအေပ်ာ္ဝုိင္း ကစားေနၾကတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ မင္းေမာ္ကြန္းက မင္းသားမျဖစ္ေသးဘူး။ ၉ တန္းလားပဲ ရွိေသးတာပါ။ သူ႔အေဖရဲ႕ ရိုက္ကြင္းကို လိုက္လာရင္း သူ႔အေဖ ကားရုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔အေဖရဲ႕ ေနရာဝင္ထုိင္ ကစားေပးေနပါတယ္။
ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း ထုတ္လုပ္သူဆိုေတာ့ ဦးဝဏၰကားရုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအားေနေတာ့ ဖဲဝိုင္းမွာ ခဏတျဖဳတ္ ဝင္ထုိင္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းက ဦးပဥၨင္းႀကီးက အရမ္းသေဘာေကာင္းၿပီး ... ဦးဝဏၰတို႔ရိုက္ကြင္းက လုိအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် ကူညီေပးပါတယ္။ ကူညီေပးလြန္းလို႔ အားလံုး အားနာရတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးပဥၨင္းႀကီးက ေတာ္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္တတ္ပံုရတယ္။ တရက္ေတာ့ ဆုဒါလီနဲ႔ ဇင္ဝိုင္းရဲ႕ အခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိုက္ပါတယ္။ ဆုဒါလီက လွထံု ေနရာက သရုပ္ေဆာင္ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ အတုႀကီး တပ္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္ပါတယ္။
ဖဲဝိုင္းက ေက်ာင္းအဝင္ဝက ေျမစိုက္ အုတ္ဇရပ္ကေလးမွာပါ။ အဲဒီမွာ ရုပ္ရွင္သမားေတြလည္း နားေနၾက ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး ... ဖဲရိုက္ရင္း ေဒၚေဒၚခ်ိဳ သတိလစ္ တက္သြားလို႔ ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဦးဝဏၰကလည္း ရိုက္ကြင္းျဖဳတ္ခါစ ... ပစၥည္းေတြေတာင္ မသိမ္းရေသးဘူး။ သူ႔မိန္းမ သတင္းၾကားေတာ့ အူယားဖားယားနဲ႔ ေျပးသြားၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေမးျမန္းၾက၊ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕ကို ႏွာႏွပ္သူေတြက ႏွပ္ၾကနဲ႔။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းစံု သိရတာပါ။
ဆုဒါလီက သူ႔ဆံပင္တုႀကီးကို ျပဴတင္းေပါက္နားက ခံုေပၚမွာ ခၽြတ္တင္ၿပီး အဝတ္အစားလဲေနတုန္း ... ဦးပဥၨင္းႀကီးက ျပဴတင္းေပါက္နားကို ေရာက္လာ ... ဆံပင္တုႀကီးကိုေတြ႕ေတာ့ ... ယူေဆာင္းၾကည့္ပါသတဲ့ ... အဲဒီမွာ ျပဴတင္းေပါက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ဖဲရုိက္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက သဃၤန္းဝတ္နဲ႔ ဆံရွည္ႀကီးကိုလည္း ေတြ႕ေရာ လန္႔ၿပီး သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားရတာပါ။ အားလံုးလည္း ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ... ဦးဝဏၰႀကီး စိတ္ဆိုးေနေတာ့ ဘယ္သူမွ မရယ္ရဲၾက ...နဲ႔ ဦးပဥၨင္းလည္း လန္႔ၿပီး ထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ဦးဝဏၰက သူ႔မိန္းမ ဒီလိုျဖစ္ရလို႔ စိတ္အရမ္း ဆိုးေနေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ အစစအရာရာ ကူညီထားတဲ့ ဦးပဥၨင္းျဖစ္ေလေတာ့ သူ႔ေဒါသကို ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္တာေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းလည္း ဦးဝဏၰက အဲဒီ ေက်ာင္းေလးမွာ တရားသြားထုိင္၊ တရားသြားေဆြးေႏြးတာေတြ လုပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ကာတြန္း ဦးခ်စ္ေဆြကလည္း အဲဒီနားမွာေနေတာ့ သူတို႔ အၿမဲ ဆံုၾက ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾက လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဦးဝဏၰကို စိတ္ဆိုးတာ အဲဒီတခါပဲ ေတြ႕ဖူးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေနတာပဲ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူက က်မတို႔ ကေလးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဦးဝဏၰလည္း ဦးဗလ (သုေမာင္)လို နားမေကာင္းပါဘူး။ သူတို႔အေဖ ဦးသာဓုနဲ႔ တူတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ နားမေကာင္းသူေတြဟာ စကားေျပာရင္ အသံ အရမ္း က်ယ္ရင္က်ယ္၊ မက်ယ္ရင္ ဂရုစိုက္ေျပာလို႔ အရမ္းကို တိုးပါတယ္။ ဦးဝဏၰက ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားပါ။ က်မလည္း နားတဘက္ေလးပါတယ္။ က်မကေတာ့ စကားေျပာရင္ က်ယ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မနဲ႔ ဦးဝဏၰ စကားေျပာရင္ တေယာက္ေျပာတာ တေယာက္ ေသခ်ာ မၾကားၾကဘဲနဲ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ “အင္း” လိုက္ ... ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္နဲ႔ ... အဆင္ေျပေနတာပါပဲ။
ဒီစာရဲ႕ အစကေတာ့ ... က်မ ဘြားဘြား ... ပါပါတို႔ အေမ မေသခင္က အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ေဆြမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာ အလွဴလုပ္ရင္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲတသိုက္ ဆံုေနၾကပါ။ ဦးဝဏၰကေတာ့ လူႀကီးဝိုင္းရယ္လို႔လည္း မဟုတ္ဘဲ ေထာင့္တေထာင့္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေနတတ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ျပန္ခ်င္မွ ထျပန္ပါတယ္။ က်မတို႔ ဘြားဘြား မေသခင္က သတိေမ့တဲ့ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ျပန္တယ္ ေျပာမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဟိုး ... ၿမိဳ႕လွ တုန္းက သူ ေစ်းဆိုင္တည္ခဲ့တာေတြ ကုန္ကူးခဲ့တာေတြကို ျပန္ျပန္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွေတြက ဘြားကို ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာၾက ... ရယ္ၾက ေမာၾက လုပ္ရင္ ဦးဝဏၰပါ လာထိုင္ၿပီး ရယ္ေနေလ့ ရွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဘြားဘြားက ဦးဝဏၰကို “ဟဲ့ ... နင္က ကုန္ကားေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာ မဟုတ္လား။ နင့္မိန္းမ ေနေကာင္းလား” လို႔ ေမးရင္ ဦးဝဏၰကလည္း အလိုက္သင့္ေျဖ ... က်မတို႔ကေတာ့ ဒါရိုက္တာကို ဒရိုင္ဘာလို႔ ေျပာတဲ့ ဘြားကို ရယ္ၾက။ ဦးဝဏၰ အလုိက္သင့္ေျဖတာေတြကို ရယ္ၾကနဲ႔ ... ေပ်ာ္စရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။
ဦးဝဏၰရဲ႕ အႏုပညာေတြ၊ ရုပ္ရွင္ကားေတြ၊ စာေပေတြကိုေတာ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ပရိသတ္က သိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဦးဝဏၰရဲ႕ စရိုက္နဲ႔ ရိုးသားမႈေတြ၊ မိသားစုအေပၚ သိပ္ခ်စ္တာေတြ၊ သူ႔အႏုပညာ အတြက္ ေခါင္းမာတာေတြကို သတိရေနမိပါတယ္။ ေျပာစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။
ေအးေဆး ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းတဲ့ ဦးဝဏၰအျဖစ္၊ က်မတို႔ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ဦးဝဏၰအျဖစ္ ႏွေမ်ာသလို ... အစားထုိး မရတဲ့ အႏုပညာရွင္ တေယာက္အျဖစ္လည္း က်မ သိပ္ႏွေမ်ာမိပါတယ္။
ေဒၚေဒၚခ်ိဳနဲ႔ ဖုန္းေျပာေတာ့ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ႕အသံက သိပ္ကို တည္ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ က်မေျပာၿပီးပါၿပီ။ က်မရဲ႕ ဦးညြန္႔ကေတာ့ အရက္ေတြေသာက္ၿပီး ေထာင့္တေထာင့္မွာ ထုိင္ေနတယ္တဲ့ ... ေဒၚေဒၚခ်ိဳ ေျပာတာပါ ... “နင့္ဦးညြန္႔ကေတာ့ ေျပာလို႔လည္း ရေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက က်မကို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းလို အစ္ကိုလို တြယ္တာခ်စ္ခင္ရတဲ့သူ ၃ ေယာက္စလံုး မရွိေတာ့ဘူးကိုး ...။ ပထမဆံုးထြက္သြားတာက ဦးျမင့္၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးဗလ၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးဝဏၰ ...။ ဒီလူေတြ အကုန္လံုးကို က်မလည္း ခ်စ္တယ္။ က်မ သူတို႔ကို အသက္ရွည္ရွည္နဲ႔ အႏုပညာေတြ ဖန္တီးေနတာ ျမင္ခ်င္တယ္။ အႏုပညာ မာနေတြတခြဲသားနဲ႔ ရိုးသားမႈေတြ ယွက္သန္းေနတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို က်မလြမ္းတယ္။ က်မအတြက္ အစားထုိးမရတဲ့ ဦးေလးေတြ ... ႏုိင္ငံအတြက္ အစားထိုးမရတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ... သူတို႔ကို ေစာေစာေခၚတဲ့ ေသမင္းကို က်မ မုန္းလိုက္တာ။
ဒီေန႔ ၃ နာရီဆို ဦးဝဏၰရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး ... ေရေဝးမွာ ... အေတာ္ေလး စည္ေနမွာ က်မ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြ ထဲမွာ နာေရးဆိုရင္ က်မက ပန္းျခင္းလုပ္ေပးေနက် ... ဦးျမင့္အထိ က်မ ပန္းျခင္း လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဦးဝဏၰအတြက္ေတာ့ က်မ စိတ္ထဲကပဲ ပန္းတျခင္း အလွဆံုးျပင္ေပးေနမိတယ္။ အဲဒီပန္းျခင္းမွာ ႏွင္းဆီေတြ ခ်ည္း ပါမယ္ ... ဒါေပမယ့္ ေရာင္စံု မဟုတ္ဘူး .... အျဖဴအမည္း ... ခင္ယုေမေခါင္းေပၚက ျဖတ္ခနဲ ျပဳတ္က် သြားတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ။ အျဖဴအမည္း ႏွင္းဆီေတြ ...။ ေဝေနမယ့္ ႏွင္းဆီေတြ ...။
ငါသည္
သူ႔ကိုခ်စ္၏
ထိုသို႔ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္
ခံစားရေသာ ဒုကၡသည္
ႀကီးစြ။
ထိုဒုကၡသည္ ႀကီးစြာေသာ ပီတိကိုျဖစ္ေစ၏
ဟိသစၥံ ဤစကားမွန္၏။
ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္
ငါသည္
ဘဝဆက္တုိင္း “ခ်စ္တတ္ေသာကိုယ္”
ျဖစ္လို၏။
ပန္းေတြနဲ႔ေဝ ဝတၳဳမွာ ေရးထားတဲ့စာသားေလးကို သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္ကမ္းစာရြက္မွာ ေရးထားတာပါ။ ဘဝဆက္တုိင္း ခ်စ္တတ္ေသာကိုယ္ ျဖစ္ရပါလို၏ တဲ့လား ဦးဝဏၰရယ္။
ဘဝဆက္တိုင္း ပန္းေတြနဲ႔ ေဝေနပါေစလို႔ ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္မယ့္ ဦးဝဏၰအတြက္ စိတ္ထဲက ပန္းတျခင္းနဲ႔အတူ သမီး ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ ...။
Subscribe to:
Posts (Atom)
