ကိုႏိုင္နဲ႔ပဲေနေတာ့မယ့္ ယုဇနပန္းကေလး (ဇာတ္သိမ္း)
“ညီမေလး … ဟိုေသနာက်ကို မယု လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္ … ကေလး ခဏ ၾကည့္ထားေပးဟာ”
မယု … ကိုႏိုင္နဲ႔ သမီးေလး တေယာက္ ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မၾကာခဏ ၾကားရတဲ့ စကားပါ။
“ကိုႏုိင့္ကို ဘယ္မွာ လိုက္ရွာမလို႔လဲ ..”
“ဘယ္မွာရွာရမွာလဲဟယ္ … ဒီနားက အရက္ဆုိင္ေတြမွာပဲေပါ့။ ဒင္းေတာ့လား … ေတြ႕လို႔ကေတာ့ အေသကို လုပ္လိုက္ဦးမယ္”
“ကဲ ကဲ ရွာရင္လည္း သြားရွာေလ … ဟန္နီေလးကို ညီမေလးနဲ႔ ထားခဲ့။ ရန္လည္း ျဖစ္မေနနဲ႔ဦး”
မယုသမီးငယ္ေလးက မယုနဲ႔ တပံုစံတည္း ...။
သူတို႔မိသားစု သံုးေယာက္ေနၾကတဲ့ ဘႀကီးၿခံထဲက တဲကေလးက က်မတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ စုေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ဆို ၄၊ ၅ မုိင္ေလာက္ ေဝးပါတယ္။ မနက္တုိင္းမွာ ကိုႏုိင္က ဟန္နီေလးကို ပခံုးေပၚမွာ ထမ္း မယုကို လက္တြဲၿပီး ေလွ်ာက္လာတဲ့ ျမင္ကြင္း ျမင္ရသလို … ညေနတုိင္းလည္း အဲဒီလိုပံုစံနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့ သူတို႔မိသားစုကို ျမင္ေနၾက ...။
က်မက အိမ္ေထာင္က်စ … မနက္ခင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို မယုတို႔ မိသားစု အဲဒီ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကၿမဲ … ။ တခါတေလမွာ က်မတို႔ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္းမွာ သူတို႔ ဝင္ထုိင္ၾကတတ္ သလို … တခါတေလေတာ့လည္း … မထိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားတတ္တယ္။
ညေနပိုင္းေတြမွာေတာ့ တခါတေလ ကိုႏုိင္ အလုပ္ေကာင္းတဲ့အခါ အရက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေနတတ္လို႔ မယုက ကေလးကို က်မနဲ႔ အပ္ၿပီး လိုက္ရွာရတာမ်ိဳးရွိတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ကိုႏိုင္က မယုေျပာဆိုသမွ်ကို ၿငိမ္ၿပီး ခံေနေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး မယုပဲ ေမာပန္းၿပီး သူ႔စကားကို သူ အဆံုးသတ္ … ကိုႏုိင္က ကေလးကို ေကာက္ခ်ီၿပီး အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။
အဲဒီ ပံုစံအတုိင္း ေက်ာ္ျဖတ္သြားလိုက္တာ … ေန႔ေတြ၊ ညေတြက တပံုစံတည္းလားေတာင္ ထင္ရရဲ႕ ...။ က်မ သားႀကီး ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတာ့ မယုသမီး ဟန္နီေလးေတာင္ ၅ ႏွစ္ျပည့္လို႔ သူငယ္တန္းစတတ္ၿပီ။ မိဇာေလးက အလယ္တန္းေတာင္ ေရာက္ၿပီ … ။
က်မ သားႀကီးေမြးေတာ့ မယုေရာက္လာၿပီး ထဘီက အစ မရြံမရွာ ေလွ်ာ္ေပးတာပါ။ အဲဒီလို ရွိသမွ် အလုပ္ေတြ သိမ္းက်ံဳး လုပ္ရင္းက သူ႔ထံုးစံ ၾကားထားသမွ် အတင္းေတြေတာ့ ေျပာတတ္တာေပါ့ေလ ...။
တခါေတာ့ ကေလး နီတာရဲေလးကို ေထြးေပြ႕ထားတဲ့ က်မကို ေစ့ေစ့ … ေတြေငး ၾကည့္ရင္းက “မယုလည္း ကေလးေလး တေယာက္ ထပ္ေမြးခ်င္လိုက္တာ” လို႔ ေျပာလာတယ္။
“မေမြးပါနဲ႔ မယုရယ္။ မယုတို႔ အဆင္ေျပၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟန္နီ တေယာက္တည္းနဲ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရုန္းကန္ရတာ။ ေနာက္တေယာက္ဆို ဘယ္ႏုိင္မလဲ” လို႔ က်မ ျပန္ေျပာမိတယ္။ မယုက သက္ျပင္းကို ဟင္းခနဲခ်ရင္း “ကိုသက္တင္ တေယာက္လည္း ဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိဘူးေနာ္” လို႔ အစပ္အဆက္မဲ့ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ “မယုေလ … ေမေအးကို တခါတခါ ေတာ္ေတာ္ စိတ္နာတယ္” တဲ့။
သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနလဲ က်မ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ သူ ခံစားေနရတာကို က်မ နားလည္သလိုလိုပဲ ...။ သူ ကိုယ္တုိင္လည္း သူ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာ မဖြင့္ခ်ျပတတ္တဲ့ က်မ အစ္မကို ၾကည့္ရင္း က်မရင္ထဲမွာ ဆို႔ က်ပ္လာတယ္။ က်မကသာ ဆို႔က်ပ္လာတာ သူကေတာ့ ေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီး ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲ “ညီမေလး … ၿပီးရင္ မယု ေစ်းသြားမယ္။ ပုစြန္နဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ဝယ္ခဲ့မယ္။ ညီမေလး ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ စားမယ္မဟုတ္လား” လို႔ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ ေျပာေနတယ္။
ယုဇနပန္းကေလးေတြက သူ႔ဘာသာ အပင္မွာ လန္းဆန္းၿပီး ေမႊးျမခ်ိန္ ဘာလို႔ တိုေတာင္းရတာလဲ က်မ သိခ်င္လိုက္တာ။
“ညီမေလး … မယုမွာ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီ”
“ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ မယုရယ္ … တို႔ ေသခ်ာ ေျပာထားရဲ႕ သားနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနဦးမယ္”
“အဟီး … မေကာ … ကိုႏုိင္ေကာ ေနာက္ထပ္ ကေလးေလးတေယာက္ လိုခ်င္လာလို႔ဟ”
“အင္းေလ … မယုတို႔ အဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပါပဲ”
“ေျပာသာ … ေျပာရတာ။ မယုလည္း ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ သိလား။ တကယ္ေတာ့ မယုတို႔ တဲကေလးက မိုးေတာင္ လံုတာ မဟုတ္ဘူး”
က်မ သနားသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ညီအစ္မဝမ္းကြဲ တေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကေလးေတြ ရလာတာကို ၾကည့္ၿပီး သူလည္း တဒဂၤ ကေလးလိုခ်င္စိတ္နဲ႔ ယူလိုက္တယ္လို႔ပဲ ေတြးလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ … အဲဒီေနာက္မွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ရုပ္ရွင္ကားတကားကို ဖလင္ အျမန္ဆြဲၿပီး ျပလိုက္သလိုပဲ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ျမန္ဆန္လြန္းလွတယ္။
ကိုယ္ဝန္သံုးလမွာ … မယု ေကသီပန္ ေသြးပုပ္ခ်ေဆးေတြ ေသာက္ၿပီး ေဆးရံုေရာက္သြားတယ္ ဆိုတဲ့သတင္း က်မဆီ ေရာက္လာတယ္။
“ဘာလို႔ အဲဒီလို လုပ္တာလဲ မယုရယ္။ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဟ”
“မသိဘူးဟာ။ တကယ္တကယ္ေတာ့ ကေလးယူဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ”
“အဲဒါဆိုလည္း အစကတည္းက ...”
က်မ စကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး … သူ႔မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ပါ ...။ ကိုႏုိင္ကေတာ့ သူ႔မိန္းမကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ရင္း လက္ကေလးကို မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
တခါတုန္းက သူကိုယ္တုိင္ ရွိမွန္း မသိလိုက္တဲ့ ကိုယ္ဝန္ကို ဖ်က္ခ်ဖို႔ သူမ်ားတိုက္တဲ့ ေဆးေတြကို သြန္ပစ္တဲ့သူက အခု သူကိုယ္တုိင္ ေသခ်ာ ယူခဲ့တဲ့ ကိုယ္ဝန္ကို ပ်က္က်ေအာင္ ေဆးေတြ ဘာေၾကာင့္ ေသာက္ရတာတဲ့လဲ။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြ ဘာေၾကာင့္ က်တယ္ ဆိုတာ မိခင္တေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်မ နားလည္လိုက္ပါတယ္။
မယု ေဆးရံုက ဆင္းဆင္းျခင္း တိုက္ေဆာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ဘိလပ္ေျမ သြားသယ္တယ္ …
မယု မ်က္ႏွာက ေဖာေယာင္ေနတာပဲ … ကိုႏုိင္ ေဆးခန္း လုိက္ျပေနရတယ္ …
မယု နည္းနည္း သက္သာလာၿပီ … ခါတုိင္းလိုပဲ ကိုႏုိင္နဲ႔ ဟန္နီေလးနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္လာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ၾကတယ္။
မယု ကိုႏုိင္အရက္ေသာက္တဲ့ ဆုိင္ေတြမွာ လိုက္ရွာရျပန္ၿပီ။
မယုတုိ႔ တဲကေလးကို ဓနိမိုး ျပန္မိုးေနရလို႔ ႀကီးမာအိမ္မွာ တရက္ လာအိပ္ၾကတယ္။
မယုတို႔ တဲကေလး ဓနိအသစ္ မိုးၿပီးၿပီ။
မယုရယ္ ကိုႏုိင္ရယ္ ဟန္းနီရယ္ လက္တြဲလို႔ … ေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။
ကိုႏိုင္အရက္ေသာက္တဲ့ ဆိုင္ထဲမွာ မယု သြားေသာင္းက်န္းတယ္တဲ့။
မယုတို႔သတင္းေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားေနရေပမယ့္ မယုနဲ႔ က်မ အဲဒီရက္ပိုင္းက မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။ မယုနဲ႔ ဆံုျဖစ္ေတာ့ … ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘဲ ပိန္ခ်ံဳးေနတဲ့ မယုကို အံ့ၾသတႀကီး ေတြ႕လိုက္ရတယ္။။
“က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါဦး မယုရယ္”
“မယုက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ညီမေလးရဲ႕ … ကိုႏိုင့္ေၾကာင့္စိတ္ညစ္ေနရတာ။ ပင္ပမ္းတယ္ဆိုၿပီး အရက္ေတြ အရမ္း ေသာက္တာပဲ”
မယုရဲ႕ စကားသံက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ေရာေထြးလို႔ ...။
“ေဆးခန္းေလး ဘာေလး ျပၾကည့္ပါဦးဟာ”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ညီမေလး ဘာစားမလဲ … မယု ခ်က္ေပးမယ္ေလ”
မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုစံနဲ႔ေတာင္ အၿငိမ္မေနဘဲ က်မအိမ္က ေလွ်ာ္စရာေတြကို အတင္း ယူေလွ်ာ္ေနလို႔ က်မ အတင္းလိုက္ဆြဲရျပန္တယ္။
“ကိုႏုိင္ကသိပ္ရယ္ရတယ္ သိလား … သူက မူးလာေပမယ့္ မယု ဆူရင္ ၿငိမ္ေနေရာ။ ၿပီးရင္ မယုကို အတင္း လိုက္ေခ်ာ့တယ္။ သူ႔ သမီးေတာ့ သူ အရမ္းခ်စ္တယ္ေလ။ သူ႔သမီးက ဒယ္ဒီ အရက္ေသာက္ရင္ ဟန္းနီ မေခၚေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာရင္ ပ်ာ ေနတာပဲ”
သူ႔ေယာက္်ားအေၾကာင္း ေျပာေနတဲ့ မယုမ်က္ႏွာက ၾကည္လင္လို႔ … ၿပံဳးလို႔။ ကိုသက္တင္ကို သူ ေမ့သြားၿပီ ...။ က်မ သူ႔လက္ထဲကို ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ငါးရာတန္တရြက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း … “မယု ေစ်းသြားလိုက္ဦးမယ္ သိလား … ညီမေလးေကာ ဘာမွာမလဲ။ ကိုႏုိင္က ငါးဟင္း စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ … ေစ်းသြားၿပီး အိမ္ျပန္ခ်က္လိုက္ဦးမယ္” လို႔ ေျပာေနတဲ့ မယုမ်က္ႏွာက ၿပံဳးရႊင္လို႔ ...။
“မမွာေတာ့ပါဘူး မယုရယ္ … ကိုႏိုင့္အတြက္ပဲ ျပန္ခ်က္လိုက္ပါ ေနာ္”
က်မ သိသေလာက္ေတာ့ မယု ခ်က္ေပးတဲ့ ငါးဟင္းကို ကိုႏုိင္ မစားသြားရ ရွာဘူး ...။
အဲဒီေန႔က ကိုႏိုင္ အရက္ေတြ မူးၿပီး အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်တယ္။ မယုတို႔ သားအမိေတာင္ အိပ္ေနၾကၿပီတဲ့။ ေႏြ … ညဘက္ႀကီး … ပူလို႔ဆို ေရခ်ိဳးၿပီး ဘာမွေတာင္ မစားေတာ့ဘဲ ဝင္အိပ္လိုက္တဲ့ ကိုႏိုင့္မွာ အရင္ကတည္းက ေသြးတိုးရွိေနတယ္ ဆိုတာလည္း မယုက ႀကိဳမသိထားပါဘူး။ သိရင္ေတာင္ ဘယ္လို ေနရထုိင္ရမယ္ဆိုတာ မယု ဘယ္ေျပာတတ္ ပါ့မလဲ။ ဦးေႏွာက္ ေသြးေက်ာ ျပတ္တယ္ဆိုတာလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို ျမန္တဲ့ ေရာဂါ တခုပါ။
ရုတ္တရက္ႀကီး မယုတို႔ ဘဝထဲက ကိုႏုိင္ ထြက္သြားလိုက္ပံုမ်ား … ႏုတ္ဆက္ခ်ိန္ေတာင္ မရဘူးေလ။
အခ်စ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ပဲ ဆန္းက်ယ္ပါသလား ...။ ရင္ကြဲနာက်တယ္ဆိုတာကို က်မ တသက္နဲ႔တကုိယ္ ဝတၳဳေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာကလြဲရင္ … တခါမွ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ မျမင္ဘူးတာပါ။
ကိုႏုိင္ ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ မယု အိပ္ရာထဲမွာ ဘံုးဘံုး လဲၿပီး … အစာ မဝင္ေတာ့တာ၊ မယု ကေယာင္ကတန္းေတြ ေျပာတာ … က်မကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့တာေတြဟာ ထူးဆန္းတယ္လို႔ ဆိုရမလား။
“ကိုသက္တင္ကို ေျပာလိုက္ပါ။ ကိုႏုိင္နဲ႔ပဲ ေနေတာ့မယ္လို႔ … ေနာ္”
သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မယု မၾကာခဏ ေျပာတတ္တယ္။
သူ႔ကို ေဆးတိုက္တဲ့ အခါမွာ … “အဲဒီေဆးေတြ မေသာက္ခ်င္ဘူး … သြား။ ငါ့ ကိုယ္ဝန္ ပ်က္က်သြားလိမ့္မယ္” လို႔လည္း ေျပာတတ္တယ္။
က်မက “မယု … ညီမေလး ေကၽြးတာစားေနာ္။ ညီမေလး ခြံ႕ေကၽြးမယ္” ဆိုၿပီး စားစရာ တခုခု ခြံ႕ေကၽြးရင္ေတာ့ သူ နည္းနည္း စားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ “ကိုသက္တင္ကို ေျပာလိုက္ပါ … ကိုႏုိင္နဲ႔ပဲ ေနေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ သူ တတြတ္တြတ္ ေျပာၿမဲ ...။
ရင္ကြဲနာ ဆိုတာကို က်မ မႀကံဳဖူးေပမယ့္ ယံုလိုက္ရၿပီ …။ ကိုႏုိင္ ဆံုးၿပီး သံုးလ တိတိ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ … မယုလည္း တကယ္ကို လုိက္ပါ သြားခဲ့ၿပီ ...။ သူေျပာသလိုပဲ … ကိုႏိုင္နဲ႔ပဲ ေနေတာ့မယ္ ဆိုတာ တကယ္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ ...။
တရႈပ္ရႈပ္ငိုေနတဲ့ မိဇာေလးရယ္၊ ဘာမွ နားမလည္ေသးတဲ့ ဟန္းနီရယ္ … သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႀကီးမာရဲ႕ သမီးေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီ … ။
ယုဇန ပန္းေလးေတြက ခ်စ္တတ္ပါသလား … ။
ေျမမွာ ပ်ံ႕က်ဲေနတဲ့ ယုဇနပန္းေလးေတြကို ေတြ႕တိုင္း … တခ်ိန္က ယုဇနပန္းကေလး တပြင့္ကို က်မ သတိမရဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ အဲဒီယုဇန ပန္းေလးဟာ … တခ်ိန္တုန္းက အပင္ေပၚမွာ တကယ္ကို ေမႊးျမခဲ့ဖူးတယ္။
သူက … မိုးကို ခ်စ္ၿပီး မိုးေၾကာင့္ ပြင့္အာရေပမယ့္ … မုိးေၾကာင့္ပဲ … အေႂကြလြယ္ရတဲ့ ပန္းကေလးပါ ...။ အဲဒီ ယုဇနပန္းကေလးက ကိုႏိုင္နဲ႔ပဲ ေနတဲ့ ယုဇနပန္းကေလးေပါ့။ ။
Thursday, October 07, 2010
|
Labels:
ဝတၳဳရွည္
|
This entry was posted on Thursday, October 07, 2010
and is filed under
ဝတၳဳရွည္
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
3 comments:
သနားစရာပဲ
အေရးအသားေလး ေကာင္းေတာ့ တကယ့္အျဖစ္လားလို႕ေတာင္ ထင္မိတယ္..
စိတ္မေကာင္းစရာပဲေနာ္...
ဇာတ္လမ္းကသနားစရာေလးေနာ္... အေရးအသားကလဲ ေကာင္းေတာ့ ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္...
း-)
Post a Comment