၇ ရက္သားသမီးမ်ား အေၾကာင္း
မွန္ေဆာင္ရဲ႕ သံုးထပ္ကေန ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ "ခင္ဗ်ားတို႔ မင္းလူရဲ႕ ဟုိဝတၳဳေလး ဖတ္ဖူးလား" ဆိုတဲ့အသံ တသံၾကားလိုက္ရေတာ့ ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္မိတယ္ ..။ ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒီအခ်ိန္က တူးတူးသာဆိုတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္မေလးတေယာက္က စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး အရမ္းအရမ္းကို စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနတဲ့အခ်ိန္ .. ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လိုပဲ စာဖတ္တဲ့သူကိုပဲ အေပါင္းအသင္း လုပ္ခ်င္တဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ မာနႀကီးတခြဲသားနဲ႔ အဆင့္အတန္းခြဲျခားခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့ (အဆင့္အတန္းခြဲျခားတယ္ ဆိုတာက ဒီလိုပါ .. စာမဖတ္တဲ့သူဆို အထင္ေသးတယ္ေပါ့ေလ .. ခုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အထင္မေသးတတ္ ေတာ့ ပါဘူး :P)
၂၁ ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ အဲဒီလိုမရင့္က်က္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလးပါလားလို႔ ကုိယ္ကုိယ္ကို္္ယ္ စဥ္းစားမိေတာ့ ခု အဲဒီအရြယ္ ရင့္က်က္တဲ့သူေတြကိုေတြ႕ရင္ အထင္ႀကီးေလးစားမိတယ္ (ဒါအမွန္ေျပာတာေနာ္ နန္းညီ၊ အန္ဒီ .. ဘလာဘလာဘလာ .. ဤကား စကားခ်ပ္)
ဆက္ရရင္ အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ အေမးကို ဘယ္သူမွ ျပန္ေျဖတာမၾကားရဘူး။ အဲဒီမွာ က်မက "က်မ ဖတ္ဖူးတယ္ .. အဲဒီ ရင္ခုန္သူမ်ား ဆိုတဲ့ဝတၳဳကို အရမ္းႀကိဳက္တာ .. ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးပါလို႔ေလ" လုိ႔ ခပ္တည္တည္ ဝင္ေျပာ လိုက္ေတာ့ ေမးသူေကာ အေျဖမေပးႏုိင္သူေတြပါ က်မကုိ လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေမးလိုက္တဲ့သူက ေနာင္မွာ က်မတို႔အားလံုးကို လမ္းျပသြန္သင္မယ့္ ကိုေအာင္ျမင့္ေဇာ္ဆိုတဲ့ သူႀကီးပါ။ အဲဒီကတည္းက က်မတို႔ ကေလးေတြ ၾကားမွာ သူက ဆရာမနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ အသက္က ၂၈ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ က်မအရမ္းႀကိဳက္ၿပီး ဒီဘေလာ့မွာ ညြန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာ္တီလာဖလက္ကို ဒီလူႀကီးေပးဖတ္ခဲ့တာ။
သူက က်မကို အံ့ၾသသလို ၾကည့္တယ္။ သူ႔အေမးကို ေယာက္်ားေလး တေယာက္ေယာက္က ျပန္ေျဖမွာလို႔ ေမွ်ာ္ လင့္ထားပံုရတယ္။ ပံုဆြဲသခၤန္းစာၿပီးသြားလို႔ ကန္တင္းကိုအဆင္းမွာ သူတို႔အဖြဲ႕က က်မကို အတူထိုင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတတ္တာလည္း တပတ္ေတာင္ မျပည့္ေသးေတာ့ က်မမွာ သူငယ္ခ်င္းက မရွိေသး ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ခုဏဆိုခဲ့သလို က်မက အဆင့္အတန္းကလည္း ခြဲျခားေသးတယ္ မဟုတ္လား။
ဒီလူႀကီးက မင္းလူေတြဘာေတြ ေျပာေနတာ၊ ရုပ္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းစာကလြဲရင္ က်န္တဲ့စာေတြ အားလံုး စိတ္ဝင္တစားဖတ္မယ့္ စာဂ်ပိုးရုပ္ဆိုေတာ့ က်မ သူတို႔အုပ္စုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ျဖစ္ၾကေတာ့မွ အဲဒီအစ္ကိုႀကီးကပဲ အားလံုးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူတို႔အားလံုး စုစုေပါင္း ေယာက်္ားေလး ၆ ေယာက္။
ရယ္ေတာ့ရယ္ရသား အဲဒီတုန္းကေျပာပါတယ္ က်မ လက္ဘက္ရည္ က်ဆိမ့္ ေသာက္တာကိုပဲ သူတို႔က အံ့ၾသ ေနၾကတာ။ ခုေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ ယမကာေလး တခြက္တဖလားေလာက္ ခ်ျပရင္ေတာင္ အံ့ၾသေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
သူတို႔ ၆ ေယာက္စလံုးက စုတ္တိစုတ္ဖတ္ေတြခ်ည္းပဲ ..။ ေနာင္ ၇ ရက္သားသမီးဆိုၿပီး မခြဲမခြာရွိၾကမယ့္ သူေတြ ေပါ့။
တနဂၤေႏြသား ကိုေအာင္ျမင့္ေဇာ္က သူတို႔ထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုး .. စာအဖတ္ဆံုး .. ဆရာႀကီး။ မ်က္ႏွာက သမိန္ေပါသြပ္လို ေလးေထာင့္၊ အရပ္ကခပ္ျမင့္ျမင့္ .. ရုပ္ေတာ့ေျဖာင့္သား မဆိုးပါဘူး။ သူက ဆရာမေလးေတြ ေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စားတာ။ ဆရာမေလးေတြက သူ႔ထက္ငယ္ေတာ့ သူ႔ကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲဘူး။ ေက်ာင္းသူ ေတြကိုေတာ့ သူက ကေလးေတြလို သေဘာထားတယ္။ ေက်ာင္းကေန ခဏခဏ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြား တတ္တယ္ .. ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းလည္းမသိဘူး။ တျခားစာေတြ အဖတ္မ်ားေလာက္ ေက်ာင္းစာမွာေတာ့ သူက က်န္တဲ့ ၆ ေယာက္ကို အားကိုးအားထား ျပဳရတယ္။
တနလၤာသား ေက်ာ္စိုးတဲ့ .. မင္းမႏုိင္သား ဆိုတဲ့အတိုင္း သူ႔ကို ဘယ္မင္းမွ ႏုိင္ပံုမရဘူး။ ဆံပင္က ေျပာင္းဖူးေမႊး လို ရွည္ရွည္က်ဲက်ဲ .. ဆံပင္ျဖဴေတြ ႀကိဳးၾကား ျမင္ေနရတယ္ .. ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဖင္က်ပ္နဲ႔ လြယ္အိတ္က ေသးေသး ပိစိေလး ..။ တီရွပ္ေပၚမွာ ဂ်င္းဝတ္စကုတ္ထပ္ဝတ္ထားတယ္။ ဒါသူစတိုင္။ အဲဒီ ဂ်င္းဝတ္စကုတ္ ေက်ာမွာ သူကိုယ္တုိင္လက္ေဆာ့ဆြဲထားတဲ့ Peace အမွတ္တံဆိပ္နဲ႔ .. ။ သူ႔ပံုစံကို ဘယ္မိန္းကေလးမွ သေဘာ မက်ဘူး ..။ သူကလည္း မိန္းကေလးေတြကို သိပ္ၾကည့္မရဘူး။ က်မကိုေတာ့ သူခင္တယ္။ က်မကလည္း သူ႔ကို မေၾကာက္ဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲဒီလို ကိုးယုိးကားယားပံုစံနဲ႔သူက ဗုဒဘာသာသင္တန္းကို အဆင့္ ေတာ္ေတာ္ျမင့္ျမင့္က ေအာင္ထားတာတဲ့ ..။ ဓာတ္ပံုေတြဘာေတြ ျပတာပဲ။ အဂၤလိပ္စာက လြဲရင္ က်န္တာေတြ အရမ္းညံ့တဲ့သူ႔ကို အားလံုးက စာဝိုင္းသင္ရတယ္။ ေရႊျပည္စိုး ေဆးလိပ္အရမ္းေသာက္တယ္။ အတန္းထဲက ေကသီစိုး ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို သူက သေဘာက်တယ္ .. ကာရန္ညီေအာင္ ေရႊျပည္စိုးကို ေသာက္တာ ဆိုပဲ။ အဲဂလို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတြ လုပ္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကေန တက်ပ္ထဲနဲ႔ ေက်ာင္းလာၿပီး .. ျပန္ရင္ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဝိုင္းဝန္းေထာက္ပံ့ရတယ္။
ကိုေက်ာ္စိုးက လည္ပံုလည္ပန္းနဲ႔ သူမ်ားႏွပ္သမွ် ခံရတာခ်ည္းပဲ .. သူပဲေျပာျပတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ထူးအိမ္သင္ ရဲ႕ ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္ မထြက္ေသးဘူး ေၾကာ္ျငာထားတုန္းပဲ ရွိေသးတာ .. အဲဒီတုန္းက က်မတို႔အားလံုး ထူးအိမ္သင္မွ ထူးအိမ္သင္ေလ။ သူလည္း ထူးအိမ္သင္အရမ္းႀကိဳက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူတို႔ မင္းမႏုိင္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ကိုေက်ာ္စိုးကို ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဆိုျပမယ္ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဂစ္တာတီးၿပီး "ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္ကေလးေရ" ဘာညာနဲ႔ သူ႔ဘာသာစာသားေတြ သံစဥ္ေတြ ထည့္ဆိုျပတာ ကိုေက်ာ္စိုးက အဟုတ္မွတ္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ အေခြလည္း ထြက္လာေရာ ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါမလာဘူး .. အဲဒါက အေခြေခါင္းစဥ္ .. သီခ်င္းလည္း မရွိဘူးဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတယ္တဲ့ .. အဲဒီလို .. သူက .. သူခံရတာေတြလည္း ေျပာျပတာပဲ .. လံုးဝ အရွက္မရွိဘူး .. ခင္ဖို႔သိပ္ေကာင္းတယ္။
အဂၤါသားကေတာ့ .......................................... ခ်န္ထားလိုက္ေတာ့မယ္ .. တခ်ိန္မွာ တစံုတေယာက္ ျဖစ္လာ မယ့္ သူ ဆိုပါေတာ့ :P သူက အညာသား .. အသားကမည္း .. မာနကႀကီး .. စာလည္းေတာ္ .. စူပါ ဘရိန္း ေပါ့ ..။ ကိုေအာင္ျမင့္ေဇာ္က အသက္အႀကီးဆံုးမို႔လို႔ ဆရာႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ သူကေတာ့ အားလံုးထဲမွာ အငယ္ဆံုး နဲ႔ ဆရာႀကီးျဖစ္တာ။ အားလံုးက တခုခုဆို သူ႔ဆီက အႀကံယူရတယ္။ ရီစရာေကာင္းတာက သူက မိန္းမဆို လံုးဝအထင္မႀကီးဘူး၊ မိန္းကေလးတေယာက္တုိက္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ကို မေသာက္ဘူး၊ စစခ်င္း သူတို႔နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့ေန႔မွာပဲ သူနဲ႔ ျပႆနာထတက္တယ္။ က်မက လက္ဘက္ရည္ဖိုးရွင္းတာကို သူက ျပႆနာရွာတာ။ ေနာက္ပိုင္းခင္သြားၾကျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီျပႆနာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွင္းၾကရေသးတယ္။ သူ႔နာမည္က အဲဒီေခတ္က ဇာတ္မင္းသားတေယာက္နာမည္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူလို႔ သူ႔ကို မင္းသားႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။
က်မက ေရႊထြန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေဇာ္ထြန္းက ဗုဒဟူးသား ..။ ဒီေကာင္က မ်က္ႏွာကခ်ိဳခ်ိဳ .. တရုတ္ကေလး။ သေဘာ ေကာင္းတယ္။ သူက ဘုရားလမ္းသားေပါ့ .. ေက်ာင္းနဲ႔ သူ႔အိမ္နဲ႔က သိပ္မေဝးဘူး။ သူ႔ညီမေတြကလည္း အရမ္း သေဘာေကာင္းတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔အိမ္က ခုနစ္ရက္သားသမီး စာစုက်က္ရာ၊ ဖဲဝိုင္း အရက္ဝိုင္းေထာင္ရာ ေနရာတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူက က်မတို႔ထက္ အသက္နည္းနည္းႀကီးတယ္။ ဂ်ီတီအိုင္တက္ရင္း တကၠသိုလ္ ကိုလည္း ဘယ္လုိလုပ္တက္ေနလည္းမသိဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူက စာသိပ္မလိုက္ႏုိင္ဘူး .. အတန္းလည္း လစ္ရတယ္ .. က်မတို႔က သူ႔အတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဝိုင္းကူရတယ္။ ပံုဆြဲၾကၿပီဆိုရင္ အၿမဲ ျပႆနာ .. စေကးကိုက္ဆြဲတဲ့ ပံုေတြ .. ေနာက္ဆံုးမွာ 3D ျဖစ္ရမယ္ .. ဆို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာမ မသိေအာင္ သူ႔ကို က်မတို႔ထဲက တေယာက္ေယာက္က ဝိုင္းဆြဲေပးရတယ္။
ေမ်ာက္ လို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့ မင္းမင္းထြန္းက ၾကာသပေတး ..။ အတန္းထဲမွာ မင္းမင္းထြန္း ၂ ေယာက္ရွိၿပီး အဲဒီ ၂ ေယာက္စလံုးကို က်မက သိပ္ခင္တယ္။ အဲဒီ ၂ ေကာင္က နာမည္တူရတဲ့ထဲ က်မအခ်စ္ဆံုး မိန္းကေလး သူငယ္ ခ်င္းကို ၂ ေယာက္လံုးႀကိဳက္ၾကတယ္။ ဟိုတေယာက္က မေကြးက၊ က်မရဲ႕ေမ်ာက္က ေျမာက္ဒဂံုကဆိုေတာ့ က်မက သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုး ေမ်ာက္လို႔ေခၚတယ္။ က်မတို႔ေခၚတာကို သူက ေက်နပ္ေပမယ့္ တျခားသူက အဲလို ေခၚရင္ သူ လံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။ ဒီေကာင္က ေျမာက္ဒဂံုကေန သူ႔ထမင္းဗူးသူထည့္ျပီး ေက်ာင္းလာတတ္ရတာ။ ပုဆိုးဘိုသီဘတ္သီနဲ႔ ေတာသားပံု .. ကြမ္းစားလို႔ နီရဲေနတဲ့သြားေတြနဲ႔ .. မ်က္ႏွာကေတာ့အၿမဲျပံဳးေနတတ္တယ္။ ေပါက္ကရက အၿမဲလုပ္။ မူးၿပီဆိုရင္ အရမ္းရစ္တဲ့ေကာင္။ စိတ္ထားကေတာ့ ဘာေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ သူ႔ရဲ႕ အစ္မေတြ ညီမေတြက သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးေတြ .. ခုထိ က်မတို႔ကိုခင္တယ္။ သူ႔အေမနဲ႔ အေဖက မေကြးမွာ တာဝန္က်ေနတာဆိုေတာ့ ေျမာက္ဒဂံုက အိမ္မွာ သူတေယာက္တည္းေနတယ္။ သူ ဘာဟင္း ခ်က္လာလာ နႏြင္းေတြ ဝါထိန္ေနတတ္တယ္။ က်မက ေျပာရင္သူက နႏြင္းမ်ားမ်ားစားမွ အသားလွ တာဟ .. ငါ ဒီလို အသားလွေနတာ နႏြင္းစားလို႔ေပါ့ လို႔ အၿမဲ ေျပာတတ္တယ္။ တကယ္က သူ႔အသားက ညိဳၿပီး အၿမဲ ေရမခ်ိဳးတဲ့ ပံုနဲ႔ေလ။
သန္းႏိုင္ဆိုတဲ့ေသာၾကာသားက အဲဒီကတည္းက ကေလးအေဖျဖစ္ေနျပီ။ သူ႔အိမ္က အင္းစိန္တင္။ ေက်ာင္းနဲ႔ သိပ္ မေဝးဘူးေပါ့။ သူ႔မိန္းမက မပူစူးတဲ့ .. သေဘာေကာင္းတယ္။ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းတက္တက္ခ်င္း သူ႔ကိုယ္သူ လူပ်ိဳလိုလို ဘာလိုလုိလုပ္ေနတာ။ မၾကာဘူး သိၾကတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ရွိေသးတယ္။ သူ႔မိန္းမက မဇိမလႈိင္းက ကိုရဲလြင္ရဲ႕ ဘယ္ႏွဝမ္းကြဲမွန္းမသိတဲ့ တူမေတာ္တယ္။ အဲဒါကို ဒင္းက မသိနားမလည္ေသးတဲ့ က်မတို႔ကို ၾကြားတာ ..သူ႔ကိုယ္သူ ကိုရဲလြင္ရဲ႕တူ .. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒ႑ာရီ ရုပ္ရွင္နဲ႔ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ ပန္းခ်စ္သူ အေခြကလည္း ေခတ္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုရဲလြင္ႀကီးကို အားလံုးက ခိုက္တဲ့အခ်ိန္။ သန္းႏုိင္ကို ဆရာႀကီး ထင္ၾကတာ။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဂစ္တာစုတီး သီခ်င္းစုဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ေပၚတယ္။ ဂစ္တာလည္း မတီးတတ္၊ သီခ်င္းေတာင္ အေပါက္လမ္းတည့္ေအာင္ မဆိုတတ္ဘူး :P ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က သူငယ္ခ်င္း ေတြရဲ႕ အႏြံအတာအရမ္းခံတယ္၊ သေဘာလည္းေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူလည္ အရမ္းက်တယ္။ ဥပမာ ပံုဆြဲတဲ့ စာရြက္ေတြပိုဝယ္ထားတာမ်ိဳးေပါ့။ ကိုေက်ာ္စိုးက စာရြက္ဝယ္ဖို႔ အၿမဲေမ့တတ္ သလုိ .. ေရႊထြန္းက ပံုတပံုကို ဖ်က္လိုက္ဆြဲလိုက္နဲ႔ စာရြက္ ၂ ရြက္ ၃ ရြက္အၿမဲကုန္တယ္။ မွန္ေဆာင္ အေပၚဆံုး ထပ္ကေန ဘယ္သူမွ ျပန္မဆင္းခ်င္ၾကဘူးေလ .. အဲဒါဆို သန္းႏုိင္က ပံုဆြဲစာရြက္ေတြကို ၂ ဆ ၃ ဆေစ်းတင္ ျပန္ေရာင္း .. မတတ္ႏုိင္ဘူး ဆဲဆိုၿပီး ဝယ္ၾကရတာပဲ။
အဲဒီလူဆိုးေတြနဲ႔ေပါင္းတဲ့ တဦးတည္းေသာေကာင္မေလးကေတာ့ စေနသမီး က်မေပါ့။ အားလံုးက သိပ္ခင္ တယ္၊ က်မအတြက္ဆို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးတယ္၊ က်မကို ကာကြယ္တယ္။
အတန္းထဲမွာ ေနာက္ဆံုးမွာထိုင္ၾကတဲ့၊ ဗယုတ္အရမ္းက်တဲ့၊ ေပါက္ကရမွန္သမွ် အကုန္လုပ္တဲ့၊ ဆရာမေတြပါ မခ်န္ ျပဴးၿပဲ ငမ္းတတ္တဲ့ အမ်ားစုက စာညံ့တဲ့ .. ဒီလူေတြနဲ႔ေပါင္းတဲ့ က်မကို အားလံုးက အထူးအဆန္းလို သေဘာထားၾကတယ္။ က်မကေတာ့ခပ္တည္တည္ပဲ .. သူတို႔နဲ႔တြဲၿပီး ပါဝင္လို႔ရတဲ့ကိစၥမွန္သမွ် အကုန္ ပါဝင္တယ္။
က်မတို႔ ၇ ေယာက္အုပ္စုၾကီးက .. ပံုဆြဲခန္းျဖစ္တဲ့ မွန္ေဆာင္ ၃ ထပ္ေပၚမွာ၊ ေခၽြးဒီးဒီးက်တဲ့ အီးစီ အလုပ္ရံုထဲမွာ က်မတို႔ အီးစီ ဘီ စာသင္ခန္းထဲမွာ .. တတြဲတြဲ ျမင္ရရံုမကဘူး .. က်မ ငွားေနတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႕က အေဆာင္ ကေလးမွာ .. အားတဲ့အခ်ိန္ ဂစ္တာစုတီးၾက .. ေက်ာင္းေဘးက "တခါတေလ ေအးေအးေဆးေဆး" ဆိုတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ေလပန္းၾက ..... သိပ္လည္းတြဲၿပီး .. သိပ္လည္းခ်စ္ၾကတယ္။
စာေမးပြဲခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ က်မရယ္ ေမ်ာက္ရယ္ မင္းသားႀကီးရယ္က က်န္တဲ့သူေတြကို တာဝန္ယူစာျပရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ကိုေအာင္ျမင့္ေဇာ္ႀကီးက ေပ်ာက္ေနျပီ .. ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ က်မတို႔ ၃ ေယာက္က က်န္တဲ့ ၃ ေယာက္ကို မဲႏႈိက္ၿပီး က်တဲ့သူကို စာျပရတယ္။ ကုိေက်ာ္စိုးကေတာ့ အားလံုးရဲ႕ အဂၤလိပ္စာဆရာေပါ့။
အဲဒီလုိစာျပျပီဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ကိုေက်ာ္စိုးကို မျပခ်င္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက စာသင္တာ ၾကာရင္ ပုစၦာက နည္းနည္းပါးပါး ခက္ေနရင္ စိတ္ကဆိုးေသးတာ။ စိတ္ေကာက္ၿပီး အိပ္ေနေရာ။ သူ႔ကိုေခ်ာ့ၿပီး စာသင္ရတာ အရမ္းကို စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ က်မရဲ႕ အျပင္ေဆာင္ေလးမွာ စုၿပီး စာလုပ္ၾက တယ္။ အိမ္ရွင္ အစ္ကိုနဲ႔အစ္မ လင္မယားကလည္း သေဘာေကာင္းတယ္။ က်မနဲ႔ တူတူေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျပက ေမလတ္ ကလည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ေအးတယ္။ က်မတို႔အုပ္စုစာလုပ္ရင္ သူကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ထြက္သြား ေရာ ပဲ။
က်မရဲ႕အိမ္ေလးကို သူတို႔က ဒင္နီ႔အိမ္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္ .. ေတာ္တီလာဖလက္ထဲက ဒင္နီေလ။ ေတာ္တီလာဖလက္အုပ္စုေတြေလာက္ မေသာင္းက်န္းေပမယ့္ အဲဒီေလာက္နီးနီးပါပဲ။ တကယ္လည္း စကားေနာက္ တရားပါတာလားမသိပါဘူး .. တရက္မွာ တကယ့္ဒင္နီ႔အိမ္လိုပဲ က်မအိမ္ကေလး မီးေလာင္ ပါေလေရာ ...။
အဲဒီေန႔က ေမလတ္က လွည္းကူးျပန္သြားတာ မရွိဘူး။ က်မက မနက္ပိုင္းဒန္အိုးေလးနဲ႔ ဝက္သားဟင္းခ်က္တာ .. အိမ္ေရွ႕က လွ်ပ္စစ္မီးဖိုေလးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီမီးဖိုေလးက တံခါးေဘးမွာ။ အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္။ က်မတို႔က ေအာက္ထပ္မွာေနတယ္။ ၂ ခန္းခြဲထားတယ္။ ဟိုဘက္ခန္းက ဒုတိယႏွစ္က အစ္မေတြ၊ က်မတို႔က ဘယ္ဘက္ ္ျခမ္းေပါ့။ ဝက္သားဟင္းခ်က္ရင္း မီးပ်က္သြားတာ မသိလိုက္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသြားဖို႔လုပ္ရင္း မီးက ျပန္ မလာေတာ့ မီးပိတ္ဖို႔ေမ့သြားေရာ .. က်မ ေက်ာင္းသြားေနတုန္း မီးကျပန္လာၿပီး မီးဖိုေပၚက ဝက္သားအိုးတူး ..တူးရာက ဒန္ကို အပူေပးသလိုျဖစ္ .. ဝက္ဆီေတြမီးထေတာက္ျပီး သစ္သားတံခါးကို မီးစြဲေနတာ .. အေပၚထပ္က အစ္ကို ျမင္ၿပီး တံခါးကိုဖ်က္ မီးပိတ္ မီးၿငွိမ္း အဲဒါေတြ လုုပ္ေနၾကတာ။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားဖို႔ ျပန္ေတာ့မွ အိမ္ကေဟာင္းေလာင္း .. တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြ႕ေနတဲ့ ဝက္သားအိုးေလးက ေဘးမွာ။
က်မကို ဘာမွ မေျပာရွာပါဘူး .. က်မရဲ႕ ၇ ရက္သားသမီးအုပ္စုက အစ္ကိုတို႔ကို ဝိုင္းေတာင္းပန္ .. တံခါးေတြ ဝင္ျပင္ေပး လုပ္ၾကရတယ္။ က်မကေတာ့ ေၾကာက္ျပီး ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ဘဲ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္လို႔ေပါ့။ ေမလတ္လည္း ျပန္လာေရာ .. တံခါးအသစ္ကေလးက ဆီးႀကိဳလို႔ ..။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာက္ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာေျပာၿပီး ရယ္ၾကတာပါပဲ။ က်မလည္း အဲဒီကတည္းက တကယ့္ကို ဒင္နီျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
ေနာက္မ်ားမွ ဆက္ဦးမယ္ ..
ေရႊ သို႔အဝင္
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမကို မေရးတာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီ။ ၾကာဆို က်မ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ထြက္လိုက္ၿပီ ကိုး။ တေလာေလးက အဲဒီဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ဆံုခဲ့တဲ့ ဆရာသမားတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းရေတာ့ သူကေျပာပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း သမားဘဝ ဆက္ေရးေလ တဲ့.. ငါ့ကိုေျပာျပတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီ .. ဘာျဖစ္ေနၿပီ ဆိုၿပီးေပါ့ တဲ့။ က်မ ေရးရမွာ နည္းနည္း လက္တြန္႔မိသလုိပဲ။ က်မေရးတဲ့ထဲမွာ အမွန္ေတြေပမယ့္ တစံုတေယာက္ကို ထိခိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားမလားဆိုတာ စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။ အရင္တပုဒ္မွာတုန္းက ေမာင္ေလး သင္ကာက အဲဒီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးကို သိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မ ေရးေနတာ သူထင္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူေျပာသလို သွ်ီသူေအာင္လည္း က်မထြက္တဲ့အခ်ိန္ထိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ထားေတာ့။ က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကို အရင္းအတိုင္းေရးပါမယ္။ လူေတြကို အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ေခတ္ရယ္ စနစ္ရယ္ .. အဲဒီထဲမွာ လည္သလို စားစတမ္းဆုိတဲ့ သံသရာထဲ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားရသူေတြရယ္ .. ဒါေတြကိုပဲ တင္ျပမွာပါ။ ထိခိုက္မႈရွိရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဆိုးရြားလွတဲ့သူေတြကိုေတာ့ က်မ နာမည္ေတြ ခ်န္လွပ္သြားပါမယ္။ သူတို႔ဘာသာ သိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးက ထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်မ ရင္ထဲက်န္ခဲ့တာကေတာ့ ငါ .. စာေရးတဲ့အလုပ္ကို တသက္လံုး မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘူး ဆိုတာ ပါပဲ။ ဂ်ာနယ္လစ္အျဖစ္ အသက္ေမြးမယ္၊ မေမြးဘူး ဆိုတာေတာ့ က်မ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲဒီဘဝကို ခံုမင္ေနတာေတာ့အမွန္ပါ။ အင္တာဗ်ဴးက ထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းေရးအတြက္ က်မ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြလဲ ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သမၼာအာဇီဝ အလုပ္ေပါင္းစံုေပါ့ေလ။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တဆိုင္လည္း ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ကို္ယ္တုိင္ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ လုပ္မိတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အရႈံုးေပၚခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီက အျမတ္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတဲ့ကာလမွာ လူေတြအေၾကာင္း ပိုေလ့လာခြင့္ရသလို ဝတၳဳတို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
*
အဲဒါ က်မအလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။ က်မ တကယ္ကို ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ ေနရာက စာနယ္ဇင္း အသိုင္းအဝန္း၊ စာေပေလာက အသိုက္ အၿမံဳ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ၾကားမွာ ေနရတဲ့ အရသာ ..။ အဲဒီအခ်ိန္က ၂၀၀၂ ဝန္းက်င္၊ သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုတာကို လူေတြ စိတ္ဝင္စားရေကာင္းမွန္း သိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းကြက္မွာ လႊမ္းမိုးေနဆဲ ဂ်ာနယ္ ေတြကေတာ့ Pop ဂ်ာနယ္လို႔ ေျပာတဲ့ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ အတင္းအဖ်င္းစြက္တဲ့ အႏုပညာဂ်ာနယ္ေတြပါ။
*
သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုလုိ႔ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ကာလေပါ့။ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ ဂ်ာနယ္ႀကီးက ေထာက္လွမ္းေရးအစိုးရ ေနာက္ခံနဲ႔ အင္အားႀကီးေနခ်ိန္ 7 days သတင္း ဂ်ာနယ္ဆိုတာေလးက အတက္ စထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တခ်ိန္က်ရင္ The voice ဆိုတဲ့ အင္အားႀကီး သတင္းဂ်ာနယ္တေစာင္ ေမြးထုတ္မယ့္ Living Color မဂဇင္းရယ္ တခ်ိန္မွာ ကုမုျဒာ ဂ်ာနယ္ကို ေမြးထုတ္ေတာ့မယ့္ ဓန မဂဇင္းရယ္ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ဓန မဂဇင္း ရယ္ဟာ သတင္းဂ်ာနယ္ေခတ္ကို မေရာက္ခင္ ေပါင္းကူးေပးထားတဲ့ သတင္း မဂဇင္းေတြလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
*
စာေပအလုပ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတဲ့ က်မ စာေပေလာကကို ျပန္ေျခခ်ဖို႔ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ အလုပ္ေခၚတဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြ မဂဇင္းတိုက္ေတြမွာ အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်စြာနဲ႔ ခပ္တံုးတံုး က်မ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေလွ်ာက္လႊာတင္မိပါတယ္။ အဲဒီဂ်ာနယ္က က်မကို အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေခၚပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အခ်ိန္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သူကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ လွည့္ထြက္ဖို႔မသင့္ေတာ္လို႔ အင္တာဗ်ဴး ထိုင္ရေပမယ့္ အလုပ္ရရင္ေတာင္ မလုပ္ေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့ အဲဒီသူဟာ ဘယ္သူလို႔ ထင္ပါသလဲ။ စိတ္ကုန္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့သူလို႔သာ မွတ္ထားေပေတာ့။ စာေပေလာကမွာ စိတ္ကုန္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ သိပ္မမ်ားပါဘူး :P
*
အဲဒီအလုပ္မွာ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ဒီတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနရင္း တေန႔မွာေတာ့ က်မကို အင္တာဗ်ဴးလာေျဖဖို႔ ေနရာ ၂ ခုက တၿပိဳင္တည္း ေခၚပါတယ္။ တခုက 7 days news ဂ်ာနယ္ပါ။ ပိုင္ရွင္ ဦးေသာင္းစုၿငိမ္းက ေခၚတာပါ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ေရႊအျမဳေတ နဲ႔ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ပါ။ အဲဒီလို တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္တတ္တဲ့သူကို တူးတူးသာဟု ေခၚသည္ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒီ ၂ ခုက တရက္တည္းေခၚတာ ဆိုေတာ့ က်မ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ က်မအတြက္ ေရႊအျမဳေတက အားသာခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မက ရသ မဂဇင္းမွာ လုပ္ခ်င္တာ အရူးအမူးျဖစ္ ေနတာကိုး။
*
ေနာက္ၿပီး ေရႊအျမဳေတက လူေလးစားခံရတဲ့ မဂဇင္း၊ ဝတၳဳတိုေတြ ေဖာေဖာသီသီနဲ႔ သိပ္ကို လွပတဲ့ မဂဇင္း တေစာင္ေလ။ ဆဲဗင္းေဒး ဂ်ာနယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။ သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုတာလည္း ေခတ္မရွိေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေနရာကိုစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေရႊအျမဳေတက ဘားလမ္းတင္၊ ဆဲဗင္းေဒးက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမွာ အေဝးႀကီး။ က်မတို႔ သန္လ်င္ကေန ကား ၂ ဆင့္စီးမွေရာက္မွာ။ အမယ္ .. ေျပာေနပံုက အလုပ္ရမွာ က်ေနတာပဲ လို႔ေတာ့ မေတြးလိုက္ပါနဲ႔။ က်မစိတ္ထဲမွာ အဲဒီ ၂ ခုလံုး က်မရဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာကို ႀကိဳက္လို႔ ခန္႔မလိုေခၚတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဘယ္လိုသိလဲဆိုရင္ ဒီလိုပဲ သိတယ္။ အဲဒီလို ေျပာလို႔ ၾကြားတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ..။ တကယ္ကို က်မ အဲဒီတုန္းက အဲလိုပဲ ထင္ခဲ့တာပါ။
*
ဆက္ရရင္ က်မ ဆဲဗင္းေဒးကို အေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ဘဲ၊ အလင္းတန္း တိုက္ေပၚပဲ တက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်မတုိ႔ စ ေခၚတဲ့ေန႔မွာ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ သတင္းေထာက္အေရအတြက္က ၃၀ ေလာက္ရွိမယ္။ အလင္းတန္း ေရွ႕ခန္းေလးမွာ ျပည့္လို႔။ အဲဒီလူေတြကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းၿငိမ္းက ဘာလုပ္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္းညႊန္႔ကို ေခၚၿပီး စကား ေျပာခိုင္း .. က်မတို႔ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားသူေတြကို ထုိင္နားေထာင္ခိုင္းတာပါ။ သတင္းေထာက္တေယာက္ဟာ ဘယ္လို အရည္ အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္ဆိုတာေတြ ဆရာႀကီးက ေျပာတာပါ။ အဲဒီထဲမွာ အလုပ္မရမယ့္သူက ၂၅ ေယာက္နဲ႔ အထက္မွာ ရွိမယ္။ သို႔ေသာ္ အားလံုး ထုိင္နားေထာင္ၾကရတာပါပဲ။ ဆရာႀကီးက ေျပာၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အားလံုးကို ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ကို ထပ္ခ်ိန္းတယ္။
*
ေနာက္တေန႔ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ က်မတို႔ အားလံုး အင္တာဗ်ဴးလက္ေတြ႕လုပ္ရပါတယ္။ ဦးဝင္းၿငိမ္းက မင္းသမီး မ်ိဳးစႏၵီေက်ာ္ရယ္ မင္းသားၿဖိဳးေငြစိုးရယ္ကို ေခၚထားေပးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို က်မတို႔ တလွည့္စီ ဗ်ဴးရပါတယ္။ ဒါေလာက္က က်မအတြက္ ဘာမွခက္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါကို ဆရာတို႔ကလည္း သိပံုရပါတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးေတြကို အိမ္မွာ ျပန္ေရးၿပီး ေနာက္ေန႔ ျပန္လာေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မအလုပ္ရပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေပါ့။
*
တခ်ိဳ႕က ေမးၾကတယ္။ က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့ၿပီး ဘာလို႔ အလင္းတန္းမွာ သတင္းေထာက္လုပ္တာလဲတဲ့။ အဲဒီလို ေမးတဲ့သူေတြကို က်မကေတာ့ အယ္ဒီတာဆိုတာ သတင္း ေထာက္ထက္ျမင့္တယ္လို႔ ဘယ္သေကာင့္သားကမ်ား ေျပာခဲ့ပါသလဲ လို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ သတင္းေထာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အယ္ဒီတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ ပိုင္ႏုိင္ကၽြမ္းက်င္၊ ကိုယ့္နယ္ပယ္မွာ ကိုယ္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ လုပ္ျပႏုိင္ဖုိ႔သာ လိုရင္းပါ။ စာေပနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ သတင္းေထာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အယ္ဒီတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္မကြာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက က်မ ဘာကို ပိုကၽြမ္းက်င္သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ က်မ ဘာကို ပိုကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ လာပါမယ္။
*
နည္းနည္း ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ .. ျမန္မာ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အယ္ဒီတာေတြ မႈိလိုပြေနပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ဆိုတာကို ရာထူး တခုအေနနဲ႔ ေပးၾကတယ္။ လုပ္တဲ့သူကလည္း အယ္ဒီတာအလုပ္ဆိုတာ ဘာလဲမသိဘဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ အားလံုး အိုေက ေနၾကပါတယ္။ တကယ္က အယ္ဒီတာ ဆိုတာ သိပ္ကို တာဝန္ႀကီးတဲ့သူပါ။ ရသမဂဇင္း အယ္ဒီတာနဲ႔ သတင္းဂ်ာနယ္ တေစာင္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ .. တာဝန္ခ်င္း မတူသလို လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြလည္း ကြဲပါတယ္။
*
က်မ ငယ္ငယ္က ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ကို သိပ္အားက်ခဲ့တယ္။ ခ်ယ္ရီ မဂဇင္းရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို သူဘယ္လိုရခဲ့သလဲ။ သူဟာ ေအာင္ျပည့္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ျပည့္ဆိုသူရဲ႕ အယ္ဒီတာ အရည္အေသြးကို ထုတ္ေဝသူက သိလို႔ ဒီေနရာကို ရတာပါ။ မဂဇင္းတအုပ္ဟာ သူ႔လက္ထဲမွာ ပန္းတပြင့္တလတခါ ပြင့္သလို လွလွပပ ပြင့္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ခ်ယ္ရီေခတ္ကို မီခဲ့သူေတြ သိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကြယ္လြန္သူ ဆရာဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဆိုရင္လည္း သူ႔ရဲ႕လက္ထဲမွာ မေဟသီ ဆိုတဲ့ သမီးပ်ိဳေလးကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွလွပပ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အရည္အခ်င္းေကာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ခဲ့တဲ့ အယ္ဒီတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘက္ သတင္းဂ်ာနယ္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ရွိလာပါတယ္ .. ဒါက ေနာက္ေတာ့ဆက္ပါမယ္။
*
အလင္းတန္းကိစၥ ဆက္ရရင္ က်မနဲ႔ အတူ အလုပ္ရတဲ့သူ ၃ ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးထဲမွာ က်မက အႀကီးဆံုးပါပဲ။ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္၊ ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္၊ ကိုသန္႔ဇင္ရယ္ က်မရယ္။ အဲဒီကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ တစိုက္မတ္မတ္ အဲဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ ေနတဲ့သူကေတာ့ ခင္ခင္ေက်ာ္ပါ .. သူက ခင္ေလးျမင့္နာမည္နဲ႔ Pop အင္တာဗ်ဴးေတြ ေရးေနပါတယ္။ ၄ ေယာက္ထဲမွာ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက က်မကို ေတာ္ေတာ္ေလး အားကိုးပံုရပါတယ္။
*
က်မက အသက္လည္း အႀကီးဆံုး အေတြ႕အႀကံဳကလည္း က်န္တဲ့သူေတြထက္ရိွသူ၊ ေနာက္ၿပီး က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝတၳဳတိုေလးေတြ မဂဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံေနရတဲ့ စာေရးဆရာမ ေပါက္စေလးျဖစ္ေနၿပီ။ က်မတို႔ကို အလင္းတန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ေႏြးေထြးပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြရယ္ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ ကိုလင္းရယ္ကလည္း အၿမဲေပ်ာ္ပါး ေပါ့ပါးေနၾကတယ္။ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းကိုယ္တိုင္ အၿမဲ ၿပံဳးရႊင္ေန၊ က်မတို႔ကို စ ေနာက္ေနတတ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး အလင္းတန္းဂ်ာနယ္က ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းေတြ သြားရာမွာ သိပ္ကိုလြယ္ကူလြန္းပါတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဦးဝင္းၿငိမ္း နာမည္ တလံုးနဲ႔တင္ အားလံုးၿပီးတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ဗ်ဴးခ်င္လဲ ..၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ေမးခ်င္လဲ။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။
*
က်မက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လမွာပဲ အခြင့္ထူးခံအေနနဲ႔ စာေရးဆရာ နီကိုရဲကို ဗ်ဴးခြင့္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာနီကိုရဲက စိတ္အုိင္ပက္သူ ထြက္ခါစ။ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ ဆက္ပါမယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဆရာနီကိုရဲနဲ႔ က်မ ၂ ခါ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ရခဲ့တာပါ။ ဒုတိယအႀကိမ္ဗ်ဴးတာက သံုးလို႔မရတဲ့အတြက္ အဲဒီအေၾကာင္းကိုပါ ေရာၿပီး ေရးပါမယ္။ က်န္တဲ့ ၃ ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေလးေတြ အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္မွာပဲ ပါခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးက ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းႀကီးမွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ ေရႊအျမဳေတမွာ ရုပ္ရွင္ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးခြင့္ရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ စက္နဲ႔လူ ဝတၳဳ ေရႊအျမဳေတမွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္ (ဒါကေတာ့ အခြင့္ထူးခံမဟုတ္ပါဘူး) ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူ႔ ဝတၳဳျဖစ္ျဖစ္ မသံုးပါဘူး။ က်မရဲ႕ ဝတၳဳ ေရႊအျမဳေတမွာ ၂ ပုဒ္ပဲ ေဖာ္ျပခံရဖူးတယ္။ တပုဒ္က အဲဒီက ထြက္မွ ေဖာ္ျပခံရတာပါ။
*
က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ အခ်ိဳးအေကြ႕လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ..။ လူေတြအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ အႏုပညာနယ္ပယ္က လူေတြအေၾကာင္း ပိုသိေအာင္ အဲဒီအလင္းတန္းနဲ႔ ေရႊအျမဳေတက သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
ရယ္တတ္ေအာင္သင္တဲ့သူ
သေဘၤာဆိပ္မွာ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးေနတယ္။ ရန္ကုန္သြားမယ္သူေတြတဲ့ ..။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဘာလုုပ္ရမမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတုန္း ပါပါ့ တပည့္တေယာက္က အနားကို ေရာက္လာ တယ္။
“သမီးတို႔ ရန္ကုန္သြားမွာ မဟုတ္လား။ လက္မွတ္တန္းစီေနရင္ ဒီအေခါက္မီမွာ မဟုတ္ဘူး .. ေရာ့ .. ဦးဆီက လက္မွတ္ေတြယူလိုက္ သြားေတာ့ သမီးတို႔ .. သေဘၤာမမီပဲေနမယ္” လို႔ ေျပာလာတဲ့ သူ႔လက္ထဲက လက္မွတ္ေတြကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ယူရင္း သေဘၤာေပၚ ေျပးတက္လုိက္ၾကတယ္။
“တူးတူး၊ တူးတူး ငါတို႔လည္းလိုက္မယ္ ေနဦး” ဆိုတဲ့အသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝင္းသူနဲ႔ ယူဂ်င္း။ သူတို႔က က်မရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သလို ပါပါ့တပည့္ေတြ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ ထိုင္မိၾကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားအရမ္းမ်ားတဲ့ ဒီႏွစ္ေကာင္က ႏႈတ္ပိတ္ တိ္တ္ဆိတ္လို႔ ပံုမွန္ စကား သိပ္မေျပာတဲ့ က်မက ဘာေတြမွန္းမသိ ေလေဖာေနမိတယ္။ ၈ တန္းပဲ ရွိေသးတဲ့ ကိုရဲေလးက ေဘးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္ပါလာတယ္။
ရန္ကုန္ကိုသေဘၤာဆိုက္ေတာ့ ဝင္းသူက ေလးဘီးကားငွားမယ္တဲ့။ “ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္ဟာ။ ဘတ္စ္ကားပဲ စီးသြားရေအာင္” ဆိုေတာ့ ယူဂ်င္းကပါ “ကားငွားသြားပါမယ္ဟာ နင္ကလည္း .. ” ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္မထားမိေသးဘူး။
ခု ဗိုလ္ရာညြန္႔လမ္း လို႔ေခၚတဲ့ လမ္ကစ္စတာ လမ္းက “ဦးတက္တိုးနဲ႔ ေဒၚႏုယဥ္” တို႔ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ မသိစိတ္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာကို က်မေျခေထာက္ေတြက လိုက္ပါသြားတယ္။ ဦးတက္တိုးရဲ႕ သားမက္ .. က်မ ဦးေလးအငယ္ ဦးညြန္႔တို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ .. “သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း” တဲ့ .. “ပါပါ ဆံုးၿပီ” .. ေမေမ့မ်က္ရည္ေတြရယ္ ကိုေနာင္ႀကီးရဲ႕ ခ်ဳပ္တီးထားတဲ့ ဝမ္းနည္း မ်က္ႏွာရယ္က က်မကို ဆီးႀကိဳေနတယ္။
တကယ္ေတာ့ သန္လ်င္မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ပါပါ့တပည့္ေကာ၊ ယူဂ်င္းနဲ႔ ဝင္းသူတို႔ပါ ပါပါဆံုးၿပီဆိုတာ သိၿပီးသား။ က်မကို ေျပာမထြက္လို႔ .. ဒီတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္ပါခဲ့ၾကတာတဲ့။ ပါပါက မေန႔ညေနကေတာင္ ေဆးရံုႀကီးမွာ က်မကို စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနေသးတာ။ “သမီး ကာတြန္းခေတြ ပါပါ ရစရာ ရွိေသးတယ္။ တိုက္ေတြသြား ထုတ္ဖို႔ ပါပါေရးေပးထားတဲ့ စာေလး ေသခ်ာသိမ္းထားေနာ္” တဲ့။
“ညက်ေတာ့ ပါပါက ေမေမ့ကို အတင္းႏွင္လႊတ္တယ္ .. ငါ့တေယာက္ပဲ ေနရမယ္တဲ့ဟ။ ၿပီးေတာ့ ပါပါ အိပ္ခ်င္ၿပီ ျခင္ေထာင္ခ်ေပးေတာ့ ဆိုၿပီး အိပ္သြားတာ။ ပါပါ ဆံုးတာ ငါေတာင္မသိလုိက္ဘူး” လို႔ ကိုေနာင္ႀကီးက ေျပာျပေနတယ္။ ပါပါ မခံစားသြားရဘူးေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ အားလံုးကို စိတ္ခ် သြားတာလား။
ေမာင္ႏွမထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ အားလံုးက သိပ္ခ်စ္တဲ့၊ အားလံုးထဲမွာ အရင္ဆံုး ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ပါပါ့အတြက္ သူ႔ညီေတြ၊ ညီမေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးခံစားၾကရတယ္။
အဲဒီေန႔က ဇူလိုင္ ၃ ရက္၊ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္။ ပါပါ က်မတို႔ကို ခြဲခြာသြားတာ ခုဆို ၁၇ ႏွစ္တိတိရွိၿပီ။
တဦးတည္းေသာ သမီးကို ပါပါ သိပ္ခ်စ္တယ္။ က်မကလည္း ေမေမ့ကိုထက္ ပါပါ့ကို ပိုတြယ္တာတယ္။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ကာတြန္းထိုင္ဆြဲေနက် ပါပါ့ကို က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေမေမက အၿမဲေစာင့္ေပးတယ္။ ပါပါက က်မတို႔ဘက္ လွည့္ၿပီးစကားေျပာလိုက္၊ တခါတေလ က်မတို႔ ေပးတဲ့ ေပါက္တက္ကရ အိုင္ဒီယာ ေတြကို အေရးတယူလုပ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္နဲ႔ .. ပါပါ့ကာတြန္းေလးေတြက အသက္ဝင္လာတတ္တယ္။
ညေနစာ စားၿပီးတိုင္း အိမ္ေရွ႕ေျမနီလမ္းေလးမွာ ပါပါရယ္ က်မရယ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပါပါက ေျမပဲ ဆားေလွာ္ေလး တထုပ္ကို ဝါးလို႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ က်မရဲ႕ စိတ္ကူးတည့္ရာ စကားလံုးေတြကို ပါပါက နားေထာင္ေပးခဲ့၊ က်မကို တည့္မတ္ေပးခဲ့တာ။ အရြယ္ေလး လက္ေတာက္ေလာက္နဲ႔ စာေပေဝဖန္ေရးေတြ မဟုတ္မဟတ္လုပ္၊ ေျပာဆိုတတ္တဲ့က်မကို ပါပါက အထင္တေသး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ က်မအျမင္ကို လက္ခံ ေဆြးေႏြးတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ အဲဒီလို စကားလံုးေတြကို က်မ ပါပါ့ေရွ႕မွာပဲ ရဲရဲ ဝံံ့ဝံ့ ေျပာရဲခဲ့တာပါ။
ပါပါက ဂစ္တာတီးၿပီးဆိုေနက် “You” သီခ်င္းေလးကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ “သမီးေရ You ဆိုပါဦး” လို႔ အၿမဲေတာင္းဆိုတတ္တယ္။ သမီးဆိုေတာ့လည္း ဘာဆိုဆို ႀကိဳက္မွာေပါ့ေလ။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတာပါ။
ပါပါ အရက္မူးတာ က်မတခါပဲေတြ႕ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မဦးေလးငယ္ ဦးညြန္႔ရယ္၊ ပါပါ့ ေယာကၹ ဒါရိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏ ရယ္ ပါပါ့ကို အတင္းေခၚသြားၿပီး အရက္တိုက္တာ မွတ္မိတယ္။ ျပန္လာေတာ့ မူးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ထုိးအန္တာ။ ေမေမက စိတ္ေတြဆိုး၊ ပါပါ့ညီမေတြျဖစ္တဲ့ ေဒၚေဒၚေအးနဲ႔ ဦးဝဏမိန္းမ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း စိတ္ေတြဆိုးေပါ့။
ဦးညြန္႔မိန္းမ၊ ေဒၚရည္ေလးကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေနစရာမရွိျဖစ္ေနတာ။ ေဒၚေဒၚေအးက သူ႔ေမာင္ ဦးညြန္႔ကိုဆူ၊ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း သူ႔ေယာက္်ား ဦးဝဏကိုဆူ .. သူတို႔အစ္ကိုႀကီးကို အရက္တိုက္ရမလား လို႔ေပါ့။ က်မက အဲဒီတုန္းက ကေလးေလးပဲ ရွိေသးတာ။ ဘာမွမသိ။ ခုေတာ့ ဦးဝဏက လံုးဝ မေသာက္ ေတာ့ဘူး ဦးညြန္႔ကေတာ့ တခါတခါ ေသာက္တုန္းပဲတဲ့ .. ဖုန္းဆက္တုန္းက ေျပာတာ။
အရက္ကို လံုးဝ မေသာက္တဲ့ ပါပါက ေဆးလိပ္ေတာ့အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီေဆးလိပ္ကပဲ ပါပါ့ကို ေသမင္းဆီပို႔ခဲ့တယ္ဆိုရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မွတ္မွတ္ရရ ေမေမ့ကို ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္ၿပီ လို႔ ေျပာၿပီးမွ ပါပါ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္တာ မိသြားေတာ့ ပါပါ့ပံုစံက သိပ္ကိုသနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကိုေတာ့ ပါပါ လံုးဝ မျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
ပါပါက ေက်ာင္းဆရာဘဝကို အရမ္းခုန္မင္တယ္။ စာသင္ေနရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တာ။ က်မရဲ႕ သခ်ၤာ ဆရာေပါ့။ ပါပါ သခ်ၤာတပုဒ္ရွင္းျပရင္ က်မအတြက္ သိပ္ကို လြယ္ကူသြားတာေလ။ က်မကို သခ်ၤာမွာ ဝါသနာပါေအာင္ ပါပါပဲ လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ က်မအတြက္ကေတာ့ ပါပါက သခ်ၤာဆရာေတြထဲမွာ အေတာ္ဆံုးပဲ။
ဆယ္တန္းကို သခ်ၤာဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ေအာင္ ပါပါ သင္ေပးတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဂ်ီတီအိုင္ ဝင္ခြင့္ အမွတ္ေကာင္း တာလည္း ပါပါ သင္ေပးလို႔ပါပဲ။
ပါပါ့ကို သူ႔ကာတြန္းအဖြဲ႕ေတြကလည္း ကိုႀကီးေနာင္လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အားလံုးထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုး ကိုး။ ပါပါက သူ႔ကာတြန္းဆရာေတြကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကာတြန္းကိစၥအတြက္ ပံုပို႔ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပံုခထုတ္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားၿပီး ျပန္လာရင္ ပါပါက သူ႔ကာတြန္းအဖြဲ႕ေတြအေၾကာင္း အျမဲေျပာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လားမသိဘူး က်မက အဲဒီကာတြန္းဆရာေတြကို ဒီေန႔ထိ ကိုယ့္ဦးေလးသားခ်င္းေတြလိုပဲ ခင္တယ္။
က်မရဲ႕ ဘေလာ့အစမွာေဖာ္ျပခဲ့သလို၊ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေခါင္းစဥ္လိုပဲ .. ပါပါက က်မတို႔ကို ရယ္တတ္ဖို႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာလည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပါပါ့ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲရယ္ေမာေနတတ္တာ။ ပါပါက ကေလးေတြကိုလည္း သိပ္ခ်စ္တယ္။
ပါပါ့တပည့္ သာဂ်ဴးဆိုတဲ့ ကုလားေလးက ပါပါ အတန္းထဲမဝင္ခင္ ပါပါ့ အိုက္တင္အျပည့္နဲ႔ အခန္းထဲဝင္လာ၊ ေဆးလိပ္တိုေလးကို ျပဴတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚတင္ ၿပီးမွ စာသင္တဲ့ဟန္ လုပ္ျပ .. ပါပါက ေနာက္မွာေရာက္ေန၊ ေရွ႕ကအတန္းသားေတြက တဝါးဝါးရယ္ၾက လုပ္ေနတာကို ပါပါက စိတ္မဆိုးပဲ .. အဲဒီသူ႔အိုက္တင္ကို ျပန္လုပ္ခိုင္းခဲ့တာ။
ပါပါ့တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ အားလံုးက ပါပါ့ကိုသိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြထိေပါ့။ ပါပါ့ရဲ႕ အသုဘက ႀကံေတာမွာခ်ေတာ့ သိပ္ကို စည္ကားတာပဲ။ တပည့္ေတြ၊ စာေပအသိုင္းအဝန္းကလူေတြ၊ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ႀကံေတာမွာ။
ပါပါ ဆံုးေတာ့ ပါပါ့ပံုတူကို ဦးေရႊမင္းသားက ဆြဲေပးခဲ့တာ .. အားရပါးရ ရယ္ေနတဲ့ပံုေပါ့။ အဲဒီပံုကို က်မတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ပါပါက က်မတို႔ကိုဒီေန႔ထိ ရယ္ျပေနတာ။
တရက္မွာ ကိုရဲေလးက ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ အေတြးလြန္ၿပီး ဘယ္နဲ႔ညာနဲ႔ မွားစီးမိသြားတယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ေရွ႕မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ သူ႔ဟာသူ မလံုမလဲနဲ႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါပါက အားရပါးရ ရယ္ျပေနတာကို သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။
“ပါပါရယ္ျပေနတာ အသံေတာင္ ထြက္တယ္လို႔ ထင္ရတယ္” ဆိုၿပီး ကိုရဲက ျပန္ေျပာျပတယ္။
၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီ ..။ ပါပါက ရယ္ျပေနတုန္းပဲ။ က်မတို႔ကို ရယ္ဖို႔ သင္ေပးေနတုန္းပဲ။ က်မတို႔ မိသားစုအတြက္ ပါပါ ထားခဲ့တဲ့အေမြက ရယ္ၾကဖို႔ပါ။ ေလာကႀကီးက စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာ။ အဲဒါေတြကို ထို္င္စိတ္ညစ္ ေနမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔အားလံုး ေနစရာေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကဓံကို ရယ္စရာလို႔ ျမင္လိုက္ရင္ ေနရတာ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္သြားမယ္မဟုတ္လား။ ပါပါက က်မတို႔ကို အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္စရာလို႔ ျမင္တတ္ေအာင္ေတာ့ သင္ျပေပးခဲ့တယ္။ ေလွာင္တာနဲ႔ ရယ္တာကိုေတာ့ ခြဲျခားတတ္ဖို႔လိုတာေပါ့။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဘဲ ရယ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ .. စိတ္ညစ္စရာဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ အူလိမ့္ေအာင္ရယ္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရုပ္တည္ႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ျပေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ … အဲဒီလူေတြကို ရွာႀကံျမင္ၾကည့္ၾကပါလား။
ပါပါက ကာတြန္းဆရာ .. ။ ပါပါက သူမ်ားမျမင္တဲ့ အတည္ေပါက္လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္ဆိုတာကို က်မတို႔ကို ေျပာျပသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအတည္ေပါက္ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြအေၾကာင္းလည္း အလွ်င္းသင့္သလို ေရးပါဦးမယ္။ ဒါ ပါပါ့ဆီက ရခဲ့တဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေမြေပါ့။
အေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ပါပါ့ကာတြန္းတကြက္ကို ၾကည့္ရင္း က်မအေတြးပြားမိေသးတယ္။ စာတပုဒ္မဂဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံရလို႔ စာေရးဆရာျဖစ္ပါၿပီဆိုၿပီး ရူးသြားတဲ့သူ .. တဲ့။ ခုလုိ ေရးခ်င္တိုင္းေရး၊ ေရးခ်င္တာေတြေရး၊ တင္ခ်င္တိုင္းတင္လို႔ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ေခတ္ကိုမ်ား ျမင္ရင္ ပါပါ ဘယ္လိုမ်ား ေဖာက္မလဲမသိဘူးလို႔ ..။
“စာေရးဆရာ ရမယ္ .. စာေရးဆရာ ရမယ္ .. ဆိုၿပီး ေရခဲေရသည္ေရာင္းသလို ေရာင္းခိုင္းမယ္ ထင္တယ္ ..” ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ အစားစားေပါ့ေလ။ ေစ်းေပါတယ္ ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုတာကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ သိၾကမွာပါ။ က်မကိုလည္း ပါပါက ႏွိပ္ကြပ္ႏုိင္ေသးတယ္။ “သမီးေရ ၃ ခု ၁၀၀ ထဲမ်ား ပါေနၿပီလား” ဆိုၿပီး ေျပာခ်င္ ေျပာဦးမွာ ..။ ပါပါ့ကို လြမ္းလိုက္တာ။
မွတ္ခ်က္ ..။ အေပၚက ကာတြန္းပံုေလးေတြက က်မလူမျဖစ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ ရႈေထာင့္ ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တာ .. ေမာင္ေလးသင္ကာ ရွာေဖြေပးပို႔လို႔ တင္ႏုိင္တာပါ။
