ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္လစ္ ဘဝက နားၿပီ
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္က အုပ္ ၆၀၀ ျပည့္ အမွတ္တရထုတ္ေဝတယ္တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္လြမ္းသြားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္ခဲ့ ေမာခဲ့ရတာေတြကို ေျပာတာပါ။ အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ အလုပ္တူ ညီမငယ္ ခင္ခင္ေက်ာ္ (ခု ခင္ေလးျမင့္) ရဲ႕ဓာတ္ပံုေလးကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူအလုပ္ဝင္တဲ့ရက္က ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ လို႔ ေျပာထားေတာ့ က်မတို႔ ၄ ေယာက္သား အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အလုပ္ဝင္တဲ့ ေန႔ေလးကို သတိရသြားတယ္။
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ၁၃
ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္ ကိုသန္႔ဇင္ရယ္ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္ က်မရယ္ေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ က်မက စာနယ္ဇင္းသက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီးသား ... ။ သူတို႔ ၃ ေယာက္က အသစ္စက္စက္။ ေနာက္ က်မက အသက္အႀကီးဆံုး ဆိုေတာ့ က်မကို သူတို႔က အစ္မလို ခင္ၾကတယ္။ ခုေတာ့ ကိုၾကည္ေအာင္က အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ ဆိုလားပဲ၊ ကိုသန္႔ဇင္ကေတာ့ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနတယ္ မသိဘူး။ ခင္ခင္ေက်ာ္ကေတာ့ အလင္းတန္းမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ေနဆဲ။ သူနဲ႔က အခုထိ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ ... သူက က်မကို ခုထိ အစ္မလို သေဘာထားဆဲ။ သူ႔ သတင္းေထာက္သက္ေတာင္ ၈ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။
အလင္းတန္းမွာ သတင္းလိုက္စဥ္က အခက္အခဲတခုကို သူေရးျပထားတာေတြ႕ရေတာ့ စီလီဘရစ္တီ လို႔ ေခၚသူ အမ်ားစုကို က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိတယ္ (အဲဒါေၾကာင့္လည္း က်မ အလင္းတန္းက ထြက္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမွာ လုပ္ရတာ က်မ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္) စီလီဘရစ္တီ ဆိုသူထဲမွာ အဆိုေတာ္ထက္ ကဲသူေတြကေတာ့ က်မအျမင္ မင္းသား မင္းသမီးေတြပါ။ က်မအျမင္ မွားခ်င္လည္း မွားပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြ႕မို႔ သိပ္ေတာ့ မမွားေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။
သူတို႔အမ်ားစုက စာမဖတ္ပါဘူး။ ဝမ္းစာေတာ္ေတာ္ နည္းတယ္ ေျပာရမယ္။ သူတို႔ သရုပ္ေဆာင္ ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္ၾကေကာင္း ကၽြမ္းက်င္ၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ စာမဖတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ စကား ေျပာတဲ့ ေနရာမွာ သိပ္ကြာျခားသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ စာနည္းနည္းေလာက္ ဖတ္တဲ့ သူေတြက ဆရာႀကီးေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ ...။ ဘယ္သူဆိုတာေတာ့ ဥပမာ မေပးေတာ့ဘူး။ ၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိမွာပါ။
အင္တာဗ်ဴးတခု ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီမင္းသား မင္းသမီး၊ ဒီအဆိုေတာ္ စာဖတ္လား မဖတ္ဘူးလား ဆိုတာ တန္းသိပါတယ္။ သူ႔မွာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားေနခဲ့ရင္ေတာင္ စာမဖတ္ထားတဲ့သူက အင္တာဗ်ဴးတခုကို ဘယ္လို ေျဖရမွန္းမသိပါဘူး။ အဲဒါကို အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူက သူတို႔နဲ႔ မေမးလို႔လည္း မျဖစ္တာေၾကာင့္ ႀကံဖန္ၿပီး ရေအာင္ ေမးၾကရပါတယ္ (သူတို႔ဟာသူတို႔ လံုးလံုး မေျဖခ်င္တာမ်ိဳးေလာက္ စာတတ္တာကေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ေလ) ဒါလည္း က်မ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ဒါရိုက္တာတေယာက္ပါ။
သူက ဒါရိုက္တာဆိုေတာ့ စာက ဖတ္ၿပီးသားပဲ၊ စကား ေျပာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သူက မေျဖခ်င္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ကာ “ဒါကေတာ့ ဒီလိုရွိတယ္ေလ။ အဲဒီကိစၥက က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ဟိုကိစၥလား ... အဲသဟာကေတာ့ ဟိုလူ႔ေမးတာ ပိုေကာင္း လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွ မသိပါဘူးခင္ဗ်ာ” ... ဆိုတာေတြနဲ႔ လွည့္ပတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့တာ။ အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ခ်ိန္းတုန္းကေတာ့ လံုး .... ဝ မျငင္းဘူးေနာ္ .. အဲသလိုေတြလည္း ႀကံဳရပါတယ္။ ထားပါေတာ့။
က်မေျပာခ်င္တာက ခင္ေလးျမင့္ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ပါ။ စကားက ေခ်ာ္သြားၿပီ။ သူ႔ အေတြ႕အႀကံဳ အရ နာမည္ႀကီး မင္းသားတေယာက္က အင္တာဗ်ဴးေပးတုန္းက ေကာင္းၿပီေကာင္းရဲ႕ ေပးၿပီးေတာ့မွ ဂ်ာနယ္မွာလည္းပါလာေကာ သူ မေျပာရပါဘူးဆိုၿပီး ျပႆနာရွာတဲ့ကိစၥပါ။ ခင္ေလးျမင့္က ရေကာ္ဒါနဲ႔ ေသခ်ာလည္း ဖမ္းထားခဲ့တယ္။ သူတကယ္ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုတာလည္း သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ မင္းသားရဲ႕ ဖိအားေၾကာင့္ ... ဂ်ာနယ္မွာ ေျဖရွင္းခ်က္ ထည့္ေပးခဲ့ရတယ္တဲ့။ မင္းသား မင္းသမီး အမ်ားစုဟာ နာမည္ႀကီးတုန္းအခ်ိန္မွာ လူတကာအေပၚ ပညာျပခ်င္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ပညာျပတဲ့အခါ သူတို႔ ရုပ္ရွင္ ေလာကသားခ်င္းသာ မကဘဲ စာေပေလာကက ... ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ အေပၚပါ လာလႊမ္းမိုးတာမ်ိဳး က်ေတာ့ က်မ သည္းမခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း က်မ ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္လစ္ဘဝကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။
စာေပစိစစ္ေရး ဆိုတာႀကီးကလည္း ရွိေနၿပီး အဲဒီစာေပစိစစ္ေရးက တကယ့္ စာေပေလာကသားေတြထက္ ေငြပံု ေပးႏုိင္သူ ေတြကိုသာ ကာကြယ္ေပးထားတာဆိုေတာ့ (ဒီစကားက သတင္းသမားတေယာက္ အေနနဲ႔ဆို စြပ္စြဲသံ ေပါက္ေနတဲ့အတြက္ မေျပာသင့္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အမွန္တရား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေျပာပါတယ္) စာေပေလာက သားေတြက လိမ့္ေနေအာင္ ခံရံုပါပဲ။ မင္းသား မင္းသမီးက၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးေတြက ဒီစာမွားတယ္ ျဖဳတ္ခိုင္းေပးပါ၊ ေတာင္းပန္ခုိင္း ေပးပါ ဆိုတာနဲ႔ပဲ စာနယ္ဇင္းသမားေတြက သူတို႔ လုပ္စားေနရတဲ့ ဂ်ာနယ္ေလး ပိတ္ရမွာ နားရမွာစိုးတာနဲ႔ မမွားဘဲ ေတာင္းပန္ေပးရတာေတြ မမွားဘဲ မွားပါတယ္ ဝန္ခ်ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
က်မ အဲဒီမွာရွိစဥ္က က်မတို႔ ၄ ေယာက္ထဲမွာ ကိုသန္႔ဇင္က ၃၊ ၄ လပဲ လုပ္ၿပီး (သူလည္းစိတ္ကုန္ပံုရတယ္) ထြက္သြားေလေတာ့ ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္ က်မရယ္ပဲ က်န္ပါတယ္။ က်မတို႔ ၃ ေယာက္က တေန႔တေန႔ ဘယ္ရိုက္ကြင္း ဘယ္မွာ ရွိတယ္ စံုစမ္းၿပီး သြားၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို သြားတဲ့အခါမွာ ရယ္ရအခက္၊ စိတ္ဆိုးရအခက္ေတြလည္း ႀကံဳရပါတယ္။
အဲဒီထဲက အေတြ႕အႀကံဳတခုကို ကိုၾကည္ေအာင္ႀကီးေကာ ခင္ခင္ေက်ာ္ပါ သတိရေနဦးမွာပါ။ အကယ္ဒမီ မင္းသားႀကီး တေယာက္ေပါ့ေလ။ သူက ထူးျခားတယ္။ က်မတို႔ သူ႔ရိုက္ကြင္း ေရာက္သြားရင္ သူက က်မတို႔ မိန္းကေလး သတင္းေထာက္ေတြကို လံုးလံုး လွည့္မၾကည့္ဘူး။ က်မတို႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရင္လည္း အင္တင္တင္ နဲ႔ မေျဖခ်င္သလို၊ စကားေျပာရမွာပဲ စိတ္မပါသလိုနဲ႔ ... ကိုၾကည္ေအာင္ႀကီးမ်ား သြားဗ်ဴးရင္ေတာ့ ေျဖလိုက္တာ ရႊန္းရႊန္းေဝလို႔။ က်မတို႔မွာ ရယ္ရခက္ ငိုရခက္။ ေနာက္ေတာ့ က်မက ခြဲတန္းခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမင္းသားဆို ကိုၾကည္ေအာင္ပဲဗ်ဴးပါေပါ့ေလ။
တခါသားမွာေတာ့ ကိုၾကည္ေအာင္က သူ အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းေလးေတြ မွတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဟိုလွန္ သည္လွန္ လုပ္ေနတုန္း ... အဲဒီမင္းသားႀကီးက ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္သြားၿပီး “ဟိတ္ ဘာစာေတြ ဖတ္ေန တာလဲ” လို႔ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးေျပာၿပီး စာအုပ္ကို လုေျပးပါေလေရာ ...။ အဲဂလို ကိစၥေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ မင္းသား မင္းသမီးေတြနဲ႔ ဒါရိုက္တာေတြရဲ႕ အတြင္းေရးေတြ၊ အတင္းေရးေတြကို မၾကားခ်င္မွ အဆံုး ၾကားရတာ လည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္မင္းသမီးေလးက ဘယ္ဒါရိုက္တာ တင္ေပးတာေလ။ သူတို႔က ဘာေပါ့ ... ဆိုတဲ့ ဇာတ္ရႈပ္ေတြ၊ ဘယ္မင္းသားႀကီးကေတာ့ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ ဘယ္လို သြားရႈပ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားတာ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ... မၾကားခ်င္လည္း အလိုလို ၾကားေနရပါတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ မိန္းမနဲ႔ ဘယ္လိုသာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးပါ ဘာညာ လုပ္ေနၿပီး ကြယ္ရာမွာ မိန္းမလုပ္သူကလည္း မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ ... သူကလည္း လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေန ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလာကသားေတြရဲ႕ အေပၚယံ ေရႊမႈံက်ဲ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကိုလည္း စိတ္ေတာ္ေတာ္ကုန္လာပါတယ္။
ရွိပါေသးတယ္။ တခါက မင္းသားတေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးေနတုန္း ေဘးက ကင္မရာမင္း တေယာက္က ဓာတ္ပံုလည္း ရိုက္ေရာ လွ်ပ္တျပက္ပံု အရိုက္မခံဘဲ က်မေမးခြန္းေတြကို ေျဖရင္းတန္းလန္းကေန မ်က္ႏွာေလးကို ၿပံဳး၊ အိုက္တင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပး … ေၾသာ္ သူတို႔ခမ်ာ သူတို႔ပံု မလွမပ ျဖစ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ရွာတာပဲ လို႔ တရားရခဲ့ပါတယ္။
ခုနေျပာသလို မင္းသား မင္းသမီးေတြရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာေတြ၊ ပဲမ်ား မႈေတြကို ၾကည့္မရေတာ့ က်မက ရိုက္ကြင္း သြားရင္ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရန္ေတြနဲ႔ပဲ စကားေျပာျဖစ္တာ မ်ားတယ္။
ဥပမာ - ကိုငွက္ႀကီး (ငွက္ေပ်ာ္ေၾကာ္) တို႔ ကိုအရိုင္းတို႔ ဘဘဦးေအာင္လြင္တို႔ ကိုဇာဂနာတို႔လို လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ၊ သူတို႔ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရတာ ဗဟုသုတလည္းတိုး၊ ရယ္လည္းရယ္ရနဲ႔မို႔ သူတို႔နားပဲ သြားေမာ့ေနလိုက္ပါတယ္။ သတင္းေတာ့ မရတာမ်ားတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ က်မက ေခ်းထူတယ္။ ဟိုလူ႔မဗ်ဴးခ်င္၊ ဒီလူ႔ စကားမေျပာခ်င္ကလည္း မ်ားပါ တယ္။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုငွက္ႀကီးနဲ႔ ရိုက္ကြင္းနားက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တဆိုင္ဆိုင္မွာ ထုိင္ၿပီး ေပါက္တတ္ကရ ေလွ်ာက္ေျပာတာပါပဲ။
တခါေတာ့ ကီလီ ၆ လို႔ ေခၚတဲ့ ရိုက္ကြင္းမွာ ကိုဇာဂနာနဲ႔ ဆံုပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစိုးရက ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး “ထိုင္း” ႏိုင္ငံကို “ထိုင္း” လို႔မေခၚရဘူး “ယိုးဒယား” လို႔ပဲ ေခၚရမယ္၊ ေရးရမယ္ ဆိုၿပီး အမိန္႔ထုတ္ထား ခ်ိန္ပါ။ အဲဒါကို ကိုဇာဂနာက “ေဟ့ ထုိင္းကို ထိုင္းလို႔ မေခၚၾကနဲ႔ေနာ္ ... နားထိုင္းတယ္ ဆိုရင္လည္း နားယိုးဒယား တယ္လို႔ ေျပာၾက ၾကားလား” ဆိုၿပီး ရိုက္ကြင္းမွာ အေသာေဖာက္ေနပါတယ္။
က်မက စိတ္ဝင္စားလို႔ သူ႔ကို တခုေမးၾကည့္တယ္။ အျပင္မွာ ပ်ံ႕ေနတဲ့ ဟာသေတြ အေၾကာင္းပါ။ ဥပမာ - ႏုိင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲက ေရသန္႔စက္ရံုတရံု သြားၿပီး “ပီအိတ္ခ်္ ဆဲဗင္းေတာင္ ထုတ္ႏုိင္ေနၿပီဆိုရင္ ေနာက္တခါ ပီအိတ္ခ်္ အိတ္တို႔ ႏိုင္းတို႔ ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစား” ဆိုၿပီး ေျပာတယ္ ဆိုတဲ့ ဟာသ ပါ။ အဲဒီဟာသက လူတုိင္းသိပါတယ္။ ဘယ္သူ စေျပာတယ္ ဆိုတာ မသိပါဘူး။ အဲဒါ ကိုဇာဂနာ ေဖာက္တဲ့ ဟာသ လား လို႔ က်မက ေမးေတာ့ သူက ျပန္ေျဖပါတယ္။
“လူေတြက အရမ္းေတာ္တယ္ဗ်ာ၊ ဟာသေတြမွ မ်ိဳးစံုေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အစိုးရနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဟာသေတြမွ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ အဲဒါေတြ အျပင္မွာ ပ်ံ႕လာေတာ့ ဒါေတြက ဇာဂနာေျပာတာ၊ အရိုင္း ေျပာတာ ဆိုၿပီး နာမည္တပ္ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔လို႔ ထင္ၾကတာ။ တကယ္က က်ေနာ္တို႔မွာ သူတို႔ေလာက္ကို မေတြးမိပါဘူး။ တကယ္ ေျပာတာပါ” တဲ့။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာတာပါ။ တျခား ဟာသေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ လူေတြ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ျငင္းပါတယ္။ သူေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး တဲ့။ က်မမွာေတာ့ သူ တကယ္ ေျပာေနတာ လား၊ ေနာက္ တာလား ဘယ္လိုမွ မေတြးတတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ သူေျပာတာပဲ ျဖစ္မွာပါ လို႔ ထင္ေနပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ရိုက္ကြင္းမွာလည္း ရုတ္တရက္ ဟာသေတြ သူ ထထ ေဖာက္တာက ေတာ္ေတာ္ကို ရယ္ရတာကိုး။ ခုေတာ့ သူ နရသိန္ တေနရာမွာ ဟာသေတြ ေဖာက္ေနတယ္ဆိုတာ ခုိင္လံုတဲ့ သတင္းရပ္ကြက္တခုက ၾကားသိရပါတယ္ (ဒါကေတာ့ သတင္းေထာက္ေလသံေပါ့ေလ)။
က်မ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တခုရွိပါေသးတယ္။ နာမည္ႀကီး အကယ္ဒမီ မင္းသမီးတေယာက္၊ ေၾကာ္ျငာလည္း ေတာ္ေတာ္ ရိုက္ရပါတယ္ ... ။ သူ သရုပ္ေဆာင္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အင္တာဗ်ဴး ၾကည့္ေတာ့မွ ... ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႔ကို လူအထင္ႀကီးစရာျဖစ္ေစမယ့္ ေမးခြန္းမိ်ဳး ေမးေပးတာေတာင္ “ဟုတ္ကဲ့” နဲ႔ “မဟုတ္ပါဘူး” ကလြဲရင္ ဘာမွ မေျဖတတ္ပါဘူး။ “မင္းသမီးက ကုန္ပစၥည္းေတြကို ေၾကာ္ျငာရံုတင္မဟုတ္ဘဲ မင္းသမီး ကိုယ္တုိင္ ေၾကာ္ျငာ ကုန္ပစၥည္း တခုျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေဝဖန္ၾကတာကို ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေတာ့ သူ လံုးလံုး နားမလည္ရွာပါဘူး။ သနားစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။
က်မအေနနဲ႔ေတာ့ “ေခါင္းမရွိလို႔ မင္းသား မင္းသမီး လုပ္တာေပါ့” ဆိုတဲ့ တရားလက္လြတ္ ေျပာဆိုမႈေတြ ကိုလည္း သေဘာမက်ပါဘူး။ က်မတို႔ ျမန္မာ ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ေတြကို ေခါင္းရွိေစခ်င္ပါတယ္၊ အေတြးအေခၚ ရွိေစ ခ်င္ပါတယ္၊ စာမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး ရုပ္ရွင္ေလာကကို ျမႇင့္တင္ေစခ်င္ပါတယ္။ မင္းသမီးခ်င္း မင္းသားခ်င္း တူေတာင္ စာဖတ္တဲ့ မင္းသမီးက မင္းသားက တပန္းပိုသာတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး သိၿပီး ႀကိဳးစားေစခ်င္တာပါပဲ။
က်မက ရုပ္ရွင္ေတြကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ အလင္းတန္းမွာ လုပ္ေနတုန္း မွတ္မွတ္ရရရွိတဲ့ ရုပ္ရွင္ ၂ ကား ရွိပါတယ္။ တကားကေတာ့ သြားေလသူ ကိုေအာင္မင္းသိန္းရိုက္တဲ့ “အခ်စ္သည္ေလေျပ” ပါ။ အဲဒီကားေလးကို က်မ သိပ္ သေဘာက် ပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းသိန္းရဲ႕ အႏုပညာကို လွလွပပေလး ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ကားလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီကားမွာ က်မဘာသာ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ကို အကယ္ဒမီ ေပးလိုက္မိပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းသိန္းကိုလည္း အဲဒီကားေလးနဲ႔ အကယ္ဒမီ ရေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္းသိန္းကို အလင္းတန္းမွာ လုပ္စဥ္ အင္တာမဗ်ဴးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တႀကိမ္ တေက်ာ့ျပန္ အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္မွာ ျပန္လုပ္ျဖစ္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရးပါမယ္။
ေနာက္တကားကေတာ့ ကိုေက်ာ္သူရဲ႕ ပုဏၰားဘကြန္းပါ။ အဲဒီကားကိုေတာ့ က်မ ပရီရႈိး ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ အစည္းအရံုးက ရံုေသးေသးေလးမွာေပါ့။ ကိုေက်ာ္သူရဲ႕ အႏုပညာကေတာ့ အားလံုး သိၿပီးျဖစ္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ပုဏၰားဘကြန္းဟာ မင္းသိခၤရဲ႕ ဝတၳဳေတြကို ကိုေက်ာ္သူ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရာမွာ ပထမဆံုးကားလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်မ အမွတ္မွားခ်င္လည္းမွားပါလိမ့္မယ္။ တျခားေသာ ေနာက္ပိုင္းကားေတြထက္ အဲဒီကားကို က်မ အမွတ္ ေတာ္ေတာ္ ေပးပါတယ္။ ဝတၳဳကိုမီတဲ့ ကားတကားပါ။ အဲဒီ ပရီရႈိးေလးမွာ ကိုေက်ာ္သူတို႔ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျမင္ရပါတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုေက်ာ္သူ တေယာက္ အႏုပညာ ေလာက ကေန အနားယူေနရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ မွတ္ေက်ာက္ တင္ခဲ့ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာေတြ မေရတြက္ ႏိုင္ေအာင္ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါလည္း ပရိသတ္က သိပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရုပ္ရွင္ ဂီတ အႏုပညာ ေလာကႀကီး ကိုကလည္း တကယ့္ ကေမာက္ကမ မဟုတ္လား။ ေတာ္တဲ့သူေတြ ေစာေစာ ေသရင္ေသ၊ မေသရင္လည္း ေထာင္ထဲ ေရာက္ကုန္တာနဲ႔၊ အညြန္႔ခ်ိဳး ခံရတာနဲ႔၊ လမ္းကို ပိတ္ထားတာနဲ႔ ... အၿမီးက်က္ အၿမီးစား ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစားတဲ့ သူေတြနဲ႔ ...
ဆိုခဲ့သလို စိတ္ပ်က္မႈေတြ မ်ားစြာနဲ႔ ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္လစ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ေပမယ့္ ရသမဂၢဇင္း တေစာင္ျဖစ္တဲ့ ေရႊအျမဳေတကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲမွာ သတင္းေထာက္လုပ္ရတာ က်မခ်စ္တဲ့ ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔ နီးလ်က္နဲ႔ ေဝးေနသလို ခံစားရပါတယ္။ အလုပ္က ေပါ့ပ္ သတင္းေတြ ေရးေနရတယ္ စိတ္က ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းႀကီးရဲ႕ ဝတၳဳတိုေပါင္း မ်ားစြာဆီ ေရာက္ေနတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ကိုဦးေဆြ ဖတ္ ဖတ္ေနရတဲ့ ေရႊအသစ္က႑ စာမူတထပ္ႀကီးကို ဖတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္နဲ႔ သြားရည္ယိုေနပါတယ္။ အဲဒီကာလ မွာပဲ ရတီ မဂၢဇင္းမွာ “အစီအစဥ္ ေၾကညာသူႀကီး” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး ေဖာ္ျပခြင့္ရေတာ့ က်မ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရတီ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာက ကိုခ်ိဳလြင္ပါ။
က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိတာကေတာ့ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္လစ္ တကယ္ ဆက္လုပ္ခ်င္တာလား ဆိုတာပါပဲ။ အလင္းတန္းမွာ လုပ္ခဲ့တာလည္း တႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ က်မ ဗ်ဴးခဲ့တာေတြ၊ ေရးခဲ့တဲ့ သတင္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မမွာ လမ္းတခုပဲ ရွိပါတယ္။ ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္လစ္ မလုပ္ေတာ့ဖို႔ပါပဲ။ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္လစ္ လုပ္တယ္ ဆိုတာက (ဒါကေတာ့ ဘယ္လိုင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္) စိတ္ဝင္စားမွပါ။ စိတ္မဝင္စားရင္ မေအာင္ျမင္ဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့ ဒီဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္ဦးမွပါ။ က်မ ေပါ့ပ္လိုင္းမွာ ပါရမီ လံုးဝ လံုးဝ မပါတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိလုိက္ပါၿပီ။ ခင္ခင္ေက်ာ္ကေတာ့ ၈ ႏွစ္ ၾကာတဲ့ထိ ဒဏ္ခံႏိုင္တယ္ဆိုရမွာပဲ။ သူ႔ ခႏၱာကိုယ္ ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔ စိတ္မပ်က္၊ အားမေလွ်ာ့ဘဲ ဒီလမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္တာကို က်မ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ က်မတို႔ ၄ ေယာက္ထဲမွာ ဒီ မင္းသား မင္းသမီးေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အခံႏိုင္ဆံုးက ခင္ခင္ေက်ာ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့ေလ။
က်မထြက္ၿပီး မၾကာဘူး ကိုၾကည္ေအာင္ႀကီးလည္း ထြက္သြား တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၾကားတာေတာ့ က်မ ေျပာခဲ့တဲ့ အကယ္ဒမီ မင္းသားႀကီးက အလင္းတန္းနဲ႔ လစာတူတူေပးမယ္ သူ႔ဆီမွာ မပင္မပန္းနဲ႔ သူ႔ ဘက္စ္မန္း လာလုပ္ဆိုၿပီး ေခၚတယ္ ဆိုလားပဲ။ သူ ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားပံုရပါတယ္။
က်မနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ေပမယ့္ တခါတုန္းက သက္ဆိုင္ ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်ာနယ္ေလး ေစာင္ေရ ၆၀၀ အထိ တည္ၿမဲမႈ ဒဏ္ခံႏိုင္မႈ၊ ဆက္လက္ လွပေနႏိုင္မႈေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳရင္း ဒီစာကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်မရဲ႕ ဆရာသမားေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာ ဦးဝင္းၿငိမ္း၊ ဦးမ်ိဳး၊ ကိုဦးေဆြနဲ႔ ကိုလင္းတို႔ကိုလည္း ဒီစာနဲ႔အတူ ဂါရဝျပဳပါတယ္။
ေနာက္တပုဒ္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္း ေျခလွမ္း ကေမာက္ကမ အသစ္တခုကို ေတြ႕ရပါမယ္။
ေလးစားစြာ ...
Monday, April 19, 2010 | Labels: ျဖတ္သန္းမႈစာစု | 8 Comments
လူထြက္လိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္
တကယ္ေတာ့ သႀကၤန္က်ေတာ့မယ္လည္း ဆိုေရာ ေျပာခ်င္တာေလးက ရွိလာလို႔ပါ။ တခါတုန္းက သႀကၤန္မွာေပါ့။ သူမ်ားေတြလို ပိေတာက္ပန္းနံ႔လႈိင္လႈိင္မွာ ရင္ခုန္စရာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ...။ အဲ ... ရင္တုန္စရာ ဇာတ္လမ္းလို႔ ေျပာရမယ္ထင္ရဲ႕။ ခု ေရးမယ့္ စာထဲမွာပါမယ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ “အင္း မတူးကေတာ့ ေရးၿပီေဟ့ ဒုကၡပဲ” လို႔ ေတြးေနၾကမလားမသိ။ ဒီလူနဲ႔ေပါင္းမိမွေတာ့ စာရြက္ေပၚ ... အဲခုေတာ့ အင္တာနက္ေပၚ တခါေလာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးရဦးမွာပ။
ေက်ာ္စြာတေယာက္ ဘုန္းႀကီးဝတ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္အားငယ္သြားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔က သႀကၤန္မွာ စတိတ္ရႈိးတခု စီစဥ္မွာေလ။ ထံုးစံအတုိင္း သူတို႔မွာ တီးမယ့္သူက အျပည့္ ... အားလံုး အမာခံေတြ။ ဖိုးသိုက္က ဦးေဆာင္တယ္၊ သူက ဒရမ္တီးမွာ။ ဝဏၰကေတာ့ ေဘ့စ္၊ ကိုေအာင္ ေက်ာ္ဇံႀကီးက လိဒ္။ ဆိုမယ့္သူက ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာ္စြာ့ကို နည္းနည္း အားကိုးထားရတာ။ သူက အသံလည္းေကာင္း၊ ဆိုလည္းဆိုတတ္တယ္္ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ၅ ပုဒ္ ၆ ပုဒ္ေလာက္ ဆိုခိုင္းမယ္ စဥ္းစားထားတာ။ ခု သူက ဘုန္းႀကီးဝတ္တယ္တဲ့။ သႀကၤန္ၿပီးမွ ထြက္မယ္ဆိုပဲ။ ဖိုးသိုက္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရက္ေတာ့ တီးျဖစ္၊ ဆိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ စဥ္းစားထားတယ္။ သူတို႔ ပိုးေတြက ေသးတာမဟုတ္ဘူးေလ။
ေနာက္တခုက ပိုက္ဆံ။ သူတို႔အားလံုး မိဘပိုက္ဆံနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတာဆိုေတာ့ ရတာေလးေတြ စုၿပီး ဝုိင္းငွားရတာ။ သႀကၤန္မို႔လို႔လည္း မိဘေတြက နည္းနည္းပဲဆူေအာင့္ၿပီး ေပးတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ရက္တုိင္း တီးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အတက္ေန႔က်မွ တီးဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။ ဖိုးသိုက္ကေတာ့ အိမ္တအိမ္မွာစုၿပီး သီခ်င္းႏုတ္ေတြ ထုတ္ေနၿပီ။ ဘယ္ေကာင္ ဘယ္သီခ်င္းဆို ဆိုတာကအစ သူက ေသခ်ာ စီစဥ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေက်ာ္စြာဆိုေနက် သီခ်င္းေတြ ဘယ္သူမွ မရဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံႀကီးေပးတဲ့ အႀကံကိုယူလိုက္တယ္။ သူက အသက္အႀကီးဆံုးေလ။
သူတို႔ ၄၊ ၅ ေယာက္စု ... အေအးတလံုးေလာက္ဝယ္ၿပီး ဦးပဥၨင္းဆီသြားၾကတယ္။ ဦးပဥၨင္းက သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးလိုပဲ မ်က္လႊာေတာ္ခ်လို႔။ အားလံုး ဘာစကားမွ မေျပာရဲၾကဘူး။ အေအးကပ္လိုက္တယ္။ အိေႁႏၵသိကၡာအျပည့္နဲ႔ လက္ခံတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ... ဖိုးသိုက္က မရဲတရဲနဲ႔ ... စေျပာတယ္။
“ဦးဇင္း ... အစစအရာရာ အဆင္ေျပရဲ႕လားဘုရား”
“အိမ္းေျပပါတယ္၊ တကာႀကီးတို႔ေကာ”
“တင္ပါ့။ အခု တီးဝိုင္းအတြက္ ပိုက္ဆံလည္း ေကာက္ၿပီးၿပီ ဘုရား၊ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းႏုတ္ေတြ ... တပည့္ေတာ္ ထုတ္ေနပါတယ္”
ဦးပဥၨင္းက ၿငိမ္ေနတယ္။ ဘာမွ မမိန္႔ဘူး။ အဲဒီမွာပဲ ေအာင္ႏုိင္ႀကီးက ...
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား ... ဦးဇင္းဆုိမယ့္ သီခ်င္းေတြေတာင္ ႏုတ္ထုတ္ထားပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဦးပဥၨင္းက ၿငိမ္ေနဆဲပဲ။ ဘာမွကို မမိန္႔ဘူး။
အက်ေန႔ကေတာ့ ေအးေဆးညင္သာ ၿပီးဆံုးသြားတယ္
အၾကက္ေန႔ ...
အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ၿဂိဳဟ္ေမႊတဲ့ေန႔ပဲ ... တျခားသူ ဟုတ္ရိုးလား ... ဝဏၰေပါ့။ ကလန္ကလား အရပ္ႀကီးနဲ႔ တေယာက္တည္း မူးေနလိုက္တာ ဆိုတာ။ မူးရံုတင္ဆို ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ သူက မူးၿပီး ရဲတေယာက္ကို သြားရမ္းတယ္။ ရမ္းရံုတင္ အားမရဘူး ... သူ ရမ္းတဲ့ေနရာနဲ႔ နီးတဲ့ ... ကိုရဲတို႔အိမ္ ေရာက္လာတယ္။ အိမ္မွာ ကိုရဲအေမပဲရွိတယ္။ ကိုရဲအေမကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ၿပီး ထမင္းစားတဲ့ ခက္ရင္းတေခ်ာင္းကိုင္ထြက္သြားတယ္။ ကိုရဲအေမကလည္း မေျပာရဲဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ....။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝဏၰ ရဲစခန္းေရာက္တယ္။ ခက္ရင္းကို သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ သိမ္းလိုက္တယ္။ သူတို႔ ပြဲပ်က္တယ္။ ဝဏၰမရွိေတာ့ ဘယ္သူေဘ့စ္တီးမလဲ။ တေနကုန္ ကီးဘုတ္လိုက္ငွားတဲ့ ေအာင္ႏုိင္ႀကီးက အဲဒီသတင္းကို မသိဘူး။ ဟီးဟီးဟားဟားလုပ္ၿပီး ကိုရဲတို႔အိမ္ ေရာက္လာတယ္။ ကိုရဲကို လာစတယ္ ..
“ေဟ့ေကာင္ ငါ ကီးဘုတ္ငွားတာ အဆင္မေျပဘူးကြာ” တဲ့။
သူထင္တာက ကိုရဲ စိတ္ညစ္သြားမယ္ေပါ့ေလ။ ကိုရဲက မညစ္တဲ့အျပင္ “ဟာ ဟုတ္လား ေကာင္းတယ္ကြ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူျပန္ညစ္သြားတယ္။ သူက ကီးဘုတ္ႀကီးထမ္းလာရတာ။ ကိုရဲကို စဖို႔ ဖြက္ထားရတာေလ။
ၿခံဳလိုက္ေတာ့ ပြဲကမျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အတက္ေန႔မနက္
ဦးပဥၨင္းတျဖစ္လဲ ေက်ာ္စြာတေယာက္ ထုိင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ေရာက္လာတယ္။ ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး။ ကတံုးကို ပုဝါေလးစည္းလို႔။
“ေဟ့ေယာင္ေတြ ငါ့အတြက္ ႏုတ္ထုတ္ထားတယ္ဆို” တဲ့။ ။
ဒါပါပဲ ...။
မွတ္ခ်က္။ ။ ေက်ာ္စြာေရ ... စကားနဲ႔ လူေတြက နည္းနည္းလြဲခ်င္လြဲမယ္ဆိုေပမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အမွန္ပဲေနာ္။
Friday, April 09, 2010 | Labels: အမွတ္တရ | 4 Comments
