ဝတၳဳတို ၁၉

အလြန္ဆိုး အလြန္ေတသေလာက္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ (ဂလိုပဲျပန္ဖားရတယ္) သယ္ယင္းတသိုက္ကို သတိရလြန္းလို႔ အစျပန္ေဖာ္တာပါ :P ေရာက္ရာအရပ္က ဆဲၾကပါကုန္ ...။

ငါ ဘာလုပ္လို႔လဲ

အစကတည္းက ေသခ်ာေျပာတယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ...။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရဘူး။ ရပါတယ္ ေအးေဆးပါ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း အားလံုးသိတယ္၊ အားလံုး အေၾကာင္းလည္း သူသိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အားလံုးအေၾကာင္းလည္း အားလံုးသိတယ္ေလ။

႐ႈပ္ကုန္ၿပီလား .. မ႐ႈပ္ပါဘူး။ သူဆိုတာ ဝဏၰေလ။ ညဘက္မွာလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ထားသမွ် ... မိုးလင္းလို႔ ျပန္ေျပာရင္ အၿမဲ “ငါဘာလုပ္လို႔လဲ” လို႔ ေျပာေနက်။ သူတင္ပဲလား ... မဟုတ္ေသး ... တ႐ုတ္ႀကီးေကာပဲ။ အတူတူပဲ “ငါဘာလုပ္လို႔လဲ” ဆိုတဲ့ထဲ သူလည္း ထိပ္ဆံုးက။

စင္ကာပူ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ျပန္လာလို႔ .. အက်င့္ေျပာင္း သြားမယ္ ထင္လို႔လား။ အင္း .. ထင္မိတယ္ဆိုရမလားဘဲ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အမွတ္ သည္းေျခက ခပ္နည္း နည္းရယ္။

တေန႔ကပဲ တ႐ုပ္ႀကီးေယာကၡမသစ္စက္မွာ သြားေသာက္ၾကၿပီး ရန္ေတြျဖစ္ ... အကႌ်ခၽြတ္ႀကီး နဲ႔ သစ္စက္ ကေန ၂ မိုင္ေလာက္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ကိုဆုတို႔အိမ္ကို တေယာက္ထဲ ေရာက္လာလို႔ ကိုဆုက သူ႔ကို အိမ္ျပန္ဖို႔ ျမင္းလွည္း စင္းလံုးငွားေပးလိုက္ရေသးတယ္ေလ။

အဲဒီေန႔မွာပဲ ဆိုက္ကားေခါင္းခန္းမွာ “သားမွားၿပီအေမရဲ႕” လို႔ေအာ္ရင္း ပါသြားတဲ့သူ႔ကို လပ္ကီး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေန လွမ္းေတြ႕တဲ့ ဆင္ႀကီးတို႔အုပ္စုက မေခၚရဲလို႔ အသာေလး ၾကည့္ေနလိုက္ရတာတဲ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ အဲဒီဆိုက္ကားေနာက္ကေန သူ႔အေမက တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္လာတာဆိုပဲ။ သူတို႔သားအမိ အဲဒီပံုစံအတိုင္း လပ္ကီးေရွ႕ကေန ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားေနၾကတာတဲ့။

ေနာက္တေန႔မနက္က်ေတာ့ သူမဟုတ္သလို ..။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီအစီအစဥ္ကို ထပ္ဆြဲျဖစ္သြားတာ။

ဒီတခါေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔အဘြားက ဘယ္မွ သြားမေနနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ႀကိဳက္တာလုပ္ၾကတဲ့။ အရြယ္ ေတြကလည္း ႀကီးေကာင္ႀကီးမားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူျမင္လို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးတဲ့။ သူတို႔ထဲမွာ က်ဴရွင္ဆရာ တေကာင္လည္းပါတာဆိုေတာ့ မေတာ္ သူ႔တပည့္ေတြေတြ႕ရင္ အ႐ိုအေသ တန္မွာလည္း စိုးရေသးတယ္ေလ။ သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားက အျမည္းေတြ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေပး မယ္တဲ့။

သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားခမ်ာလည္း သားေယာက္်ားေလး ငေပြးသံုးေယာက္ရဲ႕ အေမနဲ႔ အဘြား ျဖစ္ေနေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္ပါတယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္ သူတို႔အေဖေတာ့ အိမ္မွာမရွိဘူးေပါ့။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ဆို ခြင့္ေစ့လို႔ စလံုးကို ျပန္ရေတာ့မွာမို႔လည္း အေမနဲ႔ အဘြားက ခြင့္ျပဳတာပါ။

အစပိုင္းကေတာ့ ဟုတ္လို႔ပဲ ...။ ရြာထဲက ထန္းရည္ကို ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးနဲ႔ တပံုးမွာထား တာ။ ထန္းေရေလးေသာက္လိုက္၊ ဖဲေလး႐ိုက္လိုက္နဲ႔ ... ဂစ္တာတီးတဲ့သူကတီးေပါ့။ ဟုတ္ေနတာေလ ..။

တရုတ္ႀကီးတို႔ လင္မယားက ေနာက္က်မယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသား။ က်ဴရွင္ဆရာကလည္း အတန္းၿပီးမွ လာႏိုင္မယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မိန္းမက ကေလးေမြးထားတာ ၃ လပဲရွိေသးတာ ဆုိေတာ့ သူ တေယာက္ထဲပဲလာမယ္တဲ့။ ေရာက္ေနၾကတာက ရခိုင္ႀကီးရယ္၊ ႏွဲတို႔လင္မယား ရယ္၊ တိုးႀကီးရယ္၊ ဖိုးသိုက္တို႔လင္မယားရယ္ေပါ့၊ အိမ္ႀကီးရွင္ ဝဏၰကေတာ့ အေပၚထပ္က သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားလုပ္ေပးသမွ် အျမည္းေတြကို ေအာက္ခ်ေပးရင္း သူ႔ ခ်စ္မမ အလာကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေပါ့။

ရခိုင္ႀကီးကေတာ့ ဒိုင္ခံ ဂစ္တာတီးသီခ်င္းဆိုပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြက အလွည့္က် ပိုကာဝိုင္းကို ဝင္ထိုင္ေနၾကတာ။ တိုးႀကီးနဲ႔ ႏွဲႀကီးရယ္ ဖိုးသိုက္မိန္းမ ဗိုက္ႀကီးရယ္ကေတာ့ ဖဲဝုိင္းက မထတမ္းပဲ။ ဖဲဝိုင္းျဖစ္ရတာက အဲဒီဗိုက္ႀကီးသည္ေၾကာင့္ပါ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်ဥ္ခ်င္းတပ္တယ္ ဆိုလားပဲ။

ႏွဲႀကီးမိန္းမ နပ္စ္မကေတာ့ ထန္းရည္ေတြ တခြက္ၿပီးတခြက္ေမာ့ၿပီး တဟားဟားရယ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္က ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိဘူး။ ထန္းရည္ကလည္း ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိဘူး ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝဏၰရဲ႕ မမေရာက္လာတယ္။ သူတို႔အားလံုး မူးလို႔မူးမွန္းမသိဘဲ မူးေနၾကၿပီ။ ဆိုးတာက ဝဏၰ ဘယ္ေလာက္မူးေနၿပီလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ အေသအခ်ာ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ မေျပာႏုိင္ဆုိ အားလံုးလည္း မူးေနတာကိုး။ ဝဏၰမမ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္သြားလဲေတာင္ မသိ လိုက္ၾကဘူး။

ေနာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးတို႔ လင္မယားေရာက္လာတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာလည္း ေရာက္လာ တယ္။ တရုတ္ႀကီးက ေရာက္လာတာနဲ႔ ထန္းရည္ပံုးကိုအရင္ၾကည့္တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာ ကေတာ့ စားစရာ အရင္ရွာတယ္။ သူက အစားသမား။

ထန္းရည္က မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ တ႐ုတ္ႀကီးက သိပ္စိတ္ညစ္ခံတဲ့သူမွမဟုတ္တာ။ ရြာဝကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ ျပန္ထြက္ၿပီး အျဖဴ တလံုးသြားဆြဲလိုက္တာပဲ။ တလံုးနဲ႔ မေလာက္ေတာ့ လည္း ေနာက္တလံုးေပါ့။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေႏွာင္းလာၿပီ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ က စလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းက ညေန ၄ နာရီဆိုေတာ့ အရွိန္ကဘယ္ေသးေတာ့မလဲ။ တ႐ုတ္ႀကီး က အားလံုးကို အမီလိုက္ဖို႔ အသည္း အသန္ႀကိဳးစားေနတယ္။ သူ႔ဖာသာႀကိဳးစား႐ံုတင္ မကဘူး သူ႔မိန္းမကိုပါ တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ သူ႔မိန္းမက တခြက္ဝင္တာနဲ႔ စရစ္ၿပီ။ အဲဒါကို အားလံုး သေဘာေတြက်ၿပီး ဝိုင္းရီေနၾကတာ။

အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ။ ဖဲဝိုင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ရခိုင္ႀကီးက တီးၿပီးဆို ... ဝဏၰရယ္ ႏွဲႀကီးမိန္းမ နပ္စ္မရယ္က ျမနႏၵာနဲ႔ ကလို႔ အဆင္ေျပေနတာ။ အားလံုးမူးေနၾကေတာ့ ဘာက ဘယ္လိုဘယ္လို စျဖစ္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးေလ။ တကယ္ကို မသိလုိက္တာပါ။

သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဝုန္းဆိုတဲ့အသံႀကီးပဲၾကားလိုက္ရတယ္။ အားလံုး မင္တက္မိေနတဲ့အခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ တေလာကလံုး႐ႈပ္ေထြးသြားေတာ့တယ္။

ခုနကေျပာတယ္ေနာ္။ ဘာကဘယ္လိုစျဖစ္တယ္ မသိဘူးလို႔။ ထပ္ေျပာဦးမယ္ တကယ္ကို ဘာက ဘယ္လိုစျဖစ္လိုက္မွန္း ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူး။

သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ... ဝဏၰက အိမ္ေပၚထပ္မွာ သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားကိုေကာင္းေကာင္း ျပႆနာ ရွာေနၿပီ။ မ်ိဳးစံု ေတြေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ေအာက္ကေကာင္ေတြ ေအးေအး ေဆးေဆး ဒီတိုင္းပဲေနလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီေပါ့။ မၿပီးဘူး ... ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ တ႐ုတ္ႀကီးတို႔ကလံုးဝ မရဘူး။ လူႀကီးေတြကို ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ကို ဆံုးမ ရမယ္ ... ဒီလိုမ်ိဳး။

ဘယ္သူမွ ဆြဲခ်ိန္မရလိုက္ဘူး ေပါင္ ၂၀၀ ေလာက္ေလးတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္း ႀကီးက အိမ္ေပၚထပ္ကို ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားၿပီး ဝဏၰကို တရစပ္ ဆြဲထိုးေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ဝိတ္တူ၊ ဂိုက္တူ ဆိုက္တူ က်ဴရွင္ဆရာက ေနာက္က ေျပးလိုက္သြား ၿပီး တ႐ုတ္ႀကီးကိုဆြဲေပမယ့္ ပိန္ေညာင္႐ိုးဝဏၰက မ႐ႈမလွ ခံေနရၿပီ။

အဲဒီမွာပဲ မထင္မွတ္တာေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္သြားလို္က္တာဆိုတာ။

ဝဏၰမ႐ႈမလွခံေနရေတာ့ ဝဏၰရဲ႕ ခ်စ္ေမေမနဲ႔ အဘြားက အလန္႔တၾကားေတြေအာ္၊ အဲဒါကို တ႐ုတ္ႀကီးကမသိဘဲ ဝဏၰလုပ္လို႔ေအာ္တယ္မွတ္ၿပီး ဝဏၰကို ပိုႏွိပ္စက္၊ တ႐ုတ္ႀကီးမိန္းမက အဲဒါကိုနားလည္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကို အတင္းသြားဆြဲ ...။

တ႐ုတ္ႀကီးမိန္းမ ေအးခိုင္ဆိုတာလည္း ၾကည့္ဦး ေပါင္ ၉၀ ေလာက္ပဲရွိတာ။ ျဖဴျဖဴေသးေသး ေလး။ တ႐ုတ္ႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ဆြဲလို႔ရမွာလဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုမသိဘမသိ အျပင္ကမူးၿပီးျပန္လာတဲ့ ဝဏၰအစ္ကုိ သူရက ဘာျဖစ္မွန္း ေသခ်ာမသိဘဲ ဝဏၰကို ဝင္ဆူေသးတယ္။ သူ႔ညီက ျပန္ေအာ္ေတာ့ ဝမ္းေတြနည္းၿပီး ငိုရင္း အိမ္နံရံမွာ ေျမျဖဴတခဲနဲ႔ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ထိုင္ေရးေနေတာ့တယ္။

ေအာက္ထပ္က ကြပ္ပ်စ္မွာ မဗိုက္က ပက္လက္လန္ေနၿပီ (ဗိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေမွာက္လို႔မရဘဲ ပက္လက္ပဲလန္တာ)။ ဝဏၰက တ႐ုတ္ႀကီးလက္ထဲက လြတ္တာနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို အေမာ တေကာေျပးဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္ တ႐ုတ္ႀကီးက ေအာက္ကို လိုက္လာျပန္ေရာ။ မဗိုက္လည္း ေရွာင္ႏိုင္မွ လြတ္မဟဲ့ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေဝးရာထေျပးရတာပါပဲ။

ေအာက္ထပ္က ကြပ္ပ်စ္မွာ တခါ ထပ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ၾကျပန္ေရာေလ။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ပက္လက္လန္သြားတဲ့ဝဏၰကို တ႐ုတ္ႀကီးကဝင္လံုးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖိုးသိုက္လည္း ဝဏၰေပၚက တက္ဖိၿပီး ေပါင္ၿခံကို ဝင္ထိုး၊ တ႐ုတ္ႀကီးကိုလည္း အတင္းဝင္ထိုး လုပ္ပါေလ ေရာ။ တကယ္က ပံုမွန္ဆိုရင္ ဖိုးသိုက္က ေပါင္ ၁၁၀ ေတာင္ရွိတာမဟုတ္ဘူး တ႐ုတ္ႀကီးကို ဘယ္ႏိုင္လိမ့္မလဲ။ သူလည္း အေျခအေန႐ႈပ္ေထြးေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဝင္ႀကိတ္ရ တာ။

ရခိုင္ႀကီး ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံက ငိုေနၿပီ။ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ပဲခူးက ... ဝဏၰနဲ႔စင္ကာပူမွာခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ သူက ဝဏၰဆီ ဘာလာလုပ္တယ္ မသိဘူး။ ဧည့္သည္လည္း ဝ႐ုန္းသုန္းကား ဇာတ္လမ္းေတြၾကား ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ေဘးခ် ငူငူေလးရပ္ေနရွာတယ္။

အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းပါ့။ ဝဏၰေပၚ တက္ဖိလံုးေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ေအးခိုင္က အတင္းဝင္ဆြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးက ႐ုန္းလိုက္ေတာ့ ေအးခိုင္ရဲ႕ရင္ဗတ္ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ေအးခိုင္ ၾကမ္းေပၚကို ေခြေခြေလး ျပဳတ္က် သတိလစ္ သြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ အားလံုး မီးကိုေရနဲ႔ၿငိမ္းလိုက္သလို ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးကို က်ဴရွင္ဆရာက ၿခံျပင္ဆြဲေခၚထုတ္သြားတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ နပ္စ္မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တ ရက္ သူ႔ရဲ႕ က႑ေရာက္လာၿပီဆိုတာ သိၿပီး အလုပ္စတယ္။ သူ႔ေယာက္်ားနဲ႔ ဖိုးသိုက္ကို ေအးခိုင္ကို အိမ္ေပၚမတင္ဖို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးတယ္။

အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုခိုင္းရမလဲ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွွာ အားလံုးထဲမွာ လံုးဝမမူးတာ ဆိုလို႔ ဝဏၰရဲ႕ ညီအငယ္နႏၵပဲရွိတာေတြ႕ရေတာ့ စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ေတာင္းၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ဘာေတြမွန္းမသိ ခ်ေရးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ နႏၵကို “သြား ေဆးဆိုင္မွာ အဲဒါသြားဝယ္ေခ်” လို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။

စက္ဘီးနဲ႔ အျပင္က ကမန္းကတန္းျပန္ေရာက္လာတဲ့ နႏၵဆီက အထုပ္ကို ေျဖၿပီး နပ္စ္မက နပ္စ္မ အလုပ္စတင္ပါေတာ့တယ္။ သြက္လိုက္ျမန္လိုက္တာမွ ... မူးေနတယ္လို႔ကို မထင္ရ တာ။ ေဆးထိုးအပ္ ျပင္ဆင္တာက အစ ေဆးစုပ္ယူတာအဆံုးေပါ့။ ေအးခိုင္တင္ပါးထဲ ေဆးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ေကာင္မေလး သတိျပန္လည္လာတာပါပဲ။

ေအးခို္င္ သတိျပန္လည္လာေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနျပန္ ေကာ။ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္လုိ႔။ ဝဏၰကလည္း ခုေတာ့ သူမဟုတ္သလို ဝါေတာ္ ရွစ္ဆယ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးစတိုင္နဲ႔ သူ႔အေမခူးခပ္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို ေအးရာေအးေၾကာင္း စားေနၿပီ။

သူ႔ဧည့္သည္ကို ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံကဧည့္ေထာက္ခံ စကားေျပာထားရတယ္။ အဲဒီဧည့္သည္က ညအိပ္မွာေလ။

အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးကို ဖိုးသိုက္က ကန္ႏိႈးတာေတာင္ မႏိုးဘူး။ ႏွဲႀကီးပါဝိုင္းကန္မွ ႏိုးတာ။ အားလံုးၿငိမ္သြားမွ သူတို႔ တိုးႀကီးကို သတိရေတာ့တယ္။ ဖဲသမားေလ ... ဝ႐ုန္း သုန္းကား စျဖစ္ကတည္းက ဝိုင္းက ပိုက္ဆံေတြယူၿပီး ထေျပးၿပီ။ ေနာက္မွေျပာတယ္။ အက်င့္ပါေနလို႔တဲ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္မခ်လို႔တဲ့ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။

ဖဲဝိုင္းက ဘယ္သူႏိုင္လို႔ ဘယ္သူ႐ႈံးမွန္းမသိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ သူတို႔တသိုက္ ညလံုးေပါက္ ဖြင့္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထမင္းေၾကာ္သြားစားေတာ့ ည ၁၀ နာရီေတာင္ ထိုးလုၿပီ။

ဝဏၰကိုေတာ့ ဧည့္သည္ရွိလို႔ပါဆိုၿပီး အတင္းေဖ်ာင္းဖ် ထားခဲ့ရတယ္။ လမ္းမွာ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ေအးခိုင္တို႔ ရန္သတ္ၾကေသးတာေပါ့။ ကြဲမယ္ကြာမယ္ ဘာညာေတာင္ ျဖစ္ေသးရဲ႕။ ဟုတ္တာ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။

မဗိုက္ကေတာ့ ဒီလူေတြၾကား ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ေပါ့။

အဲဒီေန႔က ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတဲ့ ဝဏၰတို႔အိမ္ေရွ႕ကေန ႏွဲႀကီးအေဖ ဦးျမဟန္ ျဖတ္သြား ေသးတယ္တဲ့။ သူလည္း ေထြေနတာ။ အဲဒီအိမ္ထဲ သူ႔သားနဲ႔ေခၽြးမ ေသာင္းက်န္းေနတာ မသိရွာဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သားကိုေမးသတဲ့ ...

“ေဟ့ေကာင္သားႀကီး ဝဏၰတုိ႔အိမ္မွာ ဘာပြဲလည္းမသိဘူးလုပ္ေနတယ္ကြ။ မင္းတို႔ မသြားဘူးလား” တဲ့။ ႏွဲကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ “ဟုတ္လား မသိဘူးအေဖ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ေနာက္တေန႔မနက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ညကအေၾကာင္း စၿမံဳ႕ျပန္ၾကတာေပါ့။ က်ဴရွင္ဆရာက တ႐ုတ္ႀကီးကို ဆံုးမေတာ့ တရုတ္ႀကီးက “ငါ ဘာလုပ္လို႔လဲ ကြ” တဲ့။

ခဏေနေတာ့ ဝဏၰေရာက္လာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္မလာဘူး။ ဆိုက္ကားနဲ႔။ ဆိုက္ကား ေပၚက ဆင္းေတာ့ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖစ္ေနတယ္။

“ညတုန္းက ဘာေတြျဖစ္လဲ မသိပါဘူးကြာ။ ငါ့ေပါင္ၿခံက ေတာ္ေတာ္ေအာင့္ေနတာ” တဲ့။

အကြက္ပဲဆိုၿပီး တြယ္ခဲ့တဲ့ ဖိုးသိုက္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာက ထပ္ ဆံုးမရျပန္တယ္။ ဝဏၰရာ မင္းလည္း ငယ္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ အေမနဲ႔အဘြားကို သနား သင့္ၿပီ ... ဘာညာ ေပါ့ေလ။ ဝဏၰက ဘလက္ေကာ္ဖီတခြက္ လို႔လွမ္းမွာၿပီး က်ဴရွင္ဆရာကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္တယ္။ အရမ္းကို ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔တဲ့ သူေတာ္စင္ အၾကည့္ေလးနဲ႔ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္တယ္ “ငါဘာလုပ္မိလို႔လဲကြ” တဲ့။

တ႐ုတ္ႀကီးေကာ ဝဏၰေကာ ေမးတဲ့ပံုစံက တပံုစံထဲ။ သူတို႔တကယ္ကို ဘာမွမသိလို႔ ေမးတဲ့ပံု။ ဆံုးမမိတဲ့သူကပဲ ျပန္ေတာင္းပန္ရမလို .... ။ ေျပာသားပဲ အစကတည္းက။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္မွာပဲ လို႔ ... ။










tag 6

Ten Things I Hate About Myself

တက္ဂ္မ်ား အေဖာ္နဲ႔အေပါင္းနဲ႔မ်ားလာတတ္သလား မသိပါဘူး။ တေန႔ကပဲ ကာတြန္းကားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တက္ဂ္ ေရးၿပီးတယ္။ ဒီေန႔ တစက္မွမၿငိမ္တဲ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္က တက္ဂ္တယ္တဲ့ စီပံုးမွာလာေအာ္တာေလ ... အေၾကာင္းအရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြား တယ္။ ဟိုတခါေရးရတဲ့ မေသခင္ ၁၀ ရက္အလိုထက္ေတာင္ ညစ္ေသး ..။ ၾကည့္ပါဦး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းရျခင္းအေၾကာင္းရင္း ၁၀ ခ်က္တဲ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မုန္းတာေတြ ရွိေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အခ်က္ေတြက ျပန္ေတြးဖို႔ ... ခ်ျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တာ ေတြ ... အင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမးရွိၿပီဆိုေတာ့ အေျဖ ရွိရေတာ့မေပါ့ ...။

၁။ လူလည္အရမ္းက်တတ္လို႔
မွတ္ခ်က္။ ။ လည္ေပမယ့္ ကတံုးေပၚေတာ့ ထိပ္မကြက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ တေယာက္ကေတာ့ က်မလူလည္က်တာ ေတာ္ေတာ္သိတယ္။ နင္က တံုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ လူလည္မတဲ့ ဟီးဟီး။

၂။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔မုန္းတယ္။
လက္ထဲမွာ လကုန္ထိသံုးစရာ က်ပ္ တေထာင္ေတာင္ မျပည့္ေတာ့တဲ့ အေနအထား ...လကုန္ဖို႔က ၁၀ ရက္ေလာက္လိုေသးတာကို လကုန္ထိသံုးဖု႔ိ တေသာင္းေက်ာ္ပဲက်န္ေတာ့လို႔ လာညည္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို သူညည္းသမွ် နားေထာင္ေပးၿပီး လက္ဖက္ရည္ေတာင္ တိုက္လႊတ္လိုက္ေသးတာ။ ဟဲဟဲ ေခ်းၾကပါဦး။

၃။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလူႀကီးေတြကို အေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္လို႔။
အဆင့္အတန္း ခြဲျခားတယ္ ဆိုပါေတာ့ :P (ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ေပါင္းပါတယ္) အဲဒီေတာ့ က်မေပါင္းတဲ့လူႀကီးေတြက ေတာ္ေတာ္ ခင္လို႔လို႔သာ မွတ္ေပေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေပတံနဲ႔ကိုယ္တိုင္းၿပီး အိုင္က်ဴနိမ့္တယ္ထင္တဲ့သူေတြကိုလည္း ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာင္ စကား မေျပာခ်င္ဘူး (အညင္ကတ္စရာႀကီးေနာ္) အဲလို ခဏခဏ ျဖစ္တတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းပါတယ္။

၄။ ေတြေဝတတ္လို႔။
လမ္း ၂ လမ္းေတြ႕ၿပီဆိုပါေတာ့ ... ဘယ္လမ္းကိုသြားမယ္ဆိုတာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္တဲ့ထိ မေဝ ခြဲႏို္င္ဘူး။ အခ်ိန္ေစ့တဲ့အခါ ႀကံဳရာတခုကို မွားမွားမွန္မွန္ အျမန္ေရြးလိုက္ရေရာ။

၅။ အစၾကမ္းလို႔။
ခင္မိရင္ အစသန္တယ္။ တဖက္လူက ႀကိဳက္လား မႀကိဳက္လားမသိ လႊတ္ကနဲ ပါးစပ္က စ မိၿပီး ဘရိတ္အုပ္ဖို႔ အၿမဲေနာက္က်။ ျပန္ေတာင္းပန္ရတာ အခါခါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိတယ္ သို႔ေသာ္ ျပင္လို႔မရ။

၆။ အပ်င္းႀကီးၿပီး အလုပ္အေႂကြးထားတတ္လို႔
ျပင္ဖို႔ႀကိဳးစားတာ ၁၀ တန္းမေျဖခင္ ကတည္းကပဲ။ အင္းခုဆို အႏွစ္ ၂၀ ရွိၿပီေပါ့ေလ။ အသားက ေတာ္ေတာ္က်ေနၿပီ။ ရေတာ့ဘူး :P လုပ္စရာရွိတာကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္မွ အၿမဲလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အလုပ္ကိုေရႊ႕တာေပါ့။ စာမူေတာင္းရင္ ေဖာင္ပိတ္ခါနီး တနာရီေလာက္ အလိုက်မွ အသည္း အသန္ေရးေပးတာ။ မ်က္ႏွာေတာ့အပ်က္မခံဘူး။ သို႔ေသာ္ ေတာင္းတဲ့သူက ၂ ေယာက္ေလာက္ တၿပိဳင္ထဲျဖစ္ရင္ ေတၿပီ။ (အေမ့ေလနဲ႔ေျပာရရင္ နင္ကေတာ့ေလ မိတူး ေခ်းယိုခါနီးမွ ေခ်းခံတြင္းေပါက္ရွာ သိလား)

၇။ အားနာၿပီး ကတိေပးလြယ္တတ္လို႔
အေပၚမွာေျပာသလိုေပါ့ ကိုယ့္ဝန္နဲ႔အား မွ်လား မမွ်လားမသိ ... သူမ်ားက တခုခုလုပ္ခိုင္းရင္ ရမယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ (သေဘာေကာင္းတယ္လို႔ကလည္း အထင္ခံခ်င္ေသးတာ)။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကိုေရႊ႕ ... အခ်ိန္ကပ္မွလုပ္ေပး ... မအိပ္မစားေတြျဖစ္။ ပင္ပမ္း။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို သိပ္မုန္းတာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္။ သို႔ေသာ္ အားနာေတာ့လည္း လုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ကတိက အၿမဲေပးမိျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ သံသရာကလည္ေနတာ။

၈။ မၾကည္ရင္မၾကည္သလို ျပႆနာလုပ္တတ္လို႔
အားနာတတ္ေပမယ့္ မၾကည္ရင္ေတာ့ ကပ္ဖဲ့ၿပီး ဂ်စ္ေနတတ္လို႔ .. ခင္တဲ့သယ္ယင္းေတြဆို စိတ္ညစ္တယ္။ ဥပမာ - က်မ မေနခ်င္တဲ့ ေနရာတခုမွာ တေယာက္ေယာက္က ေပရွည္ေနလို႔ ေနရၿပီဆိုရင္ အားမနာတမ္း ဂ်ီက်တာ။ ရစ္တာေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ႕ဆို နင္က သေဘာေကာင္း သလိုလိုနဲ႔ အေၾကာင္းသိမွ ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာရွာတာပါလားလို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ရစ္လဲဆိုတာကေတာ့ သူမ်ားငိုခ်င္လာေအာင္ကို ရစ္တာပါ (ဒါကလည္း ခင္မွပါ ဟီဟိ)

၉။ မ်က္ရည္လြယ္တတ္လို႔
လူမ်ားေရွ႕မွာ မ်က္ရည္က်ရမွာ ရွက္သေလာက္ လြယ္လိုက္တဲ့မ်က္ရည္ဆိုတာ။ ထစ္ခနဲရွိ က်ၿပီ ... ။ မုန္းတယ္။

၁၀။ ႏွာေခါင္းပြလို႔
မရွိေတာ့ဘူး ဟန္သစ္မၿငိမ္ရဲ႕။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့လို႔ ကိုယ့္ႏွာေခါင္းပဲ ကိုယ္ ရမယ္ ရွာလိုက္ရေတာ့တယ္။ တကတည္း .. က်ဳပ္အေၾကာင္းေတာ့ လူသိကုန္ပါၿပီ။ ကဲ ဆက္တက္ဂ္မယ္ ... မရဘူး ဒီတခါေတာ့ အလြမ္းဓာတ္ခံေလးေတြ ရွိမယ္ထင္ရတဲ့ အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီးေတြ ေမာင္ ညီမေလးေတြကို တက္ဂ္ပစ္မယ္ လာထား ၁။ အစ္ကိုႀကီးေအာင္သာငယ္ ၂။ အစ္မခင္မင္းေဇာ္ ၃။ အစ္မေမၿငိမ္း ၄။ ကိုဇာနည္ ၅။ ေမာင္ေလးေကာင္းကင္ကို ၆။ ညီမေလးပန္ဒိုရာ .၇။ ေမာင္ေလး ၿဖိဳး.. ဒန္တန္႔ဒန္ .. အားတာနဲ႔ ေရးေပးပါဗ်ိဳ႕။

အမွတ္တရရက္စြဲမ်ား ၃

အလွဆံုးအိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကိုေျပာပါဆိုရင္ ... က်မ အတြက္ေတာ့ ငယ္ဘဝကိုပဲ ညႊန္းရလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ ...။ က်မတင္ မကဘူး ဘယ္သူမဆို ငယ္ဘဝကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ရႊန္းလက္ေနတဲ့ ေရႊေရာင္ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ သာယာ လွပေနပါလိမ့္မယ္ ...။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔အားလံုး ဝါဂြမ္းေတြလို .. တိမ္စိုင္ေတြလို ျဖဴစင္ေနမွာပါ။ ဝမ္းနည္းျခင္းဆိုတာ ရွိရင္ေတာင္ ခနတာ ခံစားၿပီး ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးဘဝကို က်မတို႔အားလံုး ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ အဲဒီကေလးဘဝကေလးကို မၾကာခန ျပန္ျပန္ သြားမိတယ္ ... သြားမိတိုင္းလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရပါတယ္ ...။
*
ဆက္သနာ့ရိ ... ေသေသာေခြး

သူငယ္တန္း စတက္တက္ခ်င္း အမွတ္တရတခုကေတာ့ က်မတို႔အိမ္မွာ လာေနတဲ့ မနာေယာ ဆိုတဲ့ အစ္မႀကီး ရြာျပန္သြားတာပါ။ သူက လားဟူလူမ်ိဳး နာ ဆိုတာ လားဟူလို မ ေပါ့။ သူ႔နာ မည္က မေယာ.. သို႔ေသာ္ က်မတို႔က မနာေယာလို႔ေခၚတယ္။ သူက က်မ မေမြးခင္ကတည္း က အိမ္မွာလာေနၿပီး ေက်ာင္းတက္တာပါ။ သူျပန္တဲ့အခိ်န္မွာ ဆယ္တန္းလည္း ေအာင္ၿပီးၿပီ၊ အလုပ္ေတာင္ ဝင္ေနပါၿပီ။ သူ႔အိမ္က လူမ်ိဳးကြဲေတြနဲ႔ ရသြားမွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီး ျပန္လာေခၚသြား တာ။ ေမေမတို႔လည္း စိတ္မေကာင္းၾကသလို သူလည္း မျပန္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မိဘေတြ ရဲ႕ သေဘာထားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ ျပန္သြားတယ္။

ျပန္ခါနီးမွာ က်မေက်ာင္းတက္ဖို႔ လြယ္အိတ္ကေလး တလံုး လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးသြားတယ္။ အစိမ္းေရာင္ေလးပါ။ ျပန္ခါနီးမွာ က်မကို သူဖက္ငိုတယ္။ က်မလည္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေပမယ့္ သူ႔ကိုဖက္ၿပီး ငိုခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔က်မ ေနာက္ပိုင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ စာ အဆက္အသြယ္ ရွိခဲ့တယ္။ တကယ့္ညီအစ္မ အရင္းေတြလိုပဲ။

သူ ရြာျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔အိမ္က သူတို႔ရြာသား မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေလး တေယာက္နဲ႔ ေပးစားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ရြာမွာ မူလတန္းျပလုပ္ေနတယ္။ သိပ္သနား စရာ ေကာင္းတဲ့ မနာေယာပါ။ သူ႔ခမ်ာ အလယ္တန္းျပေတြ အထက္တန္းျပေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဆရာျဖစ္သင္တန္းေတြတက္ စာေမးပြဲေတြေျဖ ... အဲလိုလုပ္ခ်င္တယ္လို႔ က်မကို ေရးတဲ့ စာတိုိင္းမွာ ထည့္ေရးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစာေမးပြဲေျဖမယ့္အခ်ိန္တိုင္းဟာ သူ ကေလးေမြး ရမယ့္ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ တိုက္တိုက္ေနတယ္။

သူက တႏွစ္တေယာက္ ကေလးေမြးပါတယ္။ သားဆက္ျခားဖို႔တို႔ ဘာတို႔ ဒီေခတ္မွာလို ပညာ ေပးမယ့္သူလည္း မရွိေသးပါဘူး။ သူ႔စာထဲမွာ စာေမးပြဲလာေျဖရင္း က်မတို႔ဆီလာလည္မယ္ လို႔ ေရးေပမယ့္ သူနဲ႔က်မတို႔ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ မႀကံဳခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ငါးေယာက္ ေျမာက္ သမီးမိန္းကေလး ေမြးရင္း မီးတြင္းထဲမွာ ကြယ္လြန္သြားလို႔ပါ။ က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ မေမ့ႏိုင္စရာ လူတေယာက္အျဖစ္ ပါဝင္ေနလို႔ မနာေယာ အေၾကာင္းေလး ထည့္ေျပာရတာပါ။

ေနာက္ထပ္ ငယ္ဘဝမွာ မေမ့ႏိုင္စရာ တဦးကေတာ့ က်မကို ထိမ္းခဲ့တဲ့.. က်မတို႔က အန္တီႀကီး လို႔ေခၚတဲ့ ကုလားမ အပ်ိဳႀကီးပါ။ သူက က်မကိုသိပ္ခ်စ္တယ္။ ဆာရီအၿမဲဝတ္တဲ့ အန္တီႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာက သိပ္ကိုၾကည္လင္တာပဲ။ သူကအိႏၵိယလူမ်ိဳး ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ (အာရ္စီ ေပါ့)။

က်မသိပ္ငယ္ေသးတဲ့ သူငယ္တန္း၊ တတန္း ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေမေမတို႔ အလုပ္ သြားတဲ့အခ်ိန္ အန္တီႀကီးနဲ႔ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အန္တီႀကီးက ကုလားေလးေတြကို ကုလားစာ သင္တဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္တယ္ေလ။

အိမ္ေတြမွာ လိုက္သင္တာပါ။ အဲလိုေတြ သူ စာသြားသင္ရင္ က်မက သူ႔ေနာက္က တ ေကာက္ေကာက္ ဆာရီစဆြဲၿပီး လိုက္တာပဲ။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ ကုလားေတြ စုေနတဲ့ ရပ္ကြက္ ေတြရွိတယ္။ ဟိႏၵဴေတြ၊ ခရစ္ယာန္ေတြေပါ့။ အဲဒီရပ္ကြက္ေတြက ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္း ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အိမ္ကေလးေတြက ေျမႀကီးအိမ္ေလးေတြေလ ... သိပ္ေအးတာပဲ။ ဓနိမိုး ထရံကာၿပီး ရႊံနဲ႔ႏြားေခ်းမံထားတဲ့ အခင္းက ေျပာင္လက္ေနတာ။

အန္တီႀကီးကစာသင္ ... က်မက တေရးတေမာအိပ္။ တခါတေလ ... အနီးအနားမွာ ေလွ်ာက္ ကစား။ ေညာင္သံုးပင္လို႔ ေခၚတဲ့ ခရစ္ယာန္သခ်ႋဳင္းနားမွာ သြားသင္ရတဲ့ ေန႔ေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ စရာေကာင္းတယ္။ သူစာသင္ေနတုန္း အနီးအနားက ျမယာပင္ေလးေတြမွာ ခ်ဥ္ျဖဳန္းျဖဳန္း ျမယာသီးမွည့္ေလးေတြ ခူးစား၊ ၿပီးေတာ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ကုလားမေလးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပးေဆာ့၊ ေမာရင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့အိမ္ကေလးထဲ ဝင္အိပ္။ ညေနေစာင္းမွ အန္တီႀကီးနဲ႔အတူ ေတာကားႀကီးစီးၿပီးျပန္ေပါ့။

တခါတေလ က်မက သူသင္တဲ့နားသြားထိုင္ ေငးေမာ ... ကုလားစာေတြ လိုက္ရြတ္ .. ကုလား ကႀကီး ခေခြးေတြ လိုက္ေရး ... “အာရီး၊ စစ္သရီး၊ နာနား၊ ေမာဝနား ...” “ရီးနာ့ကရီး .. ဘာဟင္းခ်က္လဲ” “ပါးရပူးကရီး ... ပဲဟင္းေပါ့” “ျမီးနိကရီး ... ငါးဟင္း” ေနာက္ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနတာ တခုက “ဆက္သနာ့ရိ .. ေသေသာေခြး” တဲ့။ က်န္တာေတြ ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးေလ။

ေဒပါဝါလီေန႔လို ... ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြမွာဆို သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ မုန္႔အခ်ိဳေတြ ဆိုတာေအာတိုက္ပဲ။ အဝစားယံုတင္မကဘူး အိမ္ကိုပါ အမ်ားႀကီးထည့္ ေပးလိုက္ ေသးတာ။ ေနာက္ေတာ့ အန္တီႀကီးတို႔ အာရ္စီ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ပြဲေန႔ေတြဆိုရင္ လည္း သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ထမင္း႐ံုႀကီးေတြနဲ႔ ထမင္းေကၽြးတာေလ။ အဲဒီမွာ က်မ ငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားတတ္သြားတာေပါ့။

ေရစင္ေအာင္ေဆးထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ စိမ္းစိမ္းကို ေရွ႕မွာလာခ် ... ၿပီးရင္ ထမင္းပူပူကို သံပုဂံျပားနဲ႔ေကာ္ၿပီး ပံုေပး၊ တေယာက္က ငွက္ေပ်ာဖက္ေထာင့္ေလးမွာ ဆားပံုေလးလိုက္ပံု၊ ေနာက္တေယာက္က ဘာလီပံုးႀကီးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ပဲဟင္းပူပူကို လာဆမ္း (မဆလာနံ႔ေလး ခုေတာင္ သင္းေနေသးသလိုပဲ)၊ ေနာက္တေယာက္က ဘာဂ်ီေၾကာ္လို႔ေခၚတဲ့ ေဂၚဖီနဲ႔အာလူး ေၾကာ္ထားတာေလးပံု၊ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ျဖစ္ျဖစ္ မန္က်ည္းမွည့္ ေထာင္းျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ပံုေပး ... အဲဒါကို လက္နဲ႔ အားရပါးရ စားေပေတာ့။ က်မအႀကိဳက္ဆံုး ကေတာ့ ခ်ဥ္တင္တင္နဲ႔ မလုပ္တံနီ ဟင္းခ်ိဳပါ။ အဲဒါကို စတီးခြက္ေလးနဲ႔ လာခ်ေပးတာေလ။

ၿပီးသြားရင္ အဲဒီငွက္ေပ်ာဖက္ေပၚမွာပဲ သာကူျပစ္ျပစ္ကို အခ်ိဳပြဲအေနနဲ႔ လိုက္တင္ေပး ေသးတာ၊ ပါပရာေၾကာ္ ႂကြပ္ႂကြပ္နဲ႔တြဲစားရတာေလ။ အမယ္ ... ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ ျပန္႔ျပန္႔ႀကီးနဲ႔ သာကူကို ေဘးက်မသြားေအာင္ လက္နဲ႔စားတာကိုက ပညာေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ခက္တာ :P

မယ္ေတာ္မာရီ ႐ုပ္တုလွည့္တဲ့ ေန႔ေတြမွာဆို ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေကာ္ဖီတိုက္ ေသးတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုတာက ေကာ္ဖီၾကမ္းလို႔ က်မတို႔ေခၚတဲ့ ဘလက္ေကာ္ဖီကို ခ်င္းရယ္ ထန္းလွ်က္ရယ္နဲ႔ေဖ်ာ္တာပါ။ ပူပူ ေမႊးေမႊး ခ်ိဳခ်ိဳ ခါးခါးေလးေပါ့။

အန္တီႀကီးက တခါတေလ က်မတို႔အိမ္မွာ ဟင္းေတြဝင္ခ်က္ေပးတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူခ်က္ ေပးတဲ့ ဂဏန္းဟင္းကို က်မခုထိမေမ့ဘူး။ ေမေမက ဂဏန္းဟင္း ဘယ္ေတာ့မွ မခ်က္ ဘူးေလ။ အရွင္ေတြကိုင္ရလို႔တဲ့။ အန္တီႀကီးခ်က္ေကၽြးမွ က်မတို႔စားရတာ။ အန္တီႀကီး တပည့္ေတြေနတဲ့ ကမ္းနားပိုင္းမွာကလည္း ဂဏန္းေတြ အလြန္ေပါဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ ႀကိဳက္မွန္းသိေတာ့ အန္တီႀကီးက ဝယ္ဝယ္လာခဲ့တာ ... က်မတို႔ႀကီးတဲ့ အထိပါပဲ။

အန္တီႀကီးက က်မအဘြားရဲ႕ ၿခံဝင္းထဲမွာ အိမ္ေသးေသးေလးေဆာက္ၿပီးေနတာေလ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြက ႀကီးတဲ့ထိ အားရင္ သူ႔ဆီသြားလည္တာပဲ။ က်မကို ထိန္းခဲ့သလို က်မေမာင္ ကိုရဲေလးကိုလည္း တခါတေလ ထိန္းပါတယ္။ ခုေတာ့ အန္တီႀကီး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ၈၈ အေရး အခင္းအၿပီး ညမထြက္ရအမိန္႔ေတြ ထုတ္ထားတဲ့ကာလမွာ သူ႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ တူရဲ႕ လက္ထဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို က်မအဘြားက အန္ေထာ္နီမာႀကီးလို႔ေခၚတယ္။ အဘြားက ကုလားစကားလည္းတတ္ေတာ့ အန္တီႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။

က်မအဘြားမွာ အဲလိုပဲ ေခၚယူေမြးစားထားတဲ့ ေမြးစားသားသမီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြပါ။ အဘြားကို က်မတို႔ေျမးေတြက မာမီႀကီးလို႔ ေခၚတယ္။ မာမီႀကီးက က်မွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ တေခါင္းလံုးျဖဴေဖြးေနၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္လွတယ္။ အသက္ ၈၀ ေလာက္အရြယ္မွာ လံုးဝ ခါးမကံုးဘူး။

မာမီႀကီးက အျပင္သြားခါနီးမွာ အၿမဲတမ္း ေျမးတေယာက္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး သူဝတ္ထားတဲ့ ထမီနဲ႔ အကႌ်လိုက္ရဲ႕လားလို႔ ေမးတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္ၿပီဆို ေရေမႊးန႔ံေလး တသင္းသင္းနဲ႔။ က်မမွတ္မိတဲ့ အရြယ္ထိ မာမီႀကီးက သိုးေမႊးထိုးတုန္း။ ေျမးေတြအတြက္ အကႌ်ေလးေတြ ဦးထုပ္ေလးေတြေပါ့။

ၿပီးေတာ့ ခရစၥမတ္စ္ဆိုရင္ မုန္႔ေတြသူ႔ဖာသာသူ လုပ္တယ္။ ကာရ္ကာရ္ လို႔ေခၚတဲ့ဂ်ံဳေက်ာ္ ေတြ၊ ဒိုဒိုးလုိ႔ေခၚတဲ့ မုန္႔ကလားမေတြ ေနာက္ ... ေရႊၾကည္ဆႏြင္းမကင္းေပါ့။ က်မ လက္ဆင့္ကမ္း လုပ္တတ္တာ တခုက ပန္းေဂၚဖီသနပ္ပါ။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ သင္ထားတာ။

ခရစၥမတ္လို၊ မာမီႀကီးေမြးေန႔လို၊ ဒယ္ဒီႀကီးေသတဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔လိုဆို မာမီႀကီးတို႔ အိမ္မွာ အမ်ိဳးေတြေကာ မာမီႀကီးရဲ႕ ေမြးစားသားသမီး ေတြေကာ စံုလို႔။ က်မတို႔ကေလးေတြ သိပ္ေပ်ာ္ ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။

မွတ္မွတ္ရရ မာမီႀကီး ၈၅ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ႏွစ္မွာ က်မဦးေဆာင္ၿပီး ဗမာျပည္မွာရွိတဲ့ ေျမးေတြ အားလံုးဆီက တေယာက္ တက်ပ္ေကာက္ ... ေမြးေန႔ကိတ္ႀကီးတခု လက္ေဆာင္ ေပးပါတယ္။ ေျမးဘယ္ေလာက္ မ်ားသလဲ ဆိုရင္ တေယာက္ တက်ပ္နဲ႔တင္ ေမြးေန႔ကိတ္ အႀကီးႀကီး ရပါတယ္။ အဲဒါ ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ေနတဲ့ ေျမးေတြ မပါေသးဘူး ...။

အမ်ိဳးေတြ စံုၿပီဆိုရင္ ေပ်ာ္ၾကတဲ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ကစားနည္းေပါင္းစံုကို ကစားရင္း .... အိမ္ေဘးက ငုပင္ေပၚက ေရႊပိုးေကာင္ေလးေတြကို ဖမ္းရင္း ... လူႀကီးေတြ လုပ္သမွ် မွတ္သားရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾကရ တာပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ေတြသိပ္လွတယ္ ..။ အပူအပင္ကင္းခဲ့တယ္ ... အညႇိဳးအေတး မရွိဘူး .. အာဃာတ ဆိုတာလည္း မရွိ ... ။

က်မတို႔ ဆိုးေတ သမွ် ခြင့္လႊတ္ၿပံဳးကေလးၿပံဳးရင္း ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ အန္တီႀကီးရဲ႕ တဲငယ္ေလးထဲ အေမာဝင္ေျဖရင္း... အန္တီႀကီးေကၽြးတဲ့ မုန္႔ေတြစားရင္း... ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြ ... သတိရမိပါရဲ႕ ....။ ဆက္ ေရးုပါမယ္ ....
။ ။

tag 5

မေန႔မနက္က မယ္နန္းညီက ၿခိမ္းေျခာက္တယ္ .... တခုတက္ဂ္မယ္ေနာ္တဲ့ ... ၿပီးေတာ့ ေနာက္မွာ ဟီဟိ ဆိုတာကပါေသး။ အလုပ္႐ႈပ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ ဒီကေလးမ ဘာပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ တက္ဂ္ခ်င္လည္း တက္ဂ္ေပါ့ ... ဒီလိုနဲ႔ ညဘက္က်ေတာ့ ေမာင္ဗီလိန္ကလာျပန္တယ္ .. လာမည့္ ၆ နာရီအတြင္း အင္အား အသင့္အတင့္ ရွိေသာ တက္ဂ္တခု လာဖြယ္ရွိတဲ့။ ဟာ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္မ႐ိုးဘူးလို႔ စဥ္းစား ေနတုန္း ဖိုးဂ်ယ္တေယာက္က တခါလာျပန္တယ္ သူ႔ဆီကိုလည္း အဲလိုပဲလာေျပာတယ္တဲ့။ ေပ်ာ္တယ္ ဆိုပဲ။ သတိျပန္ေပးလိုက္ရတယ္ သိပ္မေပ်ာ္ေနနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြ မဟုတ္တာ ႀကံစည္ေနပံုရတယ္လို႔ ...။ ဒီေန႔က်ေတာ့ တက္ဂ္လိုက္ၿပီတဲ့ လာေျပာလို႔ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ပါပဲ မတရားသျဖင့္ ၿပိဳင္တူ တက္ဂ္ထားလိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြား တယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးကာတြန္းကားတဲ့ ...။ ဒါမ်ဳိးကေတာ့ တူးတူးသာတို႔က လာထားပဲ။ ကာတြန္းကား ေတြကို မလြတ္တမ္းၾကည့္ထားတာ ဘယ္ရမလဲ။ သူတို႔ မတရားသျဖင့္ တက္ဂ္ထားတာကို ကိုယ္က တရားသျဖင့္ ျပန္ေရးေပးလိုက္မယ္။ လာေလေရာ့ ... မယ္နန္းညီနဲ႔ ေမာင္ဗီဗီေရ ... ညည္းတို႔ တက္ဂ္ထားတဲ့ တျခားသူေတြက ဘာေတြေရးမလဲဆိုတာ ေနာက္မွၾကည့္ေတာ့မယ္။ တူရင္လည္း အႀကိဳက္ခ်င္းတူတယ္ပဲ မွတ္လိုက္ေတာ့ေဟ့ ... ေရးၿပီေနာ္ ...။
POCAHONTAS

ကာတြန္းကားထဲမွာေတာ့ မႀကိဳက္တဲ့ကားက ခပ္ရွားရွားပါ။ က်မက သရီးဒီထက္ တူးဒီကာတြန္း ကားေလးေတြကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ေဝါ့လ္ဒစၥေနရဲ႕ ကာတြန္းေတြဆို အကုန္ႀကိဳက္ပဲ။ လိုင္းယင္းကင္း ဆိုရင္ ခဏခဏ ျပန္ျပန္ၾကည့္လည္း မ႐ိုးဘူး။ ကာတြန္းကားေတြကို အဓိက ႀကိဳက္ရျခင္းက အဲဒီထဲက ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းေတြ ေကာင္းလြန္းတာလည္း တေၾကာင္းေပါ့။

ပိုကာဟြန္းတက္စ္ ဇာတ္လမ္းကေလးက အဂၤလိပ္ ပံုျပင္တပုဒ္ကို အေျခခံ႐ိုက္ကူးထားတဲ့ ခ်စ္စရာ ကာတြန္းကားေလးပါ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္။ ပိုကာဟြန္းတက္စ္ ဆိုတဲ့ အင္ဒီးယန္း မေလးနဲ႔ သေဘၤာ ကက္ပတိန္ ေကာင္ေလး ဂၽြန္စမစ္သ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုး႐ိုးအခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလး.. တပုဒ္ပါပဲ။

ပိုဟြာတန္ အင္ဒီးယန္းလူမ်ိဳးစုေတြ သဘာဝအတိုင္း အမဲလိုက္၊ ငါးရွာ ... စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနတဲ့ ေနရာကို ေရႊတူးတဲ့ၿဗိတိန္လူျဖဴတသိုက္ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီလူျဖဴေတြ စီးလာတဲ့ သေဘၤာရဲ႕ ကက္ပတိန္ေလးက ဂၽြန္စမစ္သ္ပါ။

ပိုကာဟြန္းတက္စ္ ဆိုတဲ့ အသားညိဳညိဳ၊ နက္ေမွာင္ေျဖာင့္စင္းတဲ့ ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္၊ မ်က္ႏွာက် လွလွ ေကာင္မေလးက ပိုဟြာတန္ အႀကီးအကဲရဲ႕ သမီးေပါ့။ သူ႔အေဖက သူတို႔ လူမ်ိဳးစုထဲက စစ္သူႀကီးေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ ထိမ္းျမားေပးဖို႔ သေဘာတူထားၿပီးၿပီ။

သဘာဝေတာေတာင္ အလွေတြရဲ႕ၾကားမွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ႀကီးပ်င္းလာရတဲ့ ပိုကာဟြန္းတက္စ္ ဟာ အေျပးျမန္သေလာက္ ေရကူးလည္းေတာ္၊ ေလွေလွာ္လည္း ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းအရ ပိုကာဟြန္းတက္စ္နဲ႔ ဂၽြန္စမစ္တို႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိၿပီး ... ေနာက္မွာ အဲဒီကိစၥကို ပိုကာဟြန္းတက္စ္ရဲ႕ အေဖႀကီးသိသြားပါတယ္။

သူတို႔ေျမေပၚမွာ ေရႊလာရွာတဲ့အျဖဴေတြကို ၾကည့္မရတဲ့ၾကားထဲ သူတို႔ရဲ႕ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အလွပေဂးကိုပါ သိမ္းပိုက္မယ့္ အျဖဴေတြကို အင္ဒီယန္းေတြက ရန္ျပဳရာက တဖက္က ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္တာေၾကာင့္ အင္ဒီယန္းစစ္သူႀကီးေလး ဒဏ္ရာရသြားသလို ဂၽြန္စမစ္ကိုလည္း အင္ဒီးယန္း ေတြဘက္က ဖမ္းဆီးလိုက္ပါတယ္။

အဲလို ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြေၾကာင့္ တဘက္နဲ႔တဘက္ စစ္ေၾကညာတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေရႊရွာဖုိ႔ သေဘၤာငွားလာတဲ့ သူေဌးက အဆင္အျခင္နည္းပါးသေလာက္ သူတို႔မွာပါတဲ့ ေသနတ္ေတြကို အားကိုးသလို သူ႔အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ အင္ဒီယန္းေတြကို မိုက္မိုက္မဲမဲ စိန္ေခၚခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိုကာဟြန္းတက္စ္က သူတို႔႐ိုးရာ႐ံုၾကည္အားထားၾကတဲ့ ဖြားဖြား သစ္ပင္ဆီ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဖြားဖြားရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ ဒီစစ္ကို သူတားေတာ့မယ္။ တကယ္လို႔သာ တဘက္နဲ႔တဘက္ စစ္ျဖစ္ၾကရင္ သူတို႔အားလံုး ေသၾကဖို႔ပဲ။ သူ႔အေဖရဲ႕ ေဒါသ ...၊ သူတို႔ဘက္ ဆိ္ုေပမယ့္ ရန္သူ႔လက္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့သူေတြ လက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ခ်စ္သူ ... တဘက္က သူတို႔လူမ်ိဳးေတြ ခ်စ္တဲ့ေျမႀကီး ... ဒါေတြကို သူ ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာ ပိုကာဟြန္းတက္စ္ဟာ စစ္ကုိတားႏိုင္ခဲ့သလို ... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာကို စစ္ဆာ ေနတဲ့သူေတြ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းက သာမာန္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းဆိုေပမယ့္ အဓိက က်မႏွစ္ၿခိဳက္မိတာက ဇာတ္ပို႔ေတြရဲ႕ အင္အားရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းေတြရယ္ပါ။ ပိုကာဟြန္းတက္စ္ရဲ႕ အ႐ိုင္းဆန္တဲ့ ဘဝနဲ႔ အလွကို ျပေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဇာတ္ဝင္ေတးေၾကာင့္ ပိုၿပီး႐ုပ္လံုးႂကြလာတယ္။ ေနာက္တေနရာကေတာ့ ႏွစ္ဘက္ စစ္ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျမဴးႂကြတဲ့ သီခ်င္းပါ Savages ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေပါ့။ အဲဒီသီခ်င္းသံနဲ႔အတူ လူေတြကိုမျပဘဲ အရိပ္ေတြကိုပဲ ျပေနတာကိုက တကယ္စစ္တိုက္ၾကေတာ့မလားလို႔ အသည္းတယားယား ျဖစ္ေစပါတယ္။

အင္ဒီယန္းေတြဘက္က ဂၽြန္စမစ္ကို ေရွ႕ဆံုးကေန ဓားစာခံအျဖစ္ ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ၿပီးထြက္လာ ... ပိုကာဟြန္းတက္စ္က ေတာထဲကေန ျဖတ္လမ္းက မီေအာင္ေျပးၿပီး ႏွစ္ဘက္ၾကားကိုေရာက္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕အေပၚက ကာကြယ္ၿပီးေမွာက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ... ႏွစ္ဘက္စလံုး မင္သက္ေနတုန္း အျဖဴေတြဘက္က အဆင္ျခင္မဲ့တဲ့ သူေဌးက ေသနတ္ကို ပိုကာဟြန္းတက္စ္ရဲ႕ အေဖဆီ ခ်ိန္ၿပီး ခလုပ္ဆြဲခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာပဲ အဖိုးႀကီးေရွ႕ကေန ဂၽြန္စမစ္သ္က ဝင္ခံေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ဂၽြန္စမစ္သ္ကိုခ်စ္တဲ့ ေရႊတူး အလုပ္သမားေတြအားလံုးရဲ႕ ေဒါသဟာ သူေဌးဆီကို ျမားဦးျပန္လွည့္ခဲ့ပါတယ္။

ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာေၾကာင့္ စစ္မျဖစ္ေတာ့သလို ... မတရားတဲ့သူကို သူ႔ဘက္သားေတြကအစ မလိုလားဘူး ဆိုတာ ေလး က်မခံစားမိပါရဲ႕ (႐ုပ္ရွင္ဆိုေတာ့လည္း အဲ ေပါ့ေလ)

ဇာတ္ပို႔ေတြထဲမွာ တိရိစၦာန္ကေလးေတြလည္း ပါတဲ့အတြက္ ခ်စ္စရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ကာတြန္း ႐ုပ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ တကယ့္လူ႔ဇာတ္လမ္းမွာ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကိုပါ ထည့္ေရးလို႔ရတာ အားသာ ခ်က္ေပါ့ေနာ္။

ေနာက္တခုက ေဟာလီးဝုဒ္ ကာတြန္းကားေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကာတြန္း႐ုပ္ကေလးေတြေနရာမွာ စကားေျပာတဲ့သူေတြက တကယ့္ေဟာလီးဝုဒ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ႀကီးေတြေလ ...။ ဂၽြန္စမစ္သ္ ေနရာမွာ မင္းသားႀကီး မဲလ္ဂစ္ဘ္ဆင္က သ႐ုပ္ေဆာင္ထားၿပီး ပိုကာဟြန္းတက္စ္အျဖစ္ကေတာ့ အိုင္ရင္းဘတ္ဒတ္က သ႐ုပ္ေဆာင္ပါတယ္။

“ေရႊ ... ဟုတ္လား အဲဒီေရႊက ဒီေျပာင္းဖူးလို စားလို႔ရလား။ ေျပာင္းဖူးေလာက္ တန္ဖိုးရွိလို႔လား” ဆိုတဲ့ ပိုကာဟြန္းတက္စ္ကေလးကို မၾကည့္ရေသးရင္ ၾကည့္လိုက္ပါဦးေနာ္။ နန္းညီနဲ႔ ဗီဗီေတာ့ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ကဲ တာဝန္နဲ႔ဝတၱရားအရ ဆက္တက္ဂ္ေတာ့မယ္။ သိပ္မ်ားမ်ားမတက္ဂ္ဘူး တကယ္ ေရးမယ္ထင္တဲ့ ၃ ေယာက္ပဲတက္ဂ္မွာ.. ၁။ ေဘးတိုက္သြားတဲ့ ဂဏန္းေကာင္ေလး ဂ်ဴလိုင္ဒရင္းမ္ ၂။ ကာတြန္း ကားေတြကို ႀကီးတဲ့ထိၾကည့္တုန္းဆိုတဲ့ ေယာနသံဇင္ေယာ္ ၃။ ဒီတေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်စ္ရတဲ့ အစ္မ မမိုးခ်ိဳ (ဟီဟိ အစ္မက ကာတြန္းကားၾကည့္တဲ့႐ုပ္ေပါက္လို႔ တက္ဂ္တာေနာ္) ကဲ ... ေရးေပးၾကပါဦး။

အမွတ္တရရက္စြဲမ်ား ၂

ဒီည က်မ တေယာက္တည္း လြမ္းေနတယ္ ... ။ က်မရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး နက္ျဖန္ မဂၤလာ ေဆာင္ မွာေလ။ အိပ္မက္လိုပဲ .. ။ က်မက ေမာင္ေတြကို ႏွေမ်ာၿပီး ေယာင္းမေတြကို ၾကည့္မရတဲ့ အစ္မ အမ်ိဳးအစား ထဲမွာ မပါပါဘူး ...။ က်မ အဲဒီ အငယ္ေကာင္ရဲ႕ မဂၤလာပဲြမွာ ရွိေနခ်င္တာသက္သက္ပါ ... ။ သူလည္း က်မကို သတိရေနမွာ ေသခ်ာတယ္...။ က်မက သူ႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ အစ္မျဖစ္သလို သူကလည္း က်မရဲ႕ တဦး တည္းေသာ ေမာင္ေလးေလ။ က်မတို႔ၿမိဳ႕ ေလးရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္း ေသးေသးေလးမွာ “ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ ... ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ... နာသည္ျဖစ္ေစ ... အိုသည္ျဖစ္ေစ .. တေယာက္ကိုတေယာက္ ေသတပန္သက္တဆံုး ခ်စ္ခင္ပါမည္ဟု ကတိျပဳပါသည္” လို႔ ေျပာေနမယ့္ ေမာင္ႏွံကို က်မ လြမ္းေနပါတယ္ ... ။ စႏၵယားသံ နဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီ ေလွ်ာက္လွမ္းလာမယ့္ ေမာင္ႏွံရယ္ ပန္းက်ဲမယ့္ ကေလးမေလးေတြရယ္ ပရိသတ္ရယ္.... ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံရယ္ ... ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ရွက္ေသြးျဖာေနမယ့္ သတို႔ သမီးေလးရယ္ ... ေက်းရြာမဂၤလာေဆာင္လိုပဲ ... အဝေကၽြးမယ့္ ဒန္ေပါက္ ထမင္းရယ္ ... ။ အားလံုးကို က်မ လြမ္းတယ္။ “ယေန႔မွစ၍ ၾကင္သူႏွစ္ဦးကို အဘဘုရား ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ” ဆိုတဲ့ ဓမၼေတးက ပ်ံ႕လြင့္ေနဦးမွာ။ ကိုရဲေရ Endless Love သီခ်င္းကို ဒီကေနပဲ တိတ္တိတ္ေလး မတူး တေယာက္တည္း ဆိုေပးေတာ့မယ္ဟာ ...။

ၾကင္နာသူႏွစ္ဦး ဆံုႏိုင္ရင္

က်မအသက္ ၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးခ်ိန္မွ အဲဒီေကာင္ကိုေမြးတာ။ က်မမွတ္မိသေလာက္ အရင္က က်မတို႔ အိမ္မွာ လက္ဖက္ အေၾကာ္စံု ေရာင္းပါတယ္။ ေမေမက လက္ဖက္ေတြကို ေဇာင္းလ်ားသီးနဲ႔ သိပ္လို႔ ခ်ဥ္စပ္လက္ဖက္ရယ္ ... အေၾကာ္စံုရယ္ .. နာမည္က ဖြားမိ လက္ဖက္အေၾကာ္စံုတဲ့။ က်မပါပါက ခဲ တံဆိပ္ တံုးေလးလုပ္ၿပီး လက္ဖက္အသားနဲ႔ အေၾကာ္ထုပ္ေလးေတြမွာ ကပ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဒါေပမယ့္ အေမက ဗိုက္ႀကီးလာေတာ့ အဲဒီအလုပ္ကို နားလိုက္တယ္။ က်မက ၆ ႏွစ္သမီး ဥာဏ္ေလးနဲ႔ အေမ့ကို ေမးေတာ့ အေမက “ကေလးေလးေမြးလာရင္ အေမတို႔ လုပ္ေနတာေတြကို ေႏွာင့္ယွက္မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ ေျမပဲေတြ ပဲေၾကာ္ေတြကို ႏႈိက္စားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ ၆ ႏွစ္သမီး အေတြးထဲ ေမြးလာမယ့္ေကာင္က လက္ဖက္အေၾကာ္ေတြ ႏိႈက္စားမယ့္ ေကာင္ပဲ လို႔ စြဲေနခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ေမြးေန႔က ႏိုဝင္ဘာ ၁၆ ရက္။ လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဒီေကာင့္အသက္ ၃၁ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့။ ၃၁ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္အရြယ္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ လြန္ေတာင္ လြန္ေနၿပီလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ က်မအတြက္ကေတာ့ တကယ့္ပီဘိ အျဖဴထည္ ေမာင္ငယ္ေလးပါ။ ဒါကေတာ့ အစ္မတိုင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာၾကဦးမယ္။ ဟင့္အင္း .. က်မေမာင္က တျခားသူေတြနဲ႔ တူကို မတူတာ ... သူ႔ကို က်မက အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္သူလို႔ကို ထင္မထားတာေလ ..။ ဒီေကာင္ ရည္းစားေတြ ထားခ်င္ထားမယ္ ... ေပြခ်င္ေပြမယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ေကာင္လို႔ က်မထင္မထားဘူး။ (သူ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း အဲလိုပဲ ထင္ထားၾကတယ္)

က်မက ... ရဲ လို႔ ေခၚတဲ့ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္း ပိုက္ဆံစကား တခါမွ မေျပာဖူးခဲ့တာ။ ပိုက္ဆံ လိုတယ္ ... ပိုက္ဆံေၾကာင့္ စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ဘဝမွာ တခါမွ မရွိဖူးတာ။ တေယာေလး ထိုးလိုက္၊ သီခ်င္းေလးဆိုလိုက္၊ ပန္းခ်ီေလးဆြဲလိုက္ ေနတဲ့ေကာင္ေလ။ အဲဒီေကာင္က ခု ပိုက္ဆံလို တယ္ဟာတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ အိမ္ေထာင့္ တာဝန္ဆိုတာကို သိပါ့မလား။ သူ႔ေကာင္မေလးေတာ့ ဒုကၡပဲ ဆိုၿပီး တသီတတန္းႀကီး စဥ္းစားေန မိေကာ။

သူ႔ကိုေမြးတုန္းက ပါပါက ရဲေနာင္ဆိုတဲ့နာမည္ေပးမလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မပါပါရဲ႕ ညီ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္က ေထာင္ထဲမွာပါ။ ဦးေလးရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚေဒၚႏြယ္ကလည္း တခ်ိန္တည္း လပဲျခားၿပီး ေယာက္်ားေလးေမြးေတာ့ ဦးေလးက ေထာင္ထဲကေနၿပီးနာမည္ လွမ္းေပးတယ္ “ရဲေနာင္ေဖြး” တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ပါပါက သူ႔သားအငယ္ကို “ရဲေႏွာင္း” လို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔က သူ႔ကို ရဲ၊ ကိုရဲ၊ ရဲေလး လို႔ ေခၚၾကသလို ဦးေအာင္ျပည့္ရဲ႕ သားငယ္ကိုလည္း ရဲ၊ ကိုရဲ၊ ရဲေလးလို႔ ေခၚၾကတာ ခုထိပါပဲ။

ဒီေကာင္ ငယ္ငယ္က ၁၁ လသားမွာ ဆံုဆို႔နာျဖစ္တာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေမေမက ကန္ေတာ္ေလး ကူးစက္ေဆး႐ံုမွာ သြားတက္ၿပီး ကုခဲ့ရပါတယ္။ ေသကံမေရာက္လို႔ သက္မေပ်ာက္ခဲ့ ဘူးေပါ့။ သူ မူႀကိဳေက်ာင္းထားရမယ့္ အရြယ္မွာ ဘယ္မူႀကိဳမွာမွ အဆင္မေျပဘူး။ သူက မေနခ်င္ဘူး ေလ။ က်မတို႔ အႀကီးႏွစ္ေယာက္က မူႀကိဳေက်ာင္းေတြနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ရွိခဲ့သေလာက္ သူကေတာ့ အဖြား (ေမေမ့အေမ) နဲ႔ ႀကီးခဲ့ရတာပါ။

က်မတို႔က မာမီႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့အဖြားက တကယ့္ဘိုမႀကီးအတိုင္းပဲ။ သူက အိုင္းရစ္ခ်္ေသြး ငါးမူးဖိုး ပါေတာ့ စကားေျပာရင္ ဘိုလိုက ေလးပံု သံုးပံုေလာက္ပါတာ။ သူ႔ကိုထိန္းရင္း အဖြားက ဘိုလိုေတြ ေျပာတယ္ထင္ပါရဲ႕ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘိုလိုေတြ ေျပာတယ္ “Yes .. No A B C D” “My name is on the table” ... အဲလိုေတြ ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ “Senta Clause is coming to town” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလည္း သူက “Senta Clause is ေကာ္႐ုပ္ ေကာ္ဖိနပ္ အျပတ္ေတြဝယ္တယ္” လို႔ ဆိုခ်င္ ဆိုေနျပန္ေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ခရစၥမတ္သီခ်င္း “Joy to the world the Lord is come” ကို သူက “Joy to the world ဘုရားႂကြလာ” ဆုိၿပီး တပိုင္းစီဆိုတာ။

အဲဒီေကာင္က က်မထက္ ၆ ႏွစ္ ငယ္တယ္။ အစ္ကိုႀကီးထက္ ၁၀ ႏွစ္တိတိငယ္တယ္ေလ။ က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္က တတြဲတြဲ။ သူက သင္းကြဲေမ်ာက္ေပါ့။ က်မက သူ႔ကို အၿမဲတမ္း “သင္းကြဲ ေတေလေမ်ာက္” လို႔ စေလ့ရွိတယ္။

သူက ကေလးတုန္းက မိန္းကေလးတေယာက္လိုကို ေခ်ာတာ။ က်မတို႔အိမ္နဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္အိမ္က ခိုင္ခိုင္ဗိုလ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက သူနဲ႔ရြယ္တူ ... သူနဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္တာ ဆိုေတာ့ .. တရက္ အဲ့ေကာင္မေလး အိမ္ကိုေရာက္ေနတုန္း က်မ ဘႀကီးတေယာက္လည္း လာေရာ က်မအေမကို ဆူပါေလေရာ ... ကေလးကို ဂါဝန္ ဆင္ရပါ့မလား ဆိုၿပီးေလ။ မနည္းကို ရွင္းျပရတာ။

ငယ္ငယ္က က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္က တကယ့္ ငဆိုးေတြ။ ၂ ေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္။ ေမေမနဲ႔ ပါပါက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ က်မတို႔ကို ဒီတိုင္းထားခဲ့ရတာပဲေလ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ပိုဆိုးေပါ့။ ေမေမတို႔သြားတာနဲ႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ေဆာ့နည္းေပါင္း တေထာင္ မကုန္မခ်င္းေဆာ့ၾက၊ ကာတြန္းေတြ ငွားဖတ္ၾက .. လုပ္ၾကေတာ့တာေလ။ တရက္ေတာ့ ကိုရဲေလးကို ဘာလို႔လည္းမသိဘူး က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္နဲ႔ ထားခဲ့ေရာ။ က်မက ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ... အစ္ကိုက ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ ဒီေကာင္က ၄ ႏွစ္ပဲ ရွိဦးမယ္။

အဲဒီမွာ က်မက ဒီေကာင့္ကို စမ္းသပ္ခ်က္ေတြ လုပ္ေတာ့တာ ... ။ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြကို သၾကားဆိုၿပီး ေကၽြးလို ေကၽြး ... ထန္းလွ်က္စိုစိုေလးကို ေလးေထာင့္တံုးေလးလုပ္ၿပီး ေခ်ာကလက္ဆို ညာေကၽြး ... အဲဒါက ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္ ... ပဲငံျပာရည္ (ၾကာညိဳ႕) ကိုက်ေတာ့ ထန္းလွ်က္ရည္ဆိုၿပီး လွ်က္ခိုင္း။ ေနာက္ဆံုး မာမီႀကီး ေရာက္လာၿပီး ေခၚသြားမွပဲ ဒီေကာင္ ဝဋ္ကၽြတ္ရွာတာ။ သူ ခုထိ ေျပာလို႔မဆံုးဘူး ... မတူးတို႔ ဒုကၡေပး ပံုမ်ား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။

သူမူလတန္းစတက္ေတာ့ က်မတို႔ ရပ္ကြက္ ေဘးကပ္ရပ္ ဒါရ္ဂါဆိုတဲ့ ကုလားရပ္ကြက္က မူလတန္း ေက်ာင္းေလးမွာထားတယ္။ မာမီႀကီးအိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းေလးနဲ႔က ဖင္ခ်င္းေပါက္မို႔လို႔ စိတ္ခ်ရေအာင္ ထားတာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူက အႏူေတာ လူေခ်ာပဲ။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ ကုလားေလးေတြၾကားမွာ ပထမ၊ ဒုတိယကို ခုဏေျပာတဲ့ ခိုင္ခို္င္ဗိုလ္နဲ႔သူ တလွည့္စီ ယူၾကတာေလ။

သူ႔အေၾကာင္းေတြက ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာအမ်ားႀကီးပဲ။ သူက ေမာင္ႏွမထဲမွာ အငယ္ဆံုး ျဖစ္သလို ေမေမ့အသည္းေက်ာ္ေပါ့။ ပါပါ ဆံုးေတာ့ ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း စာအုပ္မွာ သူက တလံုးထဲ ေရးတယ္ ... “ေတာက္” ဆိုၿပီး။ အဲဒီတုန္းက သူ ၈ တန္းပဲရွိဦးမယ္။

သူ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသိုလ္တက္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီေမဂ်ာနဲ႔ေလ။ အဲဒီမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက က်မရဲ႕ ေမာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။

အဲဒီတုန္းက က်မက ဆမ္ေဆာင္းအီလက္ထေရာနစ္စင္တာမွာ ဆားဗစ္ အင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ့ ဝင္ေငြ ေလးက နည္းနည္းေကာင္းတဲ့အခ်ိန္။ က်မရဲ႕ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္ဆိုင္ ေတြကို ေရာက္ၿပီး က်န္တာေတြက ဒီေကာင္ေတြကို သြားျပဳစုလို႔ ကုန္တာပဲ။

ထံုးစံအတိုင္း အေဆာင္ေန ငေပြးေတြ ဆိုေတာ့ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ေကာင္ေတြေလ။ က်မက အားတာနဲ႔ သူတို႔ေက်ာင္းသြား လက္ဖက္ရည္တိုက္၊ စေနတနဂၤေႏြေတြဆို က်မတို႔ သန္လ်င္အိမ္ကုိ တေပ်ာ္တပါးႀကီး လိုက္လာ ... က်မခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းေတြစား ... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကနဲ႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာ။( အဲဒီအေၾကာင္းေတြက သီးသန္႔ အေသးစိတ္ေရးမွ လံုေလာက္မွာပါ)

ေလာေလာဆည္ေတာ့ မနက္ျဖန္ွမွာ က်င္းပမယ့္ သူ႔မဂၤလာပြဲေလးကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ က်မကေတာ့ ေယာင္းမေတာ္ရမယ့္ ညီမေလးကိုပဲ သနားတာပါ။ သူ႔ခမ်ာကိုရဲကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ရွာလြန္းလို႔ ယူတာေနမယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာအတြက္မွ စိတ္ရႈပ္၊ ေခါင္းရႈပ္မခံတဲ့ ေကာင္ ဘယ္လိုမ်ား အိမ္ေထာင့္တာဝန္ဆိုတဲ့ ဝန္ထုုပ္ႀကီးကို ထမ္းမွာပါလိမ့္။

တခုေတာ့ရွိတယ္ ... က်မေမာင္ေလးက စိတ္ထားႏူးညံ့ၿပီး တဖက္လူကို သနားတတ္တယ္ ... စိတ္ေကာင္း ရွိတယ္ ... လိမ္မာေရးျခားေတာ့မရွိဘူး။ ... ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလးဘက္နာျဖစ္ဖူးၿပီး ကားစီးရင္ေတာင္ မူးတတ္ေပမယ့္ အရက္က် အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ေလး :P

အရက္ကို အရသာခံၿပီးေသာက္တဲ့ေကာင္ ...။ ခါးတဲ့အရသာကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုၿပီး တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ကေလးေတြ ေခ်ာကလတ္စားေနသလိုေလ ... အဲလိုကို ေသာက္တာ ...။

က်မနဲ႔က ေမာင္ႏွမလိုထက္ သူငယ္ခ်င္းလိုေပါင္းၾကတာေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ ...။ သီခ်င္းအတူဆို ... ဂစ္တာအတူတြဲတီး ... စာအုပ္ေတြဆို ကိုယ္ဖတ္ၿပီး သူ႔ေပးဖတ္ ... သူဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ေပးဖတ္ အဲလို ေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ က်မက အစ္ကိုနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ မဟုတ္တာလုပ္သမွ် လံုးဝ အိမ္ျပန္တိုင္တဲ့သူ မဟုတ္။ ေမေမဆို ဒီေန႔ထိ သူ႔သားငယ္ အရက္အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ လံုးဝ မသိ။

ခု ဒီစာကို က်မေရးေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္ ...။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲမာန္ (ကာတြန္းဝလံုး) ကေတာ့ က်မကို လိုင္းေပၚကေန လွမ္းေျပာတယ္။ သူသြားမယ္တဲ့။ ဘတ္ခ်လာႏိုက္ သြားက်င္းပမယ္တဲ့။ မဂၤလာပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရင္း သူတို႔ေတြ ေသာက္ေနၾကေရာေပါ့။ သိန္းစြန္ဆိုတဲ့ မြန္ေလးကေတာ့ လွမ္းေျပာတယ္ ... မတူးေမာင္ကို မေျပာေတာ့ဘူးလားတဲ့။ သူမို႔မေၾကာက္မရြံ႕တဲ့။ က်မက ဟ ငါေျပာလို႔ ရမလား သူ႔ဟာသူ ေရြးခ်ယ္တာေလ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ သိန္းစြန္ဆိုတဲ့ ေမာင္တေကာင္လည္း ႐ုပ္ ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ မိန္းမယူဖို႔ စိတ္ကူးရွိပံုမရဘူး ... (ဟုိတေလာကေတာ့ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဗ် တဲ့ :P) ကိုရဲ မိန္းမယူေတာ့ သူ ဘက္ပဲ့ၿပီေလ ... အဲဒါေၾကာင့္ ႐ူးခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ။

မက္သဒစ္ ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေတာမဂၤလာေဆာင္ေလးလို ... ပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္ ပကာသနေတြ မပါ ... ဒါေပမယ့္ ဆရာေစာနဲ႔ အဖြဲ႕ရဲ႕ တေရာသံေတြေတာ့ ပါလိမ့္မယ္ ... ။ ဦးပီက Wedding March တီးမယ္ ထင္ရဲ႕ .. ။ မက္သဒစ္ ဘုရားေက်ာင္းေလး ညြတ္သြားတဲ့ထိ ပရိသတ္ေတြ လာၾကမွာေပါ့။ ကေလးေတြက ဖုန္ထူထူမွာ ကစားၾက။ ဒန္ေပါက္နံ႔က တသင္းသင္း ... ။

လက္မွတ္ထိုးအၿပီးမွာ အျဖဴေရာင္ ဝတ္စံုေလးနဲ႔ သတို႔သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ထားတဲ့ ပုဝါေလး လွန္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ... ရဲေရ .. ရင္ခုန္ေနမွာလား။ အဲဒါ ဘဝတခု စတာေနာ္ ... ။ ကၽြံပစ္လိုက္မယ့္ ေျခတလွမ္းအတြက္ ေနာင္တမရဘူးလို႔ မတူးေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ ... သိလား။

သတို႔သမီးရဲ႕လက္ကိုတြဲထြက္လာရင္း တျခားတေနရာမွာ တေယာက္တည္း အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ ေပ်ာ္ေနမယ့္ .. ဒါမွမဟုတ္ ျမင္ကြင္းေတြကို ပံုေဖာ္ရင္း သတိရေနမယ့္ မတူးကို တခ်က္ကေလး သတိရလိုက္ေပါ့ ဟာ။

ညီမေလး ခိုင္ခိုင္ေအး ေခၚ ပူတူး ေခၚ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေရ အဲ့ေကာင္ကို ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔သာ ျပင္ထားေဟ့။ ။


ဝတၳဳတို ၁၈

ေယာင္ဝါးဝါး အရိပ္

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ၂၀၀၇ ထဲမွာ ထုတ္တဲ့ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာ ပါဖူးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို ေမးလ္နဲ႔ ပို႔ေပးပါတယ္။ စာ႐ိုက္ဖို႔ပ်င္းတာနဲ႔ အေတာ္ပဲဆိုေတာ့ ဒီဝထၱဳေလးကိုပဲ တင္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ လူေတြက ကိုယ္စိတ္ကုန္တဲ့ အရာျဖစ္ေနဦးေတာ့ လုပ္ေနက်အက်င့္လို ျဖစ္သြားရင္ မလုပ္ရေတာ့တဲ့ ေန႔မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ … က်မနဲ႔ အျမင္ခ်င္းေတာ့တူခ်င္မွ တူမယ္ေပါ့ေလ .. ဖတ္ၾကည့္ေပးပါဦးေနာ္။ (ေက်းဇူးျပဳၿပီး တခ်က္စီ ကလစ္လုပ္ ဖတ္ပါေနာ္။ အားရင္ ျပန္႐ိုက္ၿပီး တင္ေပးပါမယ္ :)






စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကေမာက္ကမ ၅

စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကေတာ့ ေျပာရမယ္ဆို ေျပာမကုန္ေအာင္ပါပဲ။ ေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့အတုိင္း ဒီတပုဒ္မွာ က်မရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ အက္ေဆးေလး ကက္ေၾကးစာမိတဲ့အေၾကာင္း ေရးပါမယ္။ မေရးခင္မွာ အရင္ ပို႔စ္ (၄) မွာတုန္းက ေမာင္ငယ္တေယာက္ မန္႔သြားတာေလး သေဘာက် လို႔ မဖတ္ျဖစ္ေသးသူေတြ ဖတ္ရေအာင္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ဦးမယ္။ သူကေတာ့ ရႊတ္တြတ္ တြတ္နဲ႔ ကဗ်ာလိုလို သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာလို ေရးသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက တကယ္ ဟုတ္ေနတာကိုး။ အန္ဒီေကာင္ေလး ေရးေပးခဲ့တာပါ။
*
စိစစ္ေရး စိစစ္ေရး ငါတို႔စိစစ္ေရးစိစစ္ေရး
စိစစ္ေရး ငါတို႔စိစစ္ေရး
စိစစ္ေရးက ဘာေတြလုပ္ ဟိုပိတ္ဒီပိတ္လုပ္
စိစစ္ေရးက ဘာေတြပိတ္ အေပါက္ေတြလိုက္လို႔ပိတ္
ေရွ႕ကဖံုးေတာ့ ေနာက္ကေပၚ ဘေလာ့ေတြလာျပီေနာ္
ပုဂံနက္က ဘန္းကာေပး ငါတို႔ေက်ာ္သေလး...ေဝးေဟးေဟးးး တဲ့ ဟီဟိ။
*
ဆပ္ျပာညစ္ပတ္ရင္ ဘာနဲ႔ ေဆးမလဲ
*
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ေကာ သူ႔ဇနီးပါ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ထြက္တယ္။ ဘယ္လိုထြက္တယ္ ဆိုတာက က်မတို႔နဲ႔ မဆိုင္၊ သိလည္းမသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ သက္တမ္းက ေတာ္ေတာ္ေလး တိုပါတယ္။ သံုးလေလာက္ေတာင္ မရွိလိုက္ဘူးထင္တယ္။ သူ႔ေနရာကို က်မတို႔က ဆရာမ်ိဳးလို႔ေခၚတဲ့ ဦးမ်ိဳးျမတ္သူ ေရာက္လာပါတယ္။
*
ေနာက္ေတာ့ မၾကာဘူး ကိုႂကြက္နီ (သိမ္းတင္သား၊ ဇန္ယီေမာင္၊ ေနာက္ သူ႔ကေလာင္ခြဲေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ဘာေတြလည္းမသိေတာ့ဘူး) ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုႏိုင္သစ္နီလည္း ထြက္သြားပါၿပီ။ ကိုႂကြက္က ေမာ္ဒန္ လိုင္းကေနလာတာ ဆိုေတာ့ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ တယ္မဆိုင္လွဘူး။ သို႔ေသာ္ သူက စာနယ္ဇင္း အေရးအသား ပံုစံသစ္ေတြ ထြင္ၿပီး ဂ်ာနယ္မွာေရးပါတယ္။ နားမလည္ေပမယ့္ ဖတ္ေကာင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္နဲ႔ သူ႔အေရးအသားေတြနဲ႔က ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း။ အမယ္ သူက ေၾကာ္ျငာရွာေတာ့ ေကာင္းသား။ ဒါတကန္႔ေပါ့ေလ (အဲဒါမ်ိဳးေတြလည္း သူေရးတတ္တယ္) သူ႔စကားလံုးအသစ္ေတြေတာ့ က်မလည္း သိပ္မမွတ္သား ခဲ့လို႔ မေရးျပႏိုင္ေတာ့ဘူး။
*
ဂ်ာနယ္က လိုင္းက ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေနအထား ...။ ေပါ့ပ္လည္းမက သတင္းလည္းမက် ... အက္ေဆး ေလးေတြလည္း သံုးတယ္ ဆိုေတာ့ က်မက အက္ေဆးေလးေတြ ေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္တာနဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မကိုယ္က်မ မသိဘဲ ေကာ္မန္ထရီဆန္ဆန္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ “ဆပ္ျပာညစ္ပတ္ရင္ ဘာနဲ႔ေဆးမလဲ” ဆိုတာပါ။
*
အဲဒါေလးက ဘယ္လိုကဘယ္လို က်မဆီေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ရာဇဝင္ရွိပါတယ္။ ဆရာမင္းလူနဲ႔ ထပ္ၿပီး ပတ္သက္ေနျပန္ပါတယ္။ က်မတို႔သန္လ်င္မွာ စာေပစကားဝုိင္းလိုေလး လုပ္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာမင္းလူကို ဖိတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက အင္ဂ်င္နီယာဘဝပဲရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာမင္းလူက ေနာက္ဆံုးပိတ္ စကားအေနနဲ႔ လူေတြညစ္ပတ္ရင္ ... အဝတ္ေတြညစ္ပတ္ရင္ ဆပ္ျပာနဲ႔ ေဆးေက်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ၾကတယ္ .. ဆပ္ျပာ ညစ္ပတ္ရင္ေကာ ... လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
*
အဲဒီအေတြးေလးကို က်မ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေျပာခါစတုန္းကေတာ့ သတိရတာေပါ့ေလ။ က်မဂ်ာနယ္မွာ လုပ္ေတာ့ တရက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာင္းပါးေရးခ်င္တယ္ ဘာအေၾကာင္းေရးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စကားစလိုက္ေတာ့ ခု က်မစီပံုးမွာ လာလာေအာ္ေနက် ဝဏၰ ဆိုတဲ့ ေမာင္က အဲဒါေလးကို ျပန္အစေဖာ္ေပးၿပီး ... အဲဒါကို အေျခခံေရးပါလားလို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေရးဆရာတို႔ မည္သည္ လက္ခနဲ တခုခုေတြ႕လိုက္ရင္ စာတပုဒ္ျဖစ္ၿပီသာမွတ္ ဆိုတာ အဲဒီတုန္းကေတာ့ မသိေသးတာ အမွန္ပါ (ခုေတာ့ အဲဒါကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်တတ္ေနပါၿပီ)
*
ဆက္ရရင္ အဲဒီေဆာင္းပါေလး က်မေရးပါတယ္။ ေရးတဲ့ေနရာမွာ က်မက ရန္သူမ်ိဳး ၆ ပါး (တပါးကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထပ္တိုးလိုက္တာ) မွာ တပါး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ အႏၱရာယ္ ဘယ္လို က်ေရာက္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ လံုးလံုးမသိ ....။ ကိုယ္က ကိုယ့္ဘာသာ စင္းစင္းပဲ ေတြးတာေလ။ ပရိယာယ္ေတြ မာယာေတြ နားမလည္ေသး၊ သိုင္းကားေတြလည္း သိပ္မၾကည့္ဖူးေသးေတာ့ ဘာသိုင္းညာသိုင္းေတြနဲ႔ ေရွာင္ရတိမ္းရတာေတြလည္း မသိ။ အဲလိုအေနအထားမွာ ဘယ္ေလာက္ညံ့လုိက္တဲ့ က်မလည္းလို႔ ... ဆပ္ျပာဆိုတာ စာနယ္ဇင္းသမားေတြန႔ဲ တူတယ္လို႔ ခပ္တည္တည္ ေရးထည့္လိုက္ပါတယ္။
*
ဆပ္ျပာတည္းဟူေသာ စာနယ္ဇင္းသမားေတြက တျခားေသာ သူေတြရဲ႕ ညစ္ပတ္မႈေတြကို ေဆးေက်ာရမယ့္ အစား အဲဒီဆပ္ျပာကိုယ္တုိင္က ညစ္ပတ္ေနရင္ ဘာနဲ႔ သြားေဆးမလဲဆိုၿပီး ဆရာမင္းလူရဲ႕ “ကုတ္” (Quotation) နဲ႔ ခပ္တည္တည္ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ... တပုဒ္လံုးကို ျပဳတ္ေရာပဲ။ အစေလးေတာင္ မက်န္ဘူး။ က်မလည္း က်မရဲ႕ ပထမဆံုး ပင္ကုိယ္ေရးေဆာင္းပါးေလး ဓားခ်က္မိသြားတဲ့ အေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
*
အဲဒီမွာ စိစစ္ေရးအေၾကာင္းၾကားျဖတ္ ေျပာပါရေစ။ စိစစ္ေရးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြဟာ တကယ့္ကို အေတြး ရွည္တဲ့ သူေတြပါ။ ဒီစာတပုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္က ဘာလဲဆိုတာကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး ၾကည့္ပါ တယ္။ ၾကည့္ရတာ ရွားေလာ့ဟုမ္း ေသလို႔ ဝင္စားသလားမသိဘူး။ မွန္ဘီလူးႀကီးနဲ႔ေလ။ သူတို႔နားမလည္ရင္ ပိုၾကည့္ပါတယ္ (မယံုရင္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေတြ ေမးၾကည့္။ သူတို႔ ဓားအထိဆံုး)
*
ၾကည့္ရတာ “ေဟ့ ဒီစာ နားမလည္ဘူး။ နားမလည္ရင္ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြဆိုလိုခ်င္မယ္မသိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျဖဳတ္တယ္” အဲလို လုပ္ေနပံုရပါတယ္။ ေနာက္တခုက နားလည္တယ္ .... ဒါေပမယ့္ ျဖဳတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဆိုလိုရင္းကို အရမ္းကာေရာ နားလည္သြားလို႔ပါ။ တခါတေလက်ေတာ့ မဆိုလိုတာေတြ ကို သူတို႔က တမိုက္ေတာင္မျပဘဲ တလံေလာက္ ျမင္လိုက္တာရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါက် စာေရးသူက ခံရျပန္ေရာ။
*
စာေရးသူက ေျပာခ်င္တာ တမ်ိဳး သူတို႔က ေတြးတာတမ်ိဳးနဲ႔ နားလည္မႈလြဲၿပီး ျဖဳတ္ခံရတာရွိပါေသးတယ္။ စိစစ္ေရးနဲ႔ စာနယ္ဇင္းကေတာ့ ထုတ္စည္းတိုးေနရသလိုပဲ .. လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏုိင္ဖို႔က သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလက်ေတာ့လည္း လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏုိင္သူေတြ ရွိပါတယ္။ အဲလို ပြတ္ကာသီကာေလး လြတ္သြားရင္ေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မေပ်ာ္နဲ႔ဦး ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာ ငါတို႔ မျမင္လိုက္လို႔ေဟ့ ဘြာေတး ... နင္က မျပလို႔ မေတြ႕တာ အဲဒီေတာ့ နင့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္ .. လာခံဝန္လက္မွတ္ လာထိုး ဆိုတာမ်ိဳးေတြက ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူကသိလိုက္ရၿပီဆိုေတာ့ အျမတ္ေပါ့။
*
သူတို႔က ျဖဳတ္လိုက္ရတာအလြန္လြယ္တယ္။ ဒါဒါ ျဖဳတ္ဆို ၿပီးေရာ။ အဲဒီမွာ တိုက္ကလူေတြမွာေသေရာ ...။ ခ်ထားၿပီးသားေလးေအာက္ဒီဇိုင္းကို အကုန္ျပန္ျပင္။ တပုဒ္လံုးျဖဳတ္ခံရတာေတြ ေနရာမွာ အစားထုိး။ အဲဒီအစားထိုးတဲ့ဟာက ထပ္ျပဳတ္မယ့္ဟာ ျဖစ္လို႔မရ။ ဒါဖုိင္နယ္။ အပုိဒ္လိုက္ ျဖဳတ္ခံရတာေတြဆိုရင္ စာေတြ ျပန္ညႇိနဲ႔ မ်ားမ်ား အျဖဳတ္ခံရေလ အလုပ္မ်ားမ်ား႐ႈပ္ေလ ဆိုေတာ့ အယ္ဒီတာေတြက စကတည္းက မျပဳတ္ႏုိင္မယ့္ စာေတြ သံုးရပါတယ္။ တခါတေလ စာတပုဒ္ကို အရမ္းကာေရာ ႀကိဳက္ေနၿပီ သံုးခ်င္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ ဒီစာက လံုးဝစိစစ္ေရးထိမယ့္စာမ်ိဳးဆို ရင္နာနာနဲ႔ဘဲ ခ်န္ထားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးဆို အယ္ဒီတာ အသည္းကြဲတာေပါ့ :P
*
ဒါကေတာ့ အယ္ဒီတာပါးဝလာမွ သိလာတဲ့ကိစၥေတြပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေခတ္မွာ စိစစ္ေရးက မဆလ ေခတ္ကေလာက္ေတာ့ ရုပ္သိပ္မပ်က္ေတာ့ဘူး။ ဟိုတုန္းကဆို အေခ်ာထြက္ၿပီးမွ စာအုပ္မွာ ေငြမင္ လိုက္ပိတ္ရ တာတို႔ ... ေနာက္ စာရြက္လိုက္ ျဖဲဆုပ္ခံရတာတို႔ ... အဲလိုမ်ား ဆြဲဆုပ္ခံရရင္ ေက်ာဘက္က လူပါ အဆစ္ထိေရာ။
*
က်မရဲ႕ ဆပ္ျပာေလးကို ျပန္သြားရရင္ သူ႐ို႕ေတြက ဘယ္လို သေဘာေတာ္ေပါက္သြားလဲ မသိပါဘူး။ ၾကည့္ရတာ က်မက စာနယ္ဇင္းလို႔ ေရးတာကို အဲဒီဆပ္ျပာတံုးေတြက သူတို႔ ေထာက္လွမ္းေရး အစိုးရကို ရည္ညႊန္းတယ္ရယ္လို႔ အိုးမလံု အံုပြင့္တာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ (သူတို႔က တခါတခါ အဲလိုလည္း အိုးမလံု အံုပြင့္တတ္ေသးရဲ႕) မွတ္ခ်က္။ ။ အိုးမလံုအံုပြင့္ေစတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးသြားထိရင္လည္း ျပဳတ္ပါတယ္။
*
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ က်မလည္း အတြင္းအားေတြ ေရွာင္လင္သိုင္းေတြ တတ္လာပါတယ္ (ပညာေတြေပါ့) က်မမွ မဟုတ္ပါဘူး ျမန္မာျပည္စာနယ္ဇင္းမွာ ေရးေနၾကတဲ့ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အားလံုး အဲဒီအဌာရသ ပညာေတြ တတ္ပါတယ္။ ဘဝကေပးတဲ့ သခၤန္းစာေပါ့ေလ။ ဒီလိုေလးေရးရမွာကို ဟိုလိုေလးေရးရင္ လြတ္ႏိုင္မလား ... ဆိုတာလိုမ်ိဳး စာတပုဒ္ေရးတုိင္းေတြးၾကပါတယ္။ ၾကာေတာ့ သိပ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးပါဆိုရင္ေတာင္ မေရးတတ္ၾကေတာ့ဘူး။
*
ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ဟင္းကို ေဝပံုၾကစားက်င့္ရေနရာက အလွဴအိမ္မွာ ဟင္းေဖာခ်င္းေသာခ်င္းနဲ႔ မစားတတ္ ေတာ့ သလိုပဲေလ (ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ) .. စိစစ္ေရးအေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာမယံုႀကံဳဖူးမွ သိဆိုသလိုပါပဲ။ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ မ႑ိဳင္ႀကီးေလးခုထဲက စတုတၳမ႑ိဳင္ေဟ့လို႔ ဂုဏ္မယူႏုိင္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝရဲ႕ ကေမာက္ကမ ႏိုင္မႈေတြကို အဲဒီအခ်ိန္က စလို႔ ေရးေရးသေဘာေပါက္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ လံုးဝ မစဥ္းစား ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
*
သခြပ္ပြင့္ေတြခ်ည္း ျမင္ျမင္ေနေပမယ့္ ေနာက္တႏွစ္ေတာ့ ကသစ္ပန္း ပြင့္မွာပါလို႔ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ေတြးရင္း အဲဒီထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကၽြံဝင္ပစ္လိုက္ပါတယ္ ....။ ။ (ဆက္ပါဦးမယ္)

ဝတၳဳတို ၁၇

နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဧရာဝတီတိုင္းက သတင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားလာရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာေလးတခု တစြန္းတစ ပါလာတဲ့အတြက္ အဲဒါေလးကို ယူၿပီး ဝတၳဳေလး အျဖစ္ ျပန္ဖန္တီးထားတာပါ။

ေသတၱာထဲမွာပဲ ေနမယ္

သားနာမည္က ျဖဴေဖြး။ တကယ္က ျဖဴေဖြးဆိုတာ ေမေမေခၚတာပါ။ ေက်ာင္းနာမည္ကေတာ့ ေအာင္ကိုဝင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ျဖဴေဖြးလို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ သားရဲ႕ အသားက ျဖဴေဖြးေနလို႔တဲ့။ ဖိုးဖိုးက သားကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ ဖိုးဖိုးမွာက သူမ်ားဖိုးဖိုးေတြလို ေျမးေတြ အမ်ားႀကီး မရွိဘူးေလ။ သားရယ္ ညီေလးရယ္ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ ဆိုေတာ့ သားကိုခ်စ္တာေပါ့။ ဖိုးဖိုးက သားကို မုန္႔ဖိုးအၿမဲေပးတယ္။ ေမေမက ေပးၿပီးသားဆိုလည္း သားကုိေပးတာပါပဲ။

ညီေလးက ခုမွ ေမြးခါစေလးပဲရွိေသးတာေလ။ အဲဒီေတာ့ မုန္႔ေတြဘာေတြ ဘယ္စား တတ္ဦးမလဲ။ တကယ္လို႔ ႀကီးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သားက မုန္႔ေတြ ဝယ္ေကၽြးမွာပါ။ သားမွာက ဖိုးဖိုးေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီစုဗူးေလးထဲမွာ သားစုထားတယ္။ သားက ေမေမ့ကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ သားမွာက ေမေမရယ္၊ ညီေလးရယ္၊ ဖိုးဖိုးရယ္ ဒါပဲရွိတာကို။ ေဖေဖလား။ ေဖေဖက မရွိဘူးတဲ့ အိမ္ကထြက္သြားၿပီ။ ေမေမ့ကို ေမးရင္ ေမေမက ငိုတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ သား မေမးေတာ့ဘူး။ ဖိုးဖိုးကေတာ့ သားအဲလို ေဖေဖ့အေၾကာင္းေမးရင္ အက်ယ္ႀကီး ေတာက္ေခါက္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ သားလည္း မေမးေတာ့ဘူး။

ဆရာမကိုလည္း သားခ်စ္ပါတယ္။ သားဆရာမကလည္း သားကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ စာေတာ္လို႔တဲ့။ ဟုတ္တယ္ သားက အတန္းထဲမွာ အၿမဲပထမပဲ။ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းရင္လည္း အရင္ဆံုးၿပီးတာပဲ။ ဆရာမက တျခားသူေတြကို အၿမဲေျပာတယ္ ျဖဴေဖြးလိုေတာ္ေအာင္လုပ္တဲ့။ အဲလိုေျပာရင္ သားရွက္သလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ဖိုးဖုိးကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပရင္ ဖုိးဖိုးက မုန္႔ဖိုးေတြ ထပ္ေပးျပန္ေကာ။ ဖုိးဖုိးက သူေဌးလားမသိပါဘူး။ ဖိုးဖုိးဆီမွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သားကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ဖုိးဖိုးမွာက ဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဘူး။ ဖိုးဖိုးရဲ႕ အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ၂၀၀ တန္ အသစ္ကေလးေတြ အၿမဲရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးဖိုးကေျပာတယ္ ငါ့ေျမးျဖဴေဖြး စာႀကိဳးစားတဲ့ .. ဖိုးဖိုး ပိုက္ဆံေတြအားလံုးငါ့ေျမးဖို႔ပဲကြတဲ့။ ဖိုးဖိုးပါးစပ္မွာ ကြမ္းနံ႔ ေလးက ေမႊးေနတာပဲ။ သားက ဖိုးဖိုးကို ဖက္နမ္းပစ္လိုက္တာေပါ့။

သားကသူငယ္ခ်င္းထဲမွာေတာ့ ေပစိနဲ႔ မိဂြက္ကို အခင္ဆံုးပဲ။ သူတို႔ကိုဆို သား မုန္႔အၿမဲ ဝယ္ေကၽြးတယ္။ သူတို႔ဆီကေတာ့ ျပန္မစားရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္မွာ သား တခါတေလ ထမင္းသြားစားတယ္ သိပ္စားေကာင္းတာပဲ။ ငါးဟင္းနဲ႔ေလ။ မိဂြက္က သားကုိ သူ႔ၿခံထဲက မာလကာသီးေကၽြးတယ္။ ေပစိကက်ေတာ့ ေလာက္စာလံုးေတြေပးတယ္။ သူတို႔ကုိသားက သခ်ၤာတြက္ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကဆူလို႔ ေနာက္ေတာ့ မတြက္ေပးရဲေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ အၿမဲ အ႐ိုက္ခံရတာပဲ။ စာမၿပီးလို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ၂ ေယာက္က ကစားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ သားထက္ေတာ္တယ္။ ေပစိဆို ဂြပစ္တာ သိပ္လက္ေျဖာင့္တာပဲ။ မိဂြက္ကက်ေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သစ္ပင္တက္တာ အရမ္းေတာ္တယ္။ သားကလား သားကေတာ့ ဂြလည္း မပစ္တတ္ဘူး၊ သစ္ပင္တက္ရမွာလည္း အရမ္းေၾကာက္တာ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ကို မုန္႔ေတြဝယ္ေကၽြးၿပီး သူတို႔ကစားတာပဲ ထိုင္ၾကည့္ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က သားပံုဆြဲျပရင္ေတာ့ ၿငိမ္ေနတာပဲ။ သားက ကားပံုတို႔ သေဘၤာပံုတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံပံုတို႔ ဆြဲဆြဲျပ ရင္ သူတို႔က ျဖဴေဖြးက သိပ္ေတာ္တာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ၂ ေယာက္ကၾကာၾကာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ခဏပဲၿငိမ္တာ။ ခဏပဲသားနားမွာေနၿပီး ထြက္ေျပးၾကတာပဲ။ သားမုန္႔ေတြ လည္း ကုန္ေအာင္စားသြားၾကတာပဲ။

သားကလား … သားက ၇ ႏွစ္ရွိၿပီ။ တတန္းေအာင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သား ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရမွာေပါ့။ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရင္ သား ေသသြားမွာ။ ဟုတ္တယ္။ ေသတၱာထဲမွာ မေနလို႔ ေပစိေကာ မိဂြက္ေကာ ေသသြားတယ္ ေလ။

သားကုိ ဖိုးဖိုးက ေသခ်ာေျပာတာ။ သားေလးတဲ့ ဒီေသတၱာႀကီးထဲက မထြက္နဲ႔ေနာ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဖံုးပိတ္ေပးလိုက္တယ္။ သား အစကမေၾကာက္ပါဘူး။ ေလေတြအရမ္းတိုက္ၿပီး ေရေတြအိမ္ထဲ ဝင္လာေတာ့ သားသိသားပဲ။ သားတို႔ အိမ္ႀကီးက ခိုင္တာပဲ၊ ရပါတယ္လို႔ ဖိုးဖုိးကို ေျပာေတာ့ ဖိုးဖိုးက မရဘူးသားေလးတဲ့။ ဒီေသတၱာထဲဝင္ေနတဲ့။ မဝင္ရင္ သားေသ သြားမယ္ တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သားေၾကာက္တာ။ ငိုလည္း ငိုတယ္္။ ၿပီးေတာ့ သား ေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ႏိုးလာေတာ့ သားေသတၱာက ေလွလိုပဲ ေရထဲမွာ ေမ်ာေနတယ္ ထင္တယ္။ သားလဲ ေအာ္ၿပီး ထပ္ငိုျပန္ေရာ။

ေနာက္ေတာ့ သားျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလားမသိဘူး။ ႏိုးလာေတာ့ သားကို လူေတြဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကတယ္။ ဒီေသတၱာထဲက ထြက္ခိုင္းတယ္။ သားဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိဘူး။ မထြက္ေတာ့ဘူး ေလ။ ေနာက္ေတာ့မွ မိဂြက္အေမကို သားေတြ႕တယ္။ မိဂြက္အေမက ေျပာတယ္။ မိဂြက္ ေသသြားၿပီ ျဖဴေဖြးေရတဲ့။ သားက ေသတၱာထဲမွာေနလို႔ မေသဘူးတဲ့။

ေနာက္ေတာ့ သားကို ဦးေအာင္ႀကီးက ေခၚသြားတယ္။ ေလွေလးနဲ႔လိုက္သြားရတာ။ ဒါေပမယ့္ သား ဒီေသတၱာထဲကေတာ့ မထြက္ဘူး။ ဦးေအာင္ႀကီးက ဖိုးဖိုးတပည့္ပဲေလ။ သားတို႔အိမ္ ခဏ ခဏ လာေနက်။ သားသိတယ္။ သူ႔ရြာကဘာမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ သားပထမေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေနရာကိုလည္း သားမသိဘူး။ ဖိုးဖိုးလည္း ေသသြားၿပီတဲ့။ ေမေမနဲ႔ ညီေလးလည္း ေသသြားၿပီတဲ့။ ေပစိလည္းေသၿပီတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သားလည္း လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေသတၱာထဲက မထြက္ဘဲ လိုက္မွာေလ။ သား ဒီေသတၱာထဲက ထြက္ရင္ ေသသြားမွာစိုးလို႔။

ဖိုးဖိုးလို၊ ေမေမနဲ႔ ညီေလးလို ၿပီးေတာ့ မိဂြက္တို႔ ေပစိတို႔လိုေပါ့။ သားမွာ ခု ဖိုးဖိုးေပးထားတဲ့ စုဗူးေလးရွိတယ္။ ဒီစုဗူးေလးကို ေသတၱာထဲ ဝင္ခါနီးမွာ သားယူခဲ့တာေလ။ ဖိုးဖိုးကေသၿပီ ဆိုေတာ့ သားကို မုန္႔ဖိုးေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေန႔က ဆရာမလာတယ္။ သားကို လာၾကည့္တာေလ။ ျဖဴေဖြးေလး ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ဟင့္အင္း သား ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရမွာ။ အဲဒီလိုဆို သား ေသသြားလိမ့္မယ္။

သားကို ဒီေသတၱာထဲက မထုတ္ၾကပါနဲ႔။ ေရေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေသတၱာႀကီးက လႈပ္ေန တယ္။ ဘာေတြနဲ႔လည္း မသိဘူး ဝင္တိုက္တယ္။ ညီေလးႀကီးရင္ သားက ဒီစုဗူးေလး ေဖာက္ၿပီး မုန္႔ဝယ္ေကၽြးမွာေလ။ သား ဒီေသတၱာထဲကထြက္လိုက္လို႔ ေသသြားရင္ ညီေလးကို မုန္႔ဝယ္ေကၽြးလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ မဟုတ္ဘူး။ ညီေလးက ေသၿပီတဲ့။ ေသၿပီဆိုရင္ လူႀကီး မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သားက လူႀကီးျဖစ္ဦးမွာ။ အဲဒီအခါက် ဒီေသတၱာနဲ႔ဆံ့ပါမလား မသိဘူး။ ဖိုးဖုိးကေတာ့ သားေလးနဲ႔ ဒီေသတၱာနဲ႔ အံကိုက္ပဲတဲ့။ လံုးဝမထြက္နဲ႔ ေသသြားလိမ့္မယ္တဲ့။

ဟုတ္တယ္။ သားမထြက္ဘူး။ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရင္ သား … ေသ … သြား … မွာ …။ ။




ဝတၳဳတို ၁၆

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိန္က ဗ႐ုတ္သုတ္ခ သူငယ္ခ်င္းတစုကို လြမ္းၿပီး ဒီဝတၱဳေလး ဖန္တီး ျဖစ္တာပါ။ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ကမၻာႀကီးအတြက္ ေစတနာအျပည့္ပဲ ... ဒါေပမယ့္ ...။
*
နားခိုရာ
*
ဒီဇာတ္လမ္းကို စတဲ့သူက ေက်ာ္ႀကီးေလ .... ။

ကိုစီတုတ္အိမ္မွာ ဝိုင္းဖြဲ႕တိုင္း သူတို႔ တခုမဟုတ္ တခု ေျပာေနက် ဆိုေပမယ့္ ဒီေခါင္းစဥ္မ်ိဳးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျပာခဲပါတယ္။ ေျပာခဲဆို လံုးဝကို မေျပာသေလာက္ဘဲ။

ကိုစီတုတ္ကလြဲရင္ အားလံုး လူပ်ိဳေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ေသာက္ၾကတဲ့အခါ ... ခ်စ္ေရး ခ်စ္ရာ ကိစၥေလးေတြ ေျပာခ်င္ေျပာမယ္ ... ဒါလည္း ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ လူပ်ိဳေတြ ဆိုေပမယ့္ လူပ်ိဳႀကီး ေတြလို႔ ေျပာရမယ္။ ကိုရဲကလြဲရင္ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြက ေဂၚမစြံ လူပ်ိဳသိုးႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ ခ်စ္ေရး ခ်စ္ရာ ကိစၥဆိုတာကလည္း ကိုရဲကိစၥကို ဝိုင္းဝန္း အႀကံေပး ဘာညာပါ။ ဒီေလာက္ပါ။

ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ကိစၥေျပာမယ္ ...။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ အႏုပညာအေၾကာင္း၊ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း၊ ဂီတအေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာေနက် ... ။ တခါတေလေတာ့လည္း ကမၻာ့အေရး ျမန္မာ့အေရးေလးေတြ ေဆြးေႏြးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ တခါမွ မေျပာဘူးတာ ေသခ်ာတယ္။ ေျပာရင္းအရွိန္ရလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ (အရွိန္ဆိုတာ က စကားေကာ ေရခ်ိန္ေကာ ေျပာတာပါ) ဟိန္းလတ္က ေက်ာ္ႀကီးကို ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။

ေက်ာ္ႀကီးကလည္း ေက်ာ္ႀကီး ... အရက္လံုးဝမဝင္ထားရင္ေတာင္ သူစကားေျပာရင္ ဘာေျပာလို႔ ေျပာေနမွန္း မသိေအာင္ ေျပာတတ္တာ။ အလယ္ကေဖာက္ေျပာလိုေျပာ။ အဆံုးကေန ဗလံုးဗေထြး ေျပာလိုေျပာ ... ၾကည့္ရတာ သူေျပာသမွ် အားလံုးက အန္ဒါစတြတ္နားလည္တယ္လို႔မ်ား မွတ္ေနလား မသိပါဘူး။

“အဲဒါေလ ... သိတယ္မဟုတ္လား ... မိုက္တယ္ကြာ ... အရမ္းပဲ ... ငါ .. တကယ္ေျပာတာကြ”

အဲလိုမ်ိဳး .. ေက်ာ္ႀကီး။ သူ႔စကားသာဆံုးသြားေရာ ဘာကို ဆိုလိုလဲဆိုတာ လံုးဝ မသိလိုက္ေစရေအာင္ ေျပာတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဟိန္းလတ္က အၿမဲဆံုးမရတယ္။

“ေက်ာ္ႀကီးရာ မင္းအသက္လည္း မငယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအက်င့္ေတြ ေဖ်ာက္စမ္းပါ”
“ငါက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲကြာ။ မင္းသိပါတယ္။ အဲဒါ မင္းေျပာတာ ငါသိေတာ့သိတယ္ကြ”

အဲလိုပဲ လံုးလည္လိုက္ေနက်။

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေက်ာ္ႀကီးတေယာက္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး လက္ထဲမွာလည္း ဂ်ာနယ္ တေစာင္ကို ကိုင္လို႔။ အရက္ဝိုင္းစတယ္ဆိုတာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ကို ဖ်ာေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္းၿပီး အားလံုးကို ေသခ်ာ ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ ေက်ာ္ႀကီးျပတဲ့ ေဆာင္းပါးက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါး။

အယ္လ္ဂိုးရဲ႕ အန္အင္ကြန္ဗီးနီးယန္႔ ထ႐ုကို ကိုးကားၿပီး တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ...။ ကမၻာႀကီးမွာ ဇီဝမ်ိဳးစံုနဲ႔ မ်ိဳးကြဲေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ေတြ ကမၻာ့ေလထုထဲမွာ ထူထပ္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ သစ္ေတာျပဳန္းတီးတာေတြ၊ ျမစ္ေကာတာေတြ၊ လူေတြလုပ္လို႔ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တာေတြ ... ေနာက္ ကမၻာ့ ေရခဲတံုးႀကီး ၂ တံုးျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းနဲ႔ ေတာင္ဝင္႐ိုးစြန္းက ေရခဲေတြ အရွိန္နဲ႔ ေပ်ာ္က်ကုန္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း .. အဲဒါေတြကို ေဆာင္းပါးရွင္က လွလွပပေလး ေရးျပထားတဲ့အေပၚမွာ ေက်ာ္ႀကီး အရမ္းကို ခံစား လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီေဆာင္းပါးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပမွ ျဖစ္မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ဒီေန႔ အရက္ဝိုင္းကို ဂ်ာနယ္ပါ ယူလာခဲ့တာ။

အဲဒီေဆာင္းပါးကို သူတို႔ေတြ တေယာက္တလွည့္ ဖတ္ၾကၿပီး ... အားလံုး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ သြားတယ္။ သူတို႔အရက္ဝိုင္းမွာ အရက္ငွဲ႔သံ၊ ေရထည့္သံေလာက္ပဲ ၾကားရၿပီး အားလံုး ၿငိမ္သြားတာ ေလ။ ခဏေနမွ ကိုရဲဆီက အသံထြက္လာတယ္။

“ဟုတ္တယ္ကြာ ... အရမ္းဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတယ္ ... ကမၻာႀကီးကို ငါတို႔ေတြက ဖ်က္ဆီးေနၾက တာပဲကြ”

ကိုရဲက ဖီလင္သမား ... တခုခုဆို သူက အရမ္းကာေရာခံစားတာ။ ခုလည္း ကမၻာႀကီးအတြက္ ခံစားေနရၿပီ။ အဲဒီမွာ ေက်ာ္ႀကီးက ဝင္ေျပာတယ္ ..

“အဲဒါ ငါေျပာတာကြ ... ငါသိတယ္ ... အဲဒါပဲကြာ”

ေက်ာ္ႀကီးရဲ႕ဆိုလိုရင္းကုိ ဘယ္သူမွ နားမလည္ႏုိင္ေပမယ့္ .. သူ႔အသံကလည္း တကယ့္ကို ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းသံစြက္ေနေတာ့ ဟိန္းလတ္ေတာင္ သူ႔ကို ခါတိုင္းလို မေငါက္ႏုိင္ဘဲျဖစ္သြားတယ္။

“မွန္းစမ္း ၾကည့္ရေအာင္” ဆိုၿပီး ကိုစီတုတ္မိန္းမ မသြယ္ပါ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လာတယ္။ မသြယ္လည္း အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္ေနၿပီ။

“ငါတို႔က ဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ ေနေနတဲ့လူေတြ။ ငါတို႔မွာ လံုးဝတာဝန္ရွိတယ္ကြ။ ဒါ ... လုပ္ကို လုပ္ရမယ့္ တာဝန္တရပ္ ေဟ့ေကာင္ေတြ” လို႔ ကိုစီတုတ္က အားတက္သေရာ ဝင္ေျပာတယ္။

“ဒီပံုအတိုင္းဆို ငါတုိ႔ တခုခု လုပ္ကိုလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ကြ။ မလုပ္လို႔ကေတာ့ ၾကာရင္ ကမၻာႀကီးက ငါတို႔ကို ဒဏ္ခတ္ေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ ဟိန္းလတ္ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ သူတို႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးဝိုင္းက တကယ္ကို ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ အန္ဗ႐ိုမန္တယ္ အစ္႐ွဴးဆီ ေရာက္သြားတယ္။

ကိုစီတုတ္ရဲ႕တဲပုတ္ကေလးထဲမွာ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ထုိင္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔အားလံုး ေမ့သြားၾက တယ္။ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနတာကို မလံုတဲ့ ဓနိမိုး အႀကိဳအၾကားကေန ျမင္ေနရတယ္။ ဖေရာင္းတုိင္မီးရဲ႕ အလင္းေရာင္က လျပည့္ညကို အံမတုႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ကိုရဲကေျပာရင္း အံကိုႀကိတ္တယ္။ သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ေနတာျမင္ရရင္ သူ႔အသည္းႏွလံုးကို ဓားနဲ႔ မႊန္းေနသလိုပဲလို႔လည္း ေျပာရဲ႕။ ထံုးစံအတိုင္း အႏုပညာပိုးက ရွိထားရတဲ့အထဲ အရက္ဝင္ၿပီဆိုေတာ့ အလြန္အကၽြံေတြျဖစ္ကုန္တာ။ ဟိန္းလတ္ကလည္း သူတို႔မွ ဝင္မကယ္ရင္ မနက္ျဖန္ပဲ ကမၻာႀကီး ပ်က္ေတာ့မလို ေျပာေနျပန္ေရာ။ ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ စကားကထစ္ေန၊ လိုရင္းမေရာက္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ သူေျပာမယ့္ စကားေတြကို ကိုရဲေျပာလိုက္ ဟိန္းလတ္က ေျပာလိုက္နဲ႔ .. အင္း ... အဲ ကေန မတက္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မသြယ္က သတင္းတပုဒ္ကို ျပရင္း ေျပာလိုက္တယ္ “ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ အဖြဲ႕တဲ့။ နာမည္ေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေတြ ..နားေတာ့မလည္ဘူး။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကတာ ရွင္တို႔လည္း အဲလို အဖြဲ႕ဖြဲ႕ပါလား” တဲ့။

အားလံုးရဲ႕စိတ္ထဲ လင္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ကိုစီတုတ္က ငါ့မိန္းမကြ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး .. “မွန္တယ္ကြ။ ငါလည္း အဲဒါေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါတို႔ေတြလည္း ဒီလို တႏိုင္တပိုင္ အဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီး ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္ၾကမယ္ကြာ” တဲ့။ မသြယ္က ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အဲလို သူေျပာမွ သိတဲ့ ကိစၥ ကိုစီတုတ္ ဝင္အသားယူရင္ ျပႆနာ ရွာလိုက္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ကေတာ့ သူတို႔အားလံုး ကမၻာႀကီး ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ လုပ္ၾကမွာဆိုေတာ့ စိတ္အားထက္သန္ေနတာနဲ႔ပဲ ကိုစီတုတ္ကို မ်က္ေစာင္း ထိုး႐ံု ထိုးလိုက္ႏိုင္တယ္။

“အဖြဲ႕ဖြဲ႕တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ ငါတို႔က ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ” လို႔ ဟိန္းလတ္ကေမးေတာ့ ေက်ာ္ႀကီးက ႐ုတ္တရက္ဝင္ေျပာတယ္ “ဟာ သစ္ပင္စိုက္မွာေပါ့ကြ” တဲ့။ တခြန္းဆို ဆိုသေလာက္ ထိသြားတယ္။ ဟိန္းလတ္က “စိုက္႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး ခုတ္တဲ့သူေတြကိုပါ တားရမယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ကိုရဲ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ေယာကၡမေလာင္းႀကီးက သူ႔ၿခံထဲက သစ္ပင္ေတြ ကို တပင္ၿပီး တပင္ ခုတ္ေနတာ ေလ။

အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကိုရဲဆီကို စုၿပံဳေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ မသြယ္ကပဲ
“ေၾသာ္ ကိုရဲရယ္။ နင္ကလည္းနင့္ေကာင္မေလးကို ေသခ်ာ ရွင္းျပေပါ့ဟ။ သူက သူ႔အေဖကို ျပန္ရွင္းျပမွာေပါ့။ နင္ေျပာရင္ရမွာပါ။ သူ႔ကိုလည္း ငါတို႔ဆီေခၚခဲ့ေလ။ ငါတို႔လည္း ဝုိင္းရွင္းျပမွာေပါ့” ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းကို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပညာရွင္ႀကီးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

“ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္ႀကီး ... မင္းကလည္း မင္းအေမကို ထင္းေတြ၊ မီးေသြးေတြ မသံုးဖို႔ ေျပာျပဦး” လို႔ ဟိန္းလတ္ကေျပာေတာ့ ေက်ာ္ႀကီးက “ေအးပါကြာ” လို႔ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ သူတို႔ရဲ႕စကားဝုိင္းမွာ မသြယ္ကလြဲရင္ အားလုံး ၂ မ်ိဳးစလံုးမွာ အရွိန္ရလာၿပီ။

ကိုစီတုတ္က “ငါတို႔ေတြ တပတ္ကို တရက္ေတာ့ သက္သက္မွတ္မွတ္ အပင္စိုက္ၾကမယ္ကြာ။ ကိုခ်င္းျမင့္တို႔ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ကိုလည္း ေျပာမယ္။ သူတို႔ပါ ပါလာရင္ ငါတို႔အဖြဲ႕က လူမနည္းဘူးကြ။ တေယာက္ကို တပင္ပဲစိုက္ဦး အမ်ားႀကီး စိုက္ျဖစ္မွာ။ ငါတို႔စိုက္တဲ့ သစ္ပင္ေတြက ေလထုထဲက ကာဗြန္ဒို္င္ေအာက္ဆိုက္ေတြကို စုပ္ယူမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပုလင္းထဲမွာ လက္ေလးလံုးေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ မသြယ္က စိတ္လိုလက္ရ ပဲျခမ္းေၾကာ္ေတြ ထသုတ္ေပးလို႔ ...။

“ဟုတ္တယ္ ... လုပ္ရမယ္ ... လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္” ဆိုၿပီး ေက်ာ္ႀကီး တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိန္းလတ္က ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ကို ခြက္ေလးခြက္ထဲ မွ်ထည့္ေပးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုစီတုတ္က “ဟာ ငါအႀကံရၿပီေဟ့” လို႔ ထေအာ္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ ႏိုးသြားမွာစိုးလို႔ မသြယ္လန္႔သြားေပမယ့္ ခါတုိင္းလို ကိုစီတုတ္ကို ဟန္႔ေတာင္မဟန္႔ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ လည္း ဒီသဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာႀကီးကို စိတ္ဝင္စားေနၿပီေလ။

“ငါတို႔အဖြဲ႕ကို နာမည္ေပးမယ္ FOREST လို႔”
“သစ္ေတာေပါ့ ဟုတ္လား။ ေကာင္းပါတယ္” လို႔ ဟိန္းလတ္က ေထာက္ခံတယ္။
“ေအး သစ္ေတာ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရသလို အသံထြက္ကို ခြဲၿပီး ဖတ္လိုက္ရင္ FOR REST ေဖာ္ ရက္စ္ ဆိုတဲ့ အသံရတယ္ မလား။ ေဖာ္ ရက္စ္ ဆိုတာ ဘာလဲ။ နားစရာ ... နားခိုရာေပါ့ကြ” ဆိုၿပီး ကိုစီတုတ္က သူ႔ဟာသူေမး သူ႔ဟာသူ ေျဖရွင္းေနတယ္။ အားလံုး ဖိုးသိုက္ရဲ႕အေျပာကို ခိုက္ သြားၾကတယ္။ အားလံုး သေဘာတူတယ္။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အႀကံဥာဏ္ ထြက္တဲ့ ဖိုးသိုက္ကို ဝိုင္းၿပီး ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ မသြယ္ကလည္း သူ႔ေယာက္်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူလို႔ေပါ့။

အဲဒီေန႔က သူတို႔ပုလင္းကုိသူတို႔ အေသသတ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ လူငါးေယာက္ပါတဲ့ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အဖဲြ႕တဖြဲ႕ကို နာမည္နဲ႔ တကြ ဖြဲ႕စည္းၿပီးသြားၿပီ။ တနလၤာေန႔ညတိုင္း ဆံုၿပီး သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြ၊ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ ဆိုတာ ေဆြးေႏြးဖို႔ သေဘာတူၾက တယ္။ ၿပီးေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း သစ္ပင္တပင္စိုက္ဖို႔၊ သစ္ပင္ခုတ္ေနတဲ့ သူေတြကို ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ တားဖို႔ သေဘာတူၿပီး စည္းေဝးကို ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔က ေက်ာ္ႀကီးတေယာက္ ေျပာသမွ်ကို စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ေထာက္ခံေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ သိပ္ၿပီး ဝင္မေဆြးေႏြးဘူး။ ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။

တကယ္က သူတို႔အားလံုး ဂ်ာနယ္တေစာင္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြသာ တက္ႂကြလာတာ။ ဘာမွ ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး သတင္းေတြ ၾကားရေတာ့တာပဲ။ ကိုရဲကို သူ႔ေယာကၡမေလာင္းႀကီးက ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းတယ္တဲ့။ သစ္ပင္ခုတ္တာ လူသတ္မႈထက္ႀကီးေလးတဲ့ ပစ္မႈေျမာက္တယ္ ဆိုၿပီး သြားေျပာလို႔လို႔ ၾကားတာပဲ။ သူ႔ေကာင္မေလး ကလည္း သူ႔ကို လံုးဝ အေတြ႕မခံဘူးဆိုလို႔ အသည္းကြဲေနတယ္။

ဟိန္းလတ္ကေတာ့ သူ႔အေမကို ထင္း၊ မီးေသြးမသံုးဖို႔ သြားတရားေဟာတာ ဘယ္လို ေဟာတယ္ မသိဘူး ... သူ႔အေမက ထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္လို႔တဲ့။ ေသခ်ာတာက သူ႔အေမက ညတိုင္း ျမဝတီကလာတဲ့ တ႐ုတ္သိုင္းကားေတြ ၾကည့္ေနၾက ဆိုေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ ဟိန္းလတ္ နဖူးႀကီး ဟက္တက္ပဲ။

ကိုစီတုတ္နဲ႔ မသြယ္က်ေတာ့ တမ်ိဳး ... သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိမ္းသိမ္းတဲ့ အေနနဲ႔ ထင္းေတြ မီးေသြးေတြ သံုးဖို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုေတာ့ ... လွ်ပ္စစ္သံုးမလား ... သူတို႔ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မီးကနပ္မွန္ေအာင္လာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဂတ္စ္သံုးဖို႔က် သူတို႔ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ မသြယ္က အႀကံျပဳတယ္။ အျပင္မွာ ဝယ္စားမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီဆြဲတာ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ မေလွ်ာ္ညီဘူး ဆိုၿပီး ကိုစီတုတ္က ဆိုက္ကားျပန္နင္းတယ္။ အဲဒီမွာ ၃ ရက္မျပည့္ ေသးဘူး အိမ္တြင္း စီးပြားေရး ခ႐ိုက္စစ္ေတြျဖစ္ၿပီး လင္မယား ရန္ထျဖစ္တာ အႀကီးအက်ယ္။ ဒီတခါေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ရန္ပြဲ မျမင္ဖူးဘူးလို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေျပာတာပဲ။

ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ တရက္ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ထြက္အလာ .. လမ္းမွာ ကုကၠိဳပင္တပင္ေပၚမွာ လူတေယာက္ တက္ခုတ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ သစ္ပင္ေပၚကလူကို ဆင္းခဲ့ဖို႔ေျပာတာမွာ ဟုိလူလည္း ေက်ာ္ႀကီး ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး အေကာင္တေကာင္ေကာင္ ထင္လားမသိပါဘူး ဆင္းလာသတဲ့။ အဲဒီမွာ ေက်ာ္ႀကီးက လူနားမလည္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႔ သစ္ပင္မခုတ္ဖို႔ ေျပာရာကေန အဲဒီလူနဲ႔ စကားထမ်ားတယ္။ စကားမ်ားေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း သူ႔စကားကို ဟိုလူေတြက နားမလည္ေတာ့ ေတာင္းပန္တာက ဆဲသလုိ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။

အဲဒီလူက စည္ပင္က ဝန္ထမ္း။ တျခားလူေတြလည္း ပါေသးတာ။ သစ္ပင္နဲ႔တယ္လီဖုန္းႀကိဳး မလြတ္လို႔ အကိုင္းကို ခ်ိဳင္ေန ၾကတာ။ ဇာတ္လမ္းက ဘယ္ၿပီးလိမ့္မလဲ။ ေက်ာ္ႀကီးတို႔ ဝတၱရားေဖာက္ဖ်က္မႈနဲ႔ အဖမ္းခံရ ပါေလေရာ။ သူ႔အေမခမ်ာ မရွိမယ့္ရွိမယ့္ေလး ေပါင္ႏွံၿပီး သြားေရြးထုတ္လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ၁ ပတ္ေလာက္ ေနလိုက္ရေသးရဲ႕။

သူတို႔ေတြ ... တနလၤာေန႔တိုင္း ကိုစီတုတ္အိမ္မွာ ဆံုျဖစ္ ... ေသာက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အားလံုးက ခံစား ခ်က္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ဆိုေတာ့ ခါတိုင္းထက္ေတာင္ ပိုေသာက္ျဖစ္ၾကသလိုပဲ။ မသြယ္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ျမည္းခ်င္ရာျမည္း ဘာမွမလုပ္ေပးေတာ့ဘူး။

ထူးဆန္းတာက တနလၤာေန႔ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ အေထြအထူးခ်ိန္းစရာမလိုဘဲ ကိုစီတုတ္အိမ္မွာ လူစံု စံု ေနတတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အားလံုး သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မဟ ေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္ကေတာ့ ကိုစီတုတ္ တေယာက္ပဲ ကုကၠိဳပင္ေပါက္တပင္ စိုက္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ အကာအရံမရွိေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္္က ကိုပီတာေမြးထားတဲ့ ဆိတ္က နည္းတယ္ေတာင္ ေျပာသြားေသးတယ္ ထင္တယ္။

ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ ဘာမွ သိပ္မေျပာေပမယ့္ ကိုစီတုတ္ကို သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ .. ဒီနာမည္ကို သူေပးတာပဲ။ ေဖာ္ ရက္စ္ တဲ့။ နားခိုရာတဲ့။ ဒီနာမည္က ေက်ာ္ႀကီးအတြက္ တမင္ေပး သလို ျဖစ္မေနဘူးလား။ သူ ... အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ၇ ရက္တိတိကို နားခိုခဲ့ရတာေလ။ ။









အမွတ္တရရက္စြဲမ်ား ၁

က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒိုင္ယာရီေရးတာ ဝါသနာမပါခဲ့ဘူး။ နည္းနည္း စာေတြဖတ္တတ္ လာခ်ိန္ .. စာေရးဆရာ ပိုး ဝင္လာခ်ိန္မွာ ဘယ္သူလည္း မသိ ေျပာတာမွတ္သားမိတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူက ဒိုင္ရာရီမေရးဘူးတဲ့ (ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ) ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ သက္သာၿပီ ဆိုၿပီး အဲဒီစကားကို အတည္ယူပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာအခက္အခဲ ျဖစ္လာလဲ ဆိုေတာ့ တကယ္အေရးႀကီးတဲ့ ေန႔စြဲေတြ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ေမ့ေရာ။ အဲေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ပညာတခု ရတယ္။ ေၾသာ စာေရးစရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူ ဒိုင္ယာရီမေရးဘူး ဆိုတာ ဟုတ္မွာပဲလို႔။ ဘာလို႔ ဆိုေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ မွတ္မိတာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ေရာေမႊ ... ပိုေကာင္းေရာ။ အဲမွာ မွတ္မိတဲ့သူေတြက ဟဲ့ဟိုေနရာက ဟိုလိုမဟုတ္ဘူးေလ ဆိုရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ... ဒါက ဝတၳဳေလ ... လို႔ ျပန္ေျပာ .. ဟန္ကိုက်ေနတာ။ အင္း တူးတူးသာရဲ႕ ထံုးစံ ေခ်ာ္ေတာေငါ့လိုက္ဦးမယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ကို ၄ အထိေရးထားၿပီးၿပီ ... ဒါႀကီးပဲ ဆက္တိုက္ မေရးခ်င္ ေသးဘူး။ စာဖတ္တဲ့သူလည္း ပ်င္းမွာေပါ့ (က်မနဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ပါ)။ က်မက အိပ္ရာထဲမွာ စာတအုပ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ တအုပ္၊ အိမ္သာထဲမွာ တအုပ္ .. အင္တာနက္ထဲမွာ တအုပ္ ... အဲလို ဖတ္လက္စေတြ ထားတာေလ။ အဲလိုပဲ က်မဘေလာ့ကို ဝင္လာတဲ့သူေတြလည္း တခုထဲကို ဖတ္မေနရေအာင္။ ဟိုဟာေလးေပးရင္း ဒီဟာေလးေပး ... အဲလိုလုပ္ခ်င္စိတ္ ေပၚမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလးကို အမွတ္တရ ေန႔စြဲမ်ား ဆိုတဲ့ေလဘယ္ေလးနဲ႔ ေရးပါမယ္။ ဒီေတာ့ ဒိုင္ယာရီကိစၥ ဆက္ မယ္။ ဒိုင္ယာရီ မေရးထားတဲ့အတြက္ ေန႔စြဲေတြ မမွတ္မိ .. သို႔ေသာ္ ... က်မမွတ္မိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြကို ေရးပါမယ္ (ဆိုလိုတာက ေရးခ်င္တာေတြပဲေရးၿပီး မေရးခ်င္တာေတြ မေရးဘူးလို႔ ေျပာတာ :P)

အျပစ္မသိေသးတဲ့ ကိုဖိုးတုတ္ဘဝ

အေမကေတာ့ က်မအစ္ကိုရဲ႕ ၄ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ က်င္းပေနတုန္းမွာ ဗိုက္နာတာလို႔ ေျပာတာပဲ။ အစ္ကိုက ၾသဂုတ္ ၂၆၊ က်မက ၾသဂုတ္ ၂၈ .. ခုႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၇၁ (ရက္ပ္ဆိုေနတာ မဟုတ္ပါ)။ အစ္ကိုက စေနသား၊ က်မလည္း စေနသမီး။ အိမ္မွာ စေန ၃ ေယာက္။ အေမကလည္း စေနေလ။ က်မအစ္ကိုနာမည္က မင္းထြဋ္ဦး တဲ့ အဲဒီေတာ့ က်မရဲ႕ နာမည္ကုိ အေဖက တူးတူးသာလို႔ မွည့္တယ္။ ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူးေနာ္ :P။

ဒီလိုပါ အေဖျပန္ေျပာျပတာပဲ။ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလး နာမည္ေတြကို မွည့္ရင္ စႏၵာ၊ သီတာ၊ မာလာ၊ သူဇာ ... အဲလို .. နတ္သမီးနာမည္ ဆန္ဆန္ မွည့္ၾကတယ္။ က်မထက္ ၃ လပဲႀကီးတဲ့ အစ္မဝမ္းကြဲ နာမည္က နီလာႏိုင္ တဲ့။ သူတို႔ညီအစ္မေတြက မဥၹဴႏိုင္ တို႔ စႏၵာႏိုင္တို႔ေပါ့။ အဲလိုေတြ ေပးေနၾကေတာ့ အေဖက သမီးမိန္းကေလး က်မလည္း ေမြးလာေရာ ... ကာတြန္းဆရာပီပီ ေတြးတယ္။ ဒီေလာက္ အႏု၊ အရြ၊ အလွ အပေလးေတြ ေပးေနတာကိုလည္း နည္းနည္းသေရာ္ခ်င္စိတ္က ျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ တူးတူး ဆိုတဲ့ .. နာမည္ကို စဥ္းစားလိုက္ေရာ။ ေနာက္က သာ ကေတာ့ အေဖ့အေဖ နဲ႔ အေမ့အဘိုးဆီက ယူတာ။ ဦးသာေအာင္နဲ႔၊ ဦးသာဒင္ပါ။ အဲ့မွာ တူးတူးသာဆိုၿပီး ျဖစ္ကေရာ။

အေဖ့မွာ သမီးမိန္းကေလးကို ဒီလို ေပါက္ကရ နာမည္ေပးရပါမလားဆိုၿပီး ... ဝိုင္းဝန္း ပစ္တင္ မာန္မဲျခင္း ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္။ အရြယ္ေရာက္ ေတာ့ စာေရးမယ္လည္းလုပ္ေရာ ကေလာင္နာမည္ကို ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားရေတာ့ဘူး။ အေဖေပးတဲ့ နာမည္ရင္းနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပေနေရာ။

ဒါေတြက အေမတို႔ အေဖတို႔ေျပာျပတာ။ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ကို က်မဘာသာ မွတ္မိတာ ကေတာ့ ၄ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္က က်မတို႔လမ္းထိပ္က ဇာတ္စင္ႀကီးနားမွာ အဲဒီဇာတ္စင္ေပၚ မတက္ရလို႔ ထြန္႔ထြန္႔လူး ေအာ္ငို ေနတာပါ။ အေဖက က်မကိုခ်ီထားတယ္။ က်မက အဲဒီစင္ေပၚ အတင္း တက္ခ်င္ေနတယ္။ ဘာလို႔ ဆိုေတာ့ အဲဒီ စင္ႀကီးေပၚမွာ က်မထက္ ႀကီးတဲ့ အစ္ကို အစ္မေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ မိုက္က႐ို ဖုန္းေရွ႕မွာ ကဗ်ာထြက္ထြက္ ရြတ္ေနၾကတာေလ။ က်မအစ္ကိုလည္း ပါတယ္။ က်မလည္း ရြတ္ခ်င္တာေပါ့။

က်မ ငိုလြန္းမက ငိုေတာ့ အေဖက က်မကို စင္ေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္။ က်မက ေတာက္တက္ ေတာက္တက္နဲ႔ မိုက္က႐ိုဖုန္းေရွ႕ သြားရပ္ ... လူႀကီးတေယာက္က မိုက္ကို က်မအရပ္နဲ႔ မွီေအာင္ ညိႇိေပးတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စရြတ္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေန႔ထိ အလြတ္ရေနေသးတယ္။ ကဗ်ာေလးကို ဘယ္သူေရးလည္း က်မမသိပါ ဘူး။ က်မရဲ႕ မူႀကိဳဆရာမ သင္ေပးတာပါ။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ၾကယ္ကေလး” တဲ့ ...။

ၾကယ္ကေလး

ေမေမ ေမေမ ညကေလ
သမီးႏိုးလို႔ေန
ႏိုးေနအိမ္ထဲ ေမွာင္မည္းမည္း
သမီး တေယာက္တည္း
တေယာက္တည္းမို႔ ပ်င္းလွတယ္
ၾကယ္ကေလးေတြ ဆင္းခဲ့ကြယ္
ဆင္းမယ္ဆိုမွ တလက္လက္
ၾကယ္ကေလး မိုးကသက္
ျခင္ေထာင္ေဘးက ဇာနားမွာ
ဟိုပ်ံ သည္ဝဲကာ
ျခင္ေထာင္ဇာမွာ သူလာနား
သမီး အိပ္ေပ်ာ္သြား ... ။ ။

ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်မသိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ကေလးေလးတေယာက္ စိတ္ကူးယဥ္တာကို ေရးျပထားတာ။ ကေလးရဲ႕စိတ္ကူးေလးက ဘယ္ေလာက္လွလဲေနာ္။ သူ႔အေတြးထဲမွာ တေရးႏိုးခ်ိန္ ၾကယ္ကေလးကို ဆင္းခဲ့ပါလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ၾကယ္ကေလးက တကယ္ပဲ ဆင္းလာခဲ့တာ။ က်မအထင္ေတာ့ ၾကယ္ကေလးကို သူ တကယ္ျမင္ပံုရပါတယ္။ ပိုးစုန္းၾကဴးကေလး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ၾကယ္ကေလးပဲေလ။ ခု ႀကီးလာေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴး ေလးေတြ ျမင္တိုင္း အဲဒီကဗ်ာေလးကို သတိရမိတယ္။

အဲဒီကဗ်ာေလးကို မ်က္ရည္ မေျခာက္ တေျခာက္နဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့ၿပီး အဲဒီေန႔က ကဗ်ာရြတ္ဆို ၿပိဳင္ပြဲမွာ က်မ ပထမ ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက က်မတို႔ ရပ္ကြက္ရဲ႕ စာဆိုေတာ္ေန႔ အခန္းအနားတဲ့။ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲတို႔ အကၿပိဳင္ပြဲတို႔ ပါပါတယ္။ အစ္ကိုက မင္းသားကနဲ႔ ၿမိဳင္ထ ႏွစ္ပါးသြား ဝင္ၿပိဳင္ပါ တယ္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အဆင့္ ဆိုၿပီးခဲြထားလို႔ မူႀကိဳအဆင့္ မပါပါဘူး။ က်မက အတင္းၿပိဳင္ခ်င္လြန္းလို႔ အေဖက စင္ေပၚတင္လိုက္တာ (အဲဒီအရြယ္ကတည္းက စင္ေပၚတက္ခ်င္ မိုက္ခဲခ်င္တာေလ :P)

အဲဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်မက ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ျပန္သိရတယ္။ အဲဒီေန႔က စာေပေဟာ ေျပာပြဲမွာ ... ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏၰ နဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳတို႔ ပါတယ္ ဆိုတာ ေနာက္မွ ဓာတ္ပံုေတြ အရ က်မသိခဲ့ရတယ္။

ေမေမ့ရဲ႕ အဆိုအရ က်မက ငယ္ငယ္က ခပ္ေအးေအး ေနတတ္ေပမယ့္ (ခုႀကီးေတာ့ အဲလိုေျပာရင္ သယ္ရင္းေတြက ရီတာပဲ) စင္ေပၚတက္ရဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကာက္ဘူးတဲ့။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ တာ တို႔ သီခ်င္းဆိုတာတို႔ လုပ္ဖို႔ဆို က်မလို႔ မထင္ရေအာင္၊ လူႀကီးေတြ အံ့ၾသေအာင္ အၿမဲလုပ္တယ္ တဲ့။

၃ တန္းတုန္းကလည္း ေက်ာင္းကပြဲမွာ ယိမ္း သံုးေလးခုထဲ က်မပါတယ္။ အဲဒီမွာ ယိမ္းတိုက္နားေတာ့ က်မတို႔ကို အကသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ႕ သမီး မမႀကီးကေမးတယ္။ ေတး သ႐ုပ္ေဖာ္ တခု တင္ခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာ မင္းသမီးေနရာက ကမယ့္သူေတာ့ရွိတယ္ ... လူပ်က္လုပ္ဖို႔ လုိတယ္တဲ့။ အားလံုးမိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ လူပ်က္ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူးေလ။ အဲ့မွာ က်မက “သမီး လုပ္မယ္” လို႔ ထေျပာေတာ့ မမႀကီးေကာ ဆရာမေတြေကာ အံ့ၾသလိုက္ၾကတာ ဆိုတာ။

က်မက အတန္းထဲမွာလည္း မလႈပ္မေျခာက္၊ ခပ္ေအးေအး၊ စကားကနည္းနည္း၊ သူမ်ားရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မပါ၊ က်မအစ္မဝမ္းကြဲ ၂ ေယာက္ရန္ျဖစ္ၾကရင္ က်မက ဘယ္သူ႔ဘက္လိုက္ရမွန္း မသိ။ တေယာက္က “တူး သူ႔ကိုမေခၚနဲ႔” ဆိုရင္ “အင္း” ေနာက္တေယာက္က “တူးေနာ္ သူနဲ႔မေခၚနဲ႔သိလား” ဆိုလည္း “အင္း” အဲလိုေနတဲ့သူဆိုတာ ဆရာမေတြက သိတာကိုး။

အဲဒီေတးသ႐ုပ္ေဖာ္သီခ်င္းက “မုန္႔ဆီေၾကာ္” တဲ့။ ေမဆြိ ဆိုတယ္ ထင္တာပဲ။ စစခ်င္း မုန္႔ဆီေၾကာ္ သည္ကေလးက ဗန္းေလးနဲ႔ သူ႔မုန္႔ဆီေၾကာ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကၽြပ္ေၾကာင္း၊ ပူေၾကာင္း ဆိုေန ... ၿပီးေတာ့ တီးလုံးလာ၊ ၿပီးတာနဲ႔ လူပ်က္က “အစ္ကိုေရာက္ၿပီေနာ္ အပ်ိဳေပါက္ ခင္ေက်ာ္ေရ႕” ဆိုၿပီး ေျပးဝင္လာရတာ။ အဲဒီ လူပ်က္ဝင္လာကတည္းက ပရိသတ္က ရီတာေလ။ သူ႔နာမည္က ကိုဖိုးတုတ္တဲ့။

“ကိုဖိုးတုတ္”
“ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ႕”
“က်မ္းမာပါရဲ႕လားေနာ္”
“ကိုဖိုးတုတ္”
“ဗ်ာဗ်ာဗ်ာ”
“ခ်မ္းသာ ပါရဲ႕လားေနာ္”
“ႏွမေလးရဲ႕ ေမတၱာမ်ားေၾကာင့္ က်မ္းမာပါရဲ႕ ခ်မ္းသာ ပါရဲ႕ေနာ္”

အဲဒီလို အျပန္အလွန္ေျပာၾကတဲ့ ေနရာမွာ က်မက ကိုဖိုးတုတ္အျဖစ္ ပရိတ္သတ္ေတြရီေအာင္ ကိုးယိုးကားယားေတြ လုပ္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးဆီက အခ်စ္ကိုေတာင္း ... ေကာင္မေလးက မုန္႔ဆီေၾကာ္ ပူပူႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ လာထည့္လို႔ လွ်ာအပူေလာင္သြားတာေတြ။ တီးလံုး လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစ်းေရာင္းသြားေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို လိုက္ေခ်ာင္းတာေတြ .... အဲဒါေတြကို ပရိသတ္ေတြ ရယ္ေအာင္ လုပ္ျပႏိုင္ေတာ့ ေအာက္က ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာမေတြဆိုတာ က်မကို ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသ ကုန္ၾကတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဘာသံမွ မထြက္တဲ့ ေကာင္မေလးက ဘယ္လိုပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ တကယ့္ စြာေတးေတြ နာမည္ႀကီးေတြေတာင္ မလုပ္ရဲတဲ့ အလုပ္ကို က်မက လုပ္ျပခဲ့တာကိုး။

အဲဒီက စလုိ႔ က်မလည္း “ကုိဖိုးတုတ္” ဆိုတဲ့ နာမည္ တြင္ေရာပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္း ေရာက္တဲ့ထိ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးေတြက “ကိုဖိုးတုတ္” ဆိုၿပီး စၾကတယ္ ..။ က်မကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ လမ္းဟိုဘက္ထိပ္ သည္ဘက္ထိပ္ လည္း “ကိုဖိုးတုတ္ .. ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ” လို႔ လွမ္းလွမ္း ေအာ္ၾကတယ္။

အဲဒီမုန္႔ဆီေၾကာ္သည္ သီခ်င္းကို ခု မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တပိုင္းတစပဲသိေတာ့တာ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ သည္လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ကေတာ့ ခင္ေႏြဦး တဲ့ ခုထိ သန္လ်င္မွာ ရွိေသးတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းေလး နာမည္ကေတာ့ ထန္းႏွစ္ပင္ မူလတန္းေက်ာင္းပါ။

လြယ္အိတ္ အစိမ္းေလးထဲမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံေလးေတြထည့္လြယ္ၿပီး မုန္႔ဖိုး တမတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ မူလတန္းေန႔ရက္ေတြက သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ခုေခတ္ မူလတန္း ေက်ာင္းသားေတြလို က်ဴရွင္မတက္ရဘူး .. ခုေခတ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားေတြလို စာကို အတင္းကာေရာ မက်က္ရဘူး။

ခုေခတ္ မူလတန္း ကေလးေတြလိုေတာ့ ကာတြန္းကားဒီဗီဒီတို႔ ကြန္ပ်ဴတာတို႔ ဂိမ္းတို႔ ဆိုတာေတြ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြရွိတယ္၊ အဂၤါၿဂိဳဟ္တို႔၊ ဖုိးဝတို႔ ရွိတယ္၊ ဖိုးဆိတ္ျဖဴတို႔၊ စံပ မယ္ခတို႔၊ ဦးစိတ္တို ေမ်ာက္ညိဳတို႔ ရွိတယ္၊ လြပ္လြပ္ လပ္လပ္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားဖို႔ ၿခံဝင္းက်ယ္ေတြရွိတယ္၊ ထုတ္စီးတိုး၊ ကိုကိုးတိုး၊ ကုလားမစည္း .... အဲလို ကစားနည္း ေပါင္းစံု ရွိတယ္။ မယ္လမင္းပါတဲ့ တ႐ုပ္ကလာတဲ့ မုန္႔ေတြ မရွိဘူး။ ၁၀ ျပာဖိုးဆို ကန္ေတာ့အႀကီးႀကီးနဲ႔အမ်ားႀကီးရတဲ့ ပဲေလွာ္မ်ိဳးစံုရွိတယ္။ ၿခံထဲမွာ ဇီးသီးနဲ႔ မာလကာသီးေတြရွိတယ္။
*
က်မတို႔မွာ မရွိတာေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေပမယ့္ ရွိတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ မရတာေတြ အမ်ားႀကီး ေပမယ့္ ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုေခတ္ မူလတန္းကေလးေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ သခၤန္းစာေတြ ကို က်မတို႔ ေသခ်ာနားလည္ခဲ့တယ္။ ညအခါ လသာသာ ကစားမလား နားမလား ဆိုတာ ဘာလဲ က်မတို႔သိတယ္။ တက်ပ္မွာ ဆယ္ျပားေစ့ ဘယ္ႏွေစ့ရွိလဲဆိုတာ က်မတို႔သိတယ္။ (ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္သြားျပန္ၿပီ ... နားဦးမယ္ေနာ္)